Bez Nataszy

Ale nawet, gdy Nata­sza Czar­miń­ska leża­ła już w war­szaw­skim Hospi­cjum Onko­lo­gicz­nym, dokąd tra­fi­ła na krót­ko przed tym, nim w Nie­zna­nym Świe­cie uka­za­ło się SOS w Jej spra­wie – sądzi­ła, iż zdo­ła wła­sny­mi siła­mi poko­nać kry­zys. A my pra­wie uwie­rzy­li­śmy, że tak się sta­nie, że tak się może stać.

PRZECZYTAJ TAKŻE

J. W. Suliga – Urodziłem się okultystą (1951−2023)

Jerzy Kiersz (24.02.1946 – 27.09.2021)

Niestety, wola życia przegrała w zmaganiach ze straszną chorobą, a Nataszy, która, mimo iż nie mogła już się samodzielnie poruszać, nadal pracowała na rozłożonym na łóżku laptopie i nie szczędziła słów otuchy wszystkim, którzy ją odwiedzali (właśnie tak!), w najważniejszym momencie życia nie przyszły z pomocą liczby losu.

Na krót­ko przed tym, co mia­ło się dopeł­nić, uka­za­ła się Jej przej­mu­ją­ca pły­ta ze śpie­wa­ny­mi przez Nata­szę prze­pięk­ny­mi utwo­ra­mi m.in. do tek­stów Zbi­gnie­wa Her­ber­ta i Bole­sła­wa Leśmia­na i muzy­ką Jana Kan­te­go Paw­luś­kie­wi­cza. Sta­ła się nie tyl­ko arty­stycz­nym, lecz tak­że ducho­wym epi­ta­fium, wień­czą­cym życio­wą dro­gę Oso­by głę­bo­ko empa­tycz­nej i zawsze życz­li­wej dla innych, z któ­rą łączy­ły nas od wie­lu lat wię­zy przyjaźni.

Ode­szła 22 kwiet­nia 2004 r. Zgod­nie z życze­niem, jakie wyra­zi­ła, Jej pro­chy zosta­ły roz­sy­pa­ne z nad­mor­skiej skały.

Zapal­my wspól­nie świecz­kę za Nata­szę, któ­ra żyje nadal w innych wymia­rach bytu.