Porfiry Iwanow – nagi uzdrowiciel z Ukrainy

Cały rok chodził bosy i półnagi. Asceta, mistyk, ludowy mędrzec, uzdrowiciel, propagator zdrowego trybu życia, a może zwykły jurodiwyj – boży szaleniec, jakich nie brakowało na prowincji dawnego Imperium Rosyjskiego? Kim był Porfiry Korniejewicz Iwanow – jeden z najbardziej kontrowersyjnych Ukraińców XX stulecia?

Był to wyso­ki, postaw­ny, siwo­wło­sy męż­czy­zna z dłu­gą bro­dą. Wie­rzył, że cho­dząc nago osią­gnie nie­śmier­tel­ność. W Związ­ku Radziec­kim krą­ży­ło o nim wie­le legend. Nazy­wa­no go np. naj­słyn­niej­szym sek­cia­rzem ZSRR. Trud­no powie­dzieć, ile w tych prze­ka­zach było praw­dy, a ile moty­wów inspi­ro­wa­nych Ewan­ge­lią, żywo­ta­mi świę­tych, pisma­mi mark­si­stów, rosyj­skich naukow­ców, a nawet nauka­mi bud­dy­stów i jogi­nów z Indii i Tybe­tu. Jed­ni do dziś uwa­ża­ją go za świę­te­go mędr­ca, inni za eks­cen­try­ka bądź szaleńca.

Pół wieku hartowania ciała

Popu­lar­ność Iwa­no­wa w Związ­ku Radziec­kim zaczę­ła się od arty­ku­łu Sier­gie­ja Wła­so­wa zaty­tu­ło­wa­ne­go Eks­pe­ry­ment dłu­go­ści pół wie­ku, zamiesz­czo­ne­go w popu­lar­nym tygo­dni­ku Ogo­niok. Zimą 1982 r. z foto­re­por­te­rem Erne­stem Ettin­ge­rem odwie­dził on Iwa­no­wa w jego domu w chu­to­rze Wierch­nij Kon­driu­czyj w obwo­dzie ługań­skim. Sta­rzec miał wte­dy 85 lat i był zagad­ką dla nauki, bowiem cho­dził boso i pra­wie nago przez okrą­gły rok, nawet w mro­zy. Wyda­wał się zupeł­nie odpor­ny na zim­no. Nie prze­zię­biał się, nie łapa­ły go żad­ne angi­ny ani gry­py i w ogó­le nigdy nie chorował.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć