PISALIŚMY O...

Zamachy, zwłaszcza te z ostatnich piętnastu lat w Stanach Zjednoczonych (2001), w Moskwie (2002), na Bali (2002 i 2005), w Madrycie (2004), Londynie (2005), Bombaju (2006), w Tunezji (2015) czy Paryżu (2015) krwawo znaczą kolejne punkty na globie. Wobec nasilających się aktów terroru bezpieczeństwo staje się najbardziej pożądanym i zarazem deficytowym towarem. Gdy stawką jest ludzkie życie, by je zapewnić, wszystkie metody wydają się dobre. Także te paranormalne. Jak jednak daleko można się w nich posunąć?

Starożytna kultura nad jeziorem Wan

Nie bójmy się sięgać w odległą przeszłość, która historię naszego istnienia cofa daleko w głąb dziejów. Być może faktycznie pochodzimy od wysoko ucywilizowanych kosmicznych ras, a nie od prymitywnych jaskiniowców, jak postrzega to nauka?

Nawiązując do niezwykle ciekawego, jak w każdym zresztą przypadku, artykułu p. Leszka Mateli Zaginione cywilizacje Anatolii (NŚ nr 7/2015) chciałabym zwrócić uwagę na informację podaną przez autora niejako na marginesie, iż według niektórych źródeł, w okolicach [jeziora] Wan istniał biblijny Eden. Dorzuciłabym tu ciekawostkę związaną z pozostałościami na tamtych terenach śladów pewnej niezwykłej kultury. Odniesienie do biblijnego raju nie rozmija się z prawdą, chociaż najprawdopodobniej odnajdziemy tam tylko dalekie echa wspaniałej cywilizacji Edenu.

Poniżej prezentujemy fragment publikacji zamieszczonej w czerwcowym NŚ (06/2016).

W początkach kariery bezkrytycznie przyjmowali naukowy paradygmat rzeczywistości. Zgodnie z newtonowską mechaniką Kosmos miał być precyzyjną maszynerią, poddaną siłom grawitacji i materii. Podobnie jak człowiek – losowy i jednorazowy wytwór ewolucji. Światem miał rządzić przypadek, a duchowość nie istniała.

Już niemal dwa stulecia temu niemiecki filozof Arthur Schopenhauer (1788-1860) w Parerga Und Paralipomena II pisał: Gdyby Azjata poprosił mnie o zdefiniowanie Europy, poczułbym się zmuszony odpowiedzieć mu: jest to ta część świata, którą nawiedziło niewiarygodne złudzenie, że człowiek został stworzony z niczego, i że obecne narodziny są jego pierwszym wejściem w życie.

Poniżej prezentujemy fragment publikacji zamieszczonej w czerwcowym NŚ (06/2016).

Stosunek Kościoła katolickiego do zjawiska transkomunikacji rysuje się niejasno. Z jednej strony oficjalnie zabrania się wiernym uczestniczenia w seansach mających na celu nawiązanie kontaktów z Tamtym Światem. Z drugiej – niektórzy kapłani biorą aktywny udział w badaniach EVP i ITC.

Do księży akceptujących transkomunikację należy François Brune, emerytowany profesor paryskiej Sorbony, autor wydanego również w Polsce fundamentalnego dzieła na temat transkontaktów Umarli mówią do nas. Obok niego elektroniczną łączność z zaświatami propaguje wielu innych duchownych, przy czym mowa tu o osobach dobrze wykształconych, z tytułami doktorskimi, nierzadko zajmujących ważne stanowiska w kościelnej hierarchii.

Poniżej prezentujemy fragment publikacji zamieszczonej w czerwcowym NŚ (06/2016).

Od wieków mistycy, święci, filozofowie, a także ci, którzy wrócili z zaświatów donosili o cudownych miejscach, które tam ujrzeli. Rajskie krajobrazy, świetliste miasta, kryształowe budowle... I zmarli krewni oraz znajomi, którzy wychodzili im naprzeciw wraz z Duchowym Opiekunem. Czy śmierć otwiera bramę do innego życia?

Kiedyś amerykański reżyser Woody Allen (ur. 1935) zażartował: Są obawy, że istnieje życie po śmierci, ale nikt nie wie, gdzie będzie się ono odbywać. I rzeczywiście, na podstawie opisów tych, którzy stamtąd powrócili na skutek stanów NDE (Z Pogranicza Śmierci), albo regresji hipnotycznej możemy tylko domniemywać jego lokalizacji. Prawdopodobnie znajduje się... tuż obok nas, lecz go nie dostrzegamy, bo wibruje ze znacznie wyższą częstotliwością.

Poniżej prezentujemy fragment publikacji zamieszczonej w majowym NŚ (05/2016).