A jego imię będzie czterdzieści i cztery: Dziady Mickiewicza a historia matematyczna

Od prawie 200 lat jest rozważana przyczyna użycia przez Adama Mickiewicza w widzeniu księdza Piotra w III części Dziadów słów A imię jego będzie czterdzieści i cztery

Spra­wa jest tym cie­kaw­sza, że licz­ba ta wystę­pu­je nie tyl­ko w gema­trii kaba­li­stycz­nej, ale też w histo­rii mate­ma­tycz­nej, wska­zu­ją­cej na upływ cza­su mię­dzy nie­któ­ry­mi istot­ny­mi wyda­rze­nia­mi histo­rycz­ny­mi, zna­la­zła się też w waż­nych momen­tach życia jed­nych z naj­więk­szych zbrod­nia­rzy XX wie­ku – Józe­fa Sta­li­na i Adol­fa Hitle­ra, mają­cych na rękach krew daw­nych boha­te­rów rzą­dzo­nych przez sie­bie kra­jów. Roz­miar doko­na­nych przez nich zbrod­ni ustę­pu­je tyl­ko zbrod­niom popeł­nio­nym przez Mao Zedonga.

Pomi­mo, że Adam Mic­kie­wicz w roz­mo­wie z Sewe­ry­nem Gar­czyń­skim w 1837 r., a więc 5 lat po napi­sa­niu III czę­ści Dzia­dów, nie potra­fił uza­sad­nić, dla­cze­go użył tej licz­by w widze­niu księ­dza Pio­tra (poza tym, że poja­wia­ła mu się w chwi­li natchnie­nia). Już za jego życia spe­ku­lo­wa­no na ten temat i wska­zy­wa­no na jasno­wi­dze­nie wiesz­cza rów­nież w sfe­rze oso­bi­stej, na przy­kład pod­czas wizy­ty Mic­kie­wi­cza u Johan­na Wol­fgan­ga von Goethe­go w Weima­rze. W widze­niu księ­dza Pio­tra zawar­te są tak­że sło­wa: Z mat­ki obcej; krew jego daw­ne boha­te­ry, do cze­go odno­szę się poniżej.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czarna legenda pomorskich masonów (cz. 1)

Podróżnicy. Strażnicy rodzinnych tradycji. Arkady Radosław i Marek Fiedlerowie

W 1870 r. prof. Woj­ciech Cybul­ski w Odczy­tach poezji pol­skiej w pierw­szej poło­wie XIX wie­ku pomno­żył licz­bę liter w imie­niu i nazwi­sku Mic­kie­wi­cza, co dawa­ło licz­bę 40 i doda­wał licz­bę jego imie­nia, co razem wynio­sło 44, a prof. Juliusz Kle­iner, zda­jąc sobie spra­wę ze sła­bo­ści swo­jej hipo­te­zy, roz­wa­żał omył­ko­we kaba­li­stycz­ne powią­za­nie licz­by 44 z imie­niem Adam, któ­re w rze­czy­wi­sto­ści sym­bo­li­zu­je licz­ba 45, ze wska­za­niem, że dziec­ko (jeled) w gema­trii kaba­li­stycz­nej (sym­bo­li­zu­je albo dziec­ko albo czło­wie­ka powtór­nie naro­dzo­ne­go). Jego zda­niem sło­wa mat­ka obca mogły odno­sić się do mat­ki poety, mają­cej być ponoć Żydówką.

Spełnienie się czasu świata

Inny­mi hipo­te­za­mi było połą­cze­nie licz­by 44 z mesja­ni­zmem i cier­pie­niem naro­du pol­skie­go, w odnie­sie­niu do niej w cało­ści lub jej skła­do­wych liczb, zgod­nie z zapi­sem w III czę­ści Dzia­dów. Do wnio­sku sym­bo­li­zo­wa­nia przez czter­dzie­ści i czte­ry – jako licz­by czło­wie­ka-Boga doszedł w 1929 r. dr Cze­sław Lata­wiec w inter­pre­ta­cji zaty­tu­ło­wa­nej Dzia­dy Ada­ma Mic­kie­wi­cza. Nowe oświe­tle­nie pro­ble­mów.