W Krainie Fiordów. Oslo, Munch, wikingowie, runy

Norwegia urzeka przybyszów pięknymi krajobrazami, gdzie strome nagie skały wyrastają ponad wodami fiordów. Fascynujące są także pozostałe po wikingach tradycje. Byli oni nie tylko walecznymi wojownikami, ale również twórcami bogatej cywilizacji. Dziś wiele osób zapoznaje się ze spuścizną duchową tego ludu, odnajdując w niej wskazówki do rozwoju wewnętrznego

Norwegia – kraj wikingów

Nazwa kra­ju pocho­dzi od sta­ro­nor­dyc­kie­go nord vegen (dro­ga na pół­noc). Począt­ki cywi­li­za­cji poja­wi­ły się tutaj zaraz po ustą­pie­niu lodow­ca. Oko­ło 6 tys. lat temu odno­to­wa­no pierw­sze rol­ni­cze osad­nic­two nad fior­dem w Oslo. W Nor­we­gii, począw­szy od wcze­sne­go śre­dnio­wie­cza, zaczę­li domi­no­wać wikin­go­wie, sta­jąc się szyb­ko boha­te­ra­mi licz­nych opo­wie­ści. Víkingr w języ­ku sta­ro­nor­dyc­kim ozna­cza­ło oso­bę bio­rą­cą udział w wypra­wie mor­skiej. Sło­wia­nie i Gre­cy uży­wa­li też okre­śle­nia Ware­go­wie (od sło­wa værin­gjar zaprzy­się­że­ni ludzie).

W roku 793 zaata­ko­wa­li i splą­dro­wa­li oni klasz­tor bene­dyk­ty­nów na wyspie Lin­dis­far­ne (pół­noc­no-wschod­nia Anglia), co dla histo­ry­ków wyzna­cza począ­tek ich eks­pan­sji w tam­tym regio­nie. Osie­dli­li się tak­że m.in. na Orka­dach, Sze­tlan­dach, Hebry­dach oraz na wyspie Man. Do suk­ce­sów wikin­gów w dużej mie­rze przy­czy­ni­ły się ich lek­kie szyb­kie łodzie. Naj­bar­dziej roz­po­wszech­nio­ne były drak­kar do wypraw wojen­nych oraz knarr – duży sta­tek han­dlo­wy i kolo­ni­za­cyj­ny. Umoż­li­wia­ły one wikin­gom dale­kie podró­że – w XI w. odkry­li oni zachod­nie brze­gi Ame­ry­ki Pół­noc­nej i zało­ży­li kolo­nię na Gren­lan­dii. Nie­któ­rzy histo­ry­cy twier­dzi­li nawet, że Miesz­ko I, wład­ca pań­stwa Polan, miał być jed­nym z nich. Fak­tem jest aktyw­ność tego ludu na obsza­rach Pomo­rza. Na wyspie Wolin odby­wa się każ­de­go lata Festi­wal Wikin­gów, z udzia­łem 2 tys. rekon­struk­to­rów histo­rycz­nych z całe­go świa­ta oraz ponad 30 tys. turystów.

PRZECZYTAJ TAKŻE

A jego imię będzie czterdzieści i cztery: Dziady Mickiewicza a historia matematyczna

Miejsca Mocy w Niemczech

W 1030 r. do Nor­we­gii docie­ra chrze­ści­jań­stwo. Od XVI w. panu­ją­cym wyzwa­niem sta­je się lute­ra­nizm. W 1397 r. kraj pod­pi­su­je z Danią i Szwe­cją trak­tat o unii. Nastę­pu­je pod­po­rząd­ko­wa­nie go koro­nie duń­skiej – Duń­czy­cy stop­nio­wo przej­mu­ją nad nim kon­tro­lę. Dopie­ro w 1814 r. nastę­pu­je osta­tecz­ne ode­rwa­nie Nor­we­gii od duń­skie­go dwo­ru. Peł­na nie­pod­le­głość zosta­je ogło­szo­na w 1905 r.

Waż­nym wyda­rze­niem histo­rycz­nym było utwo­rze­nie przez potom­ków wikin­gów w 911 r. na pół­no­cy Fran­cji wła­sne­go księ­stwa – Nor­man­dii – któ­re przy­ję­ło chrze­ści­jań­stwo. Zasły­nę­ło ono z wypraw wojen­nych i kolo­ni­za­cyj­nych, docie­ra­jąc do Anglii, połu­dnio­wych Włoch, Sycy­lii, a nawet na Bli­ski Wschód. Nor­ma­no­wie ode­gra­li zna­czą­cą rolę w dzie­jach Euro­py. Urzą­dza­li rów­nież eks­pe­dy­cje rze­ka­mi w głąb dzi­siej­szej Ukra­iny i Rosji.

1 z 6

- +

1. Łodzie wikingów umożliwiły ekspansję po całej Europie. Na zdjęciu oryginalna łódź typu drakkar znajdująca się w Muzeum Łodzi Wikingów w Roskilde. Fot. Leszek Matela

2. Jak wykazały badania, pałac króla Norwegii ustawiono tak, aby jego promieniowania zasilały główną strefę geomantyczną miasta. Fot. Leszek Matela

3. Gmach parlamentu Norwegii wkomponowano w układ istniejących radiacji. Fot. Leszek Matela

4. W katedrze Domkirke w Oslo występują energie o mocy ponad 30 tys. jednostek Bovisa. Fot. Leszek Matela

5. W Ratuszu wręczana jest Pokojowa Nagroda Nobla. Fot. Leszek Matela

6. Gmach Opery (po prawej) i Biblioteka Miejska, przykłady nowoczesnej architektury stolicy Norwegii. Fot. Leszek Matela

Miejsca mocy i atrakcje stolicy

Zało­żo­ne w 1048 r. Oslo (co ma ozna­czać rów­ni­nę bogów) zosta­ło sto­li­cą kra­ju na począt­ku XIV w. Patro­nem wid­nie­ją­cym w jego her­bie jest św. Hal­lvard, któ­ry – jak gło­si legen­da – poświę­cił w 1043 r. swo­je życie w obro­nie kobie­ty nie­słusz­nie oskar­żo­nej o kradzież.

Przez wie­le lat było to nie­du­że, ciche, żeby nie powie­dzieć sen­ne mia­sto, pięk­nie poło­żo­ne nad fior­dem w kształ­cie łabę­dziej szyi, oto­czo­ne niski­mi wzgó­rza­mi. W dru­giej poło­wie lat 80. XX w., wraz z roz­wo­jem gospo­dar­czym Nor­we­gii, sta­ło się ono tęt­nią­cą życiem metropolią.