Tajemnica śmierci największego zdobywcy w historii. Aleksander Wielki żywcem zabalsamowany?

Przyczyny śmierci Aleksandra Macedońskiego w 323 roku p.n.e. w Babilonie budzą kontrowersje od blisko… 2300 lat. To, że praktycznie z dnia na dzień, w okolicznościach do złudzenia przypominających śmierć jego największego przyjaciela Hefajstiona, z życiem rozstaje się zaledwie trzydziestodwuletni, zahartowany w wielu bojach mężczyzna, od dawna wydawało się wielce podejrzane

Od stu­le­ci poja­wia­ły się pogło­ski, że Alek­san­dra naj­praw­do­po­dob­niej otru­to, wszak wraz z postę­pa­mi jego azja­tyc­kiej kam­pa­nii nie­na­wiść do nie­go rosła, i to nie tyl­ko pośród mili­tar­nych prze­ciw­ni­ków, ale tak­że w jego wła­snych sze­re­gach, zwłasz­cza wśród dowód­ców. Czy powa­li­ła go tru­ci­zna, czy jakaś tajem­ni­cza cho­ro­ba? Jak się wyda­je, pomi­mo upły­wu dwu­dzie­stu trzech stu­le­ci, jeste­śmy w sta­nie to dziś okre­ślić, a praw­da jest znacz­nie bar­dziej okrut­na, niż moż­na by przypuszczać.

Prof. Peter Gre­en – twór­ca jed­nej z naj­lep­szych bio­gra­fii słyn­ne­go Mace­doń­czy­ka, tak opi­su­je dni poprze­dza­ją­ce jego zgon:

PRZECZYTAJ TAKŻE

O historii Gdańskiego Stowarzyszenia Radiestetów słów kilka

Człowiek z Lodowca zdradza coraz więcej sekretów

Wie­czo­rem 29 maja Alek­san­der wydał ban­kiet na cześć swo­je­go admi­ra­ła Near­cho­sa. Jak zwy­kle pito na umór. Po kola­cji król chciał się poło­żyć: tak nie­co­dzien­ne pra­gnie­nie, w zesta­wie­niu z apa­tią, wska­zy­wa­ło­by, że od jakie­goś tygo­dnia czy dwu czuł się (…) raczej kiep­sko. Ale jego tesal­ski przy­ja­ciel Medios wyda­wał tego wie­czo­ru jesz­cze jed­no przy­ję­cie i namó­wił go, żeby przy­szedł: źró­dła, któ­re przy­ta­cza­ją teo­rię otru­cia, wymie­nia­ją Medio­sa jako jed­ne­go ze spi­skow­ców. Po dal­szej hulan­ce – dla uczcze­nia pamię­ci Hera­kle­sa – kró­lo­wi ofia­ro­wa­no puchar nie­roz­cień­czo­ne­go wina, któ­ry opróż­nił jed­nym hau­stem, po czym wydał gło­śny okrzyk, jak gdy­by otrzy­mał gwał­tow­ny cios.

Inny histo­ryk, Nicho­las J. Sau­ders, też rela­cjo­nu­je te zdarzenia: