Antybiotykooporność – śmiertelny grzech cywilizacji?

Odkry­cie peni­cy­li­ny w 1928 r. otwo­rzy­ło drzwi nowo­cze­snej ery medy­cy­ny. Pod­czas II woj­ny świa­to­wej peni­cy­li­nę uwa­ża­no za lek z wybo­ru i sto­so­wa­no w zaka­że­niach bak­te­ryj­nych u żoł­nie­rzy. Nie­ste­ty wkrót­ce opor­ność bak­te­rii na tę sub­stan­cję oka­za­ła się real­nym pro­ble­mem kli­nicz­nym. W celu utrzy­ma­nia stra­te­gii lecze­nia tymi spe­cy­fi­ka­mi, naukow­cy opra­co­wa­li nowe anty­bio­ty­ki β‑laktamowe, jed­nak już w 1962 r. odno­to­wa­no w Wiel­kiej Bry­ta­nii pierw­szy przy­pa­dek opor­ne­go na mety­cy­li­nę gron­kow­ca zło­ci­ste­go – Sta­phy­lo­coc­cus aureus (MRSA).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy lekarz przestaje być człowiekiem

Kolagen aktywny biologicznie – zaufany przyjaciel kobiety

Z bie­giem cza­su zaob­ser­wo­wa­no opor­ność bak­te­rii na pra­wie wszyst­kie anty­bio­ty­ki stwo­rzo­ne w tym okre­sie. W 1972 r. zasto­so­wa­no wan­ko­my­cy­nę w celu lecze­nia MRSA. Uwa­ża­no, że roz­wój opor­no­ści na ten anty­bio­tyk jest de fac­to nie­moż­li­wy, ale pod koniec lat 70. poja­wi­ły się wyjąt­ki w posta­ci gron­kow­ców. Do wcze­snych lat 80. prze­mysł far­ma­ceu­tycz­ny, w celu roz­wią­za­nia pro­ble­mu, wpro­wa­dził wie­le nowych specyfików.

Z kolei na prze­ło­mie lat 50. i 60. XX w. po raz pierw­szy wykry­to opor­ność na anty­bio­ty­ki wśród bak­te­rii jeli­to­wych, takich jak m.in. Sal­mo­nel­la, Shi­gel­la i Esche­ri­chia coli. W roz­wi­nię­tych kra­jach zja­wi­sko to pier­wot­nie uwa­ża­no za łagod­ny pro­blem zdro­wot­ny, lecz już w latach 70. WHO uzna­ło any­bio­ty­ko­opor­ność za glo­bal­ny pro­blem zdro­wia publicz­ne­go.