Cztery sakiewki

Był sobie dziad i baba. Nie cał­kiem sta­rzy obo­je. Tak 60+. Chat­kę mie­li cał­kiem spo­rą i kawał pola też nicze­go sobie. Chłop był dusza szcze­ra, baba za to – samiec alfa i zawzię­ta. Naj­bar­dziej na kasę. Co gdzieś grosz wypa­trzy­ła, zaraz cho­wa­ła do komór­ki. Jak się uzbie­ra­ło, szła do karcz­my i wymie­nia­ła na srebr­ne­go tala­ra. Gdy sre­bro war­te było już zło­ta – wymie­nia­ła też w karcz­mie. W koń­cu przez te parę lat nazbie­ra­ło się tro­chę zło­tych duka­tów. Chłop o nich nie­ko­niecz­nie wie­dział. Wie­dział jedy­nie, że rano trze­ba wstać, koło obej­ścia poro­bić, gadzi­nę opo­rzą­dzić, konia zaprząc do płu­ga i do robo­ty w pole się wybrać. Lubił, to co robił. Zie­mia z nim gada­ła, on gadał z ziemią.

Baba wałę­sa­ła się po kumach, cza­sem goto­wa­ła obiad, cza­sem nie, posprzą­ta­ła obej­ście, wydo­iła kro­wę i dała jeść kurom. Cho­ciaż też nie zawsze i wte­dy chłop miał wię­cej robo­ty, siły za to mniej. A baba jecha­ła do mia­sta i robi­ła inte­re­sy. A to jaj­ka zawio­zła na targ, a to sku­pio­ny we wsi miód do skle­pu albo kieł­ba­sę od sąsia­dów zdo­by­tą za pół­gro­sze zano­si­ła do rzeź­ni­ka za tro­ja­ki. Chłop się do tych inte­re­sów nie wtrą­cał i choć nic nie mówił, za złe miał babie, że zamiast w domu sie­dzieć, bie­ga jak jaka lata­wi­ca, Bóg jeden wie, gdzie i po co. Dusił to w sobie, w środ­ku, a kie­dy już gry­zło go za moc­no, wark­nął sobie coś pod nosem. Baba nie przy­wią­zy­wa­ła do tego wagi, macha­ła na to ręką. Cza­sem, kie­dy się namor­do­wał w polu, a obia­du na sto­le nie było, szedł jak stał, cza­sem pro­sto od gno­ju, do karcz­my na golon­kę i wra­cał do domu nie­źle pod­pi­ty. Chwi­la­mi miał tego dość i uciec chciał od tej doli, gdzie pieprz rośnie, ale to nie były cza­sy na fru­stra­cje, bo ani nie zna­no pasz­por­tów, ani psy­cho­ana­li­ty­ków. Więc żył w swo­im wewnętrz­nym świe­cie, nawet nie wie­dząc, że to też jest jakaś war­tość dodana.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zalew odkryć rewolucjonizujących rozumienie korzeni Homo sapiens

Folwark

Dzie­ci odcho­wa­ne poszły już na swo­je, nie­da­le­ko nawet, bo cór­ka do sąsied­niej wsi, a syn do pobli­skie­go mia­stecz­ka się prze­pro­wa­dzi­li. Wnu­ki też na świat przy­szły, baba chęt­na do ich widy­wa­nia była, bo cza­su mia­ła spo­ro, a przy świę­tej sobo­cie i świę­tej nie­dzie­li – cały weekend.

Kie­dy dzie­ci, bacząc na swój wypo­czy­nek, wnu­ków do sta­rych nie pod­rzu­ca­li, baba wybie­ra­ła się na nie­dziel­ny targ i wio­zła parę koszy­ków, któ­re sama uplotła.

I tak grosz do gro­sza, tro­jak do tro­ja­ka skła­dał się na srebr­ny talar, potem prze­mie­niał w zło­ty dukat i lądo­wał w skryt­ce pod deską pod­ło­gi w spi­żar­ce. Kupo­wać nic nie było trza, wszyst­ko, co potrzeb­ne, rosło opo­dal albo obra­sta­ło tłusz­czem w chle­wi­ku i zaopa­try­wa­ło w mle­ko i nabiał, cier­pli­wie prze­żu­wa­jąc paszę w obo­rze. Wnu­kom baba ską­pi­ła i nawet na ofia­rę w koście­le cza­sem nie dawa­ła, wycho­dząc z mszy szyb­ciej niż kościel­ny z zakry­stii z wikli­no­wą tac­ką. Potem się z tego spo­wia­da­ła, przed­sta­wia­jąc solid­ne ali­bi na tę swo­ją rej­te­ra­dę przed ofia­rą: a to, że roz­strój żołąd­ka ją pogo­nił, a to, że kro­wy w obo­rze nie zamknę­ła albo mle­ko na kuch­ni zostawiła.

Sta­re­mu cza­sem grosz dawa­ła, żeby do knaj­py, jak tra­dy­cja każe, zaj­rzeć mógł i z inny­mi się napić.

I żyli sobie tak bar­dziej zgod­nie, bo chłop od robo­ty do cha­łu­py rzad­ko zaglą­dał, a w zimie spał, więc i powo­dów do swa­rów bra­kło, a i poli­ty­ka była jed­no­li­ta, człek człe­ko­wi wil­kiem w domu się nie stawał.

I tak rok za rokiem mijał, chłop robił, baba zara­bia­ła, choć sama nie wie­dzia­ła, na co te pie­nią­dze moż­na by wydać. Ale miło było mieć. A może kie­dyś panią zosta­nie i na sta­rość sama do duże­go mia­sta się wynie­sie na wygody…

Aż któ­re­goś dnia, chłop zwa­lił się na łóż­ko, jak sfla­cza­ła dęt­ka od trak­to­ra i nie ruszył się do wie­czo­ra. Potem popro­sił pić, a kie­dy uga­sił pra­gnie­nie, wyszeptał:

– Babo, już chy­ba na mnie pora.

Baba wzru­szy­ła ramio­na­mi, bo prze­cież, gdy chłop ma 36,7^o  to wyda­je mu się, że już umie­ra. Ale na trze­ci dzień, kie­dy się z łóż­ka nie pod­no­sił, zawe­zwa­ła szep­tu­chę, ale zanim ta dotar­ła do cha­ty, na pro­gu poja­śnia­ło, w drzwiach sta­nął Anioł i rzekł:

– Zabie­ram chło­pa, bo taka wola Pana.

Baba naj­pierw się wystra­szy­ła, potem padła na kola­na i dalej­że bła­gać, żeby Anioł tego nie czy­nił. Po czym pobie­gła do skryt­ki w spi­żar­ce i przy­nio­sła sakiew­kę ze zło­tem. Anioł spoj­rzał uważ­nie i zapytał:

– Tyl­ko tyle jest war­te dla cie­bie jego życie?

Baba spu­ści­ła gło­wę i powtór­nie poszła do spi­żar­ki. Po chwi­li wró­ci­ła i kła­dąc przed Anio­łem kolej­ne trzy sakiew­ki zło­tych duka­tów, powiedziała:

– To wszyst­ko co mam…

Anioł znik­nął, zosta­wia­jąc na sto­le czte­ry sakiewki.

Jak­że czę­sto nie doce­nia­my kogoś, kogo war­tość znacz­nie prze­wyż­sza naszą ocenę.

Bądź­cie dla sie­bie dobrzy na Świę­ta. Póź­niej zresz­tą też.