Czy można połączyć chrześcijaństwo z reinkarnacją? (cz. 1)

Pojęcie reinkarnacji, czyli wielokrotnego odradzania się duszy w kolejnych wcieleniach, od tysiącleci obecne jest w wielu tradycjach religijnych i filozoficznych, szczególnie na Wschodzie. Tymczasem chrześcijaństwo jako religia wywodząca się z judaizmu i rozwinięta w grecko-rzymskim świecie, odrzuca tę koncepcję, głosząc zmartwychwstanie ciała i Sąd Ostateczny. Czy możliwe jest jednak pogodzenie chrześcijaństwa z ideą reinkarnacji?

Rein­kar­na­cja (z łac. re- = ponow­nie + incar­na­tio = wcie­le­nie), rozu­mia­na jako ponow­ne wcie­la­nie się nie­ma­te­rial­nej duszy w kolej­ne for­my cie­le­sne, sta­no­wi jed­ną z naj­star­szych i naj­bar­dziej roz­po­wszech­nio­nych idei w histo­rii reli­gii i filo­zo­fii, wyra­ża­jąc prze­ko­na­nie o cią­gło­ści ist­nie­nia jed­nost­ki poza gra­ni­cą śmier­ci bio­lo­gicz­nej. To dok­try­na mówią­ca, że isto­ta ducho­wa – dusza lub świa­do­mość – po śmier­ci fizycz­ne­go cia­ła odra­dza się w nowym cie­le, zacho­wu­jąc (przy­naj­mniej czę­ścio­wo) ducho­wą toż­sa­mość lub sku­tek wcze­śniej­szych uczynków.

W języ­ku san­skryc­kim, któ­ry miał ogrom­ny wpływ na roz­wój tej idei

PRZECZYTAJ TAKŻE

Piramidy nie były grobowcami: nowa teoria starożytnej technologii sonochemicznej

Od sióstr Fox, przez Ossowieckiego, do Jackowskiego

w religiach Wschodu,

funk­cjo­nu­je ter­min sam­sa­ra – ozna­cza­ją­cy wędrów­kę lub cykl ponow­nych naro­dzin, oraz kar­ma, czy­li pra­wo przy­czy­ny i skut­ku rzą­dzą­ce tą wędrówką.

W sys­te­mach filo­zo­ficz­nych i reli­gij­nych, któ­re dopusz­cza­ją rein­kar­na­cję, przyj­mu­je się ist­nie­nie sub­stan­cjal­nej duszy, odręb­nej od cia­ła mate­rial­ne­go, nie­śmier­tel­nej i podą­ża­ją­cej przez kolej­ne wcie­le­nia w róż­nych for­mach egzystencji.

Pod­sta­wo­we zało­że­nia to przede wszystkim:

• Dualizm duszy i cia­ła, czy­li dusza jest esen­cją oso­by, nato­miast cia­ło to tym­cza­so­we naczynie.
• Nie­śmier­tel­ność duszy, a zatem dusza nie ginie po śmier­ci, lecz prze­cho­dzi do inne­go ciała.
• Moral­ność jako mecha­nizm trans­mi­gra­cji, czy­li los kolej­ne­go wcie­le­nia zale­ży od moral­nych uczyn­ków jed­nost­ki w poprzed­nich życiach.
• Celem ducho­wym jest naj­czę­ściej wyzwo­le­nie z cyklu rein­kar­na­cji (np. w hin­du­izmie i bud­dy­zmie) lub osią­gnię­cie dosko­na­ło­ści przez kolej­ne wcielenia.

Rein­kar­na­cja jest cen­tral­nym ele­men­tem hin­du­istycz­nej kosmo­lo­gii i antro­po­lo­gii. W Bha­ga­wad­gi­cie (jed­nym z naj­waż­niej­szych tek­stów hin­du­izmu) czytamy:

Tak jak czło­wiek zrzu­ca sta­re sza­ty i przy­odzie­wa nowe, tak dusza opusz­cza zuży­te cia­ło i wcho­dzi w inne, nowe (BhG 2,22).

Hin­du­ski sys­tem zakła­da, że dusza (atman) wędru­je przez wie­le żyć, dopó­ki nie osią­gnie zjed­no­cze­nia z Brah­ma­nem (osta­tecz­ną rze­czy­wi­sto­ścią), co koń­czy cykl sam­sa­ry (mok­sha).