Astrologia królewska

Zgodnie z kalendarzem wyborczym w sierpniu czeka nas zaprzysiężenie nowego prezydenta. To niezwykle ważny moment, albowiem zadecyduje on w dużej mierze o całej kadencji. Horoskop ten należy interpretować zgodnie z zasadami astrologii królewskiej, która zajmowała się m.in. wyznaczaniem optymalnego czasu na koronację królów.

Zrę­by astro­lo­gii kró­lew­skiej zosta­ły wyło­żo­ne w słyn­nym Cen­ti­lo­qu­ium, czy­li w zbio­rze 100 afo­ry­zmów, któ­re­mu przez wie­ki przy­pi­sy­wa­no autor­stwo Klau­diu­sza Pto­le­me­usza, auto­ra naj­waż­niej­sze­go dzie­ła astro­lo­gicz­ne­go Tetra­bi­blos (Czwo­rok­siąg). Tekst ten, zwa­ny tak­że jako Fruc­tus, czy­li Owoc – w domy­śle owoc nauk pto­le­mej­skich – był nie­zwy­kle popu­lar­ny w śre­dnio­wiecz­nej i rene­san­so­wej Euro­pie, ponie­waż na wszyst­kich uni­wer­sy­tec­kich kate­drach astro­lo­gii słu­żył jako pod­sta­wo­wy pod­ręcz­nik do tej nauki. Sta­no­wił tak­że war­to­ścio­we źró­dło wie­dzy z astro­lo­gii medycz­nej (jatro­ma­te­ma­ty­ki), gdyż zawie­rał ponad 20 afo­ry­zmów medycz­nych. A to astro­lo­gia była nie­gdyś głów­nym przed­mio­tem na uczel­niach lekarskich.

Cen­ti­lo­qu­ium zawie­ra dość sze­ro­kie spek­trum wie­dzy astro­lo­gicz­nej (uro­dze­nio­wej, pro­gno­stycz­nej, elek­cyj­nej, horar­nej, powszech­nej itd.), jest zbio­rem naj­waż­niej­szych reguł, metod, dok­tryn i kon­cep­cji odno­szą­cych się do wpły­wu ciał nie­bie­skich na świat i życie czło­wie­ka, a tak­że na jego losy i cha­rak­ter, zarów­no w kon­tek­ście indy­wi­du­al­nym, jak i zbio­ro­wym. Pod koniec XIX w. udo­wod­nio­no, że auto­rem stu afo­ry­zmów nie był słyn­ny Pto­le­me­usz, cho­ciaż przy­pusz­czal­nie tekst ten musiał zostać pier­wot­nie spi­sa­ny w gre­ce, mniej wię­cej w cza­sie III-VI w., a więc kil­ka stu­le­ci po śmier­ci słyn­ne­go uczo­ne­go aleksandryjskiego.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Symbole stopni zodiaku

Era Neptuna (2025−2039)

Afo­ry­zmy odno­szą­ce się do astro­lo­gii powszech­nej daje się wyraź­nie odróż­nić od sen­ten­cji podej­mu­ją­cych temat kró­lestw, kró­lów, koro­na­cji itp., któ­re powin­no się wyod­ręb­nić jako oddziel­ną gałąź wie­dzy i okre­ślić ją mia­nem astro­lo­gii kró­lew­skiej. Moż­na ją trak­to­wać jako część astro­lo­gii powszech­nej (mun­dal­nej), ale przez swo­ją spe­cy­fi­kę dale­ko odbie­ga­ją­cą od nauk Pto­le­me­usza, rów­nie dobrze może ona funk­cjo­no­wać autonomicznie.

Meto­do­lo­gia cha­rak­te­ry­stycz­na dla astro­lo­gii kró­lew­skiej czę­ścio­wo pokry­wa się z tą sto­so­wa­ną w astro­lo­gii powszech­nej, lecz przed­miot, jakim ona się zaj­mu­je, jest ukie­run­ko­wa­ny wyłącz­nie na kró­lów i ich kró­le­stwo, a więc pod­no­si kwe­stię wła­dzy i poddanych.