Czy nas kontrolują?

Rządzący zawsze starali się tak uporządkować społeczność, aby można było nią kierować sprawnie, w miarę bezkonfliktowo, skutecznie – czyli zgodnie z ich wolą. Nawet najbardziej zbuntowane, zanarchizowane i rewolucyjne siły stawały się kontrrewolucyjne, gdy przejmowały władzę w państwie – mówił prof. Leszek Kołakowski, znany filozof i historyk filozofii

Nawet naj­bar­dziej zapa­mię­ta­li prze­ciw­ni­cy sta­re­go porząd­ku, naj­bar­dziej nie­po­kor­ni z nie­po­kor­nych, mają­cy usta peł­ne fra­ze­sów o wol­no­ści jed­nost­ki i bra­ter­stwie wspól­no­ty ludów, gdy już oba­lą daw­ne zasa­dy – narzu­ca­ją wła­sne. Nowe. Aby wpro­wa­dzić je w życie sto­su­ją jed­nak sta­re meto­dy, podob­ne tym, któ­re pozwa­la­ły daw­nym hege­mo­nom utrzy­mać ład spo­łecz­ny i kie­ro­wać oby­wa­te­la­mi. Wów­czas oka­zu­je się, że wol­ność i owszem, ale w roz­sąd­nych gra­ni­cach, któ­re my usta­li­my. Bra­ter­stwo jak naj­bar­dziej, ale tyl­ko z ludź­mi prze­ko­na­ny­mi, w taki czy inny spo­sób, do naszych war­to­ści. A jak prze­ko­nu­ją nie­prze­ko­na­nych ci, któ­rzy doko­na­li uda­ne­go prze­wro­tu? Może odpo­wie­dzią na pyta­nie jest cytat z Towa­rzy­sza Szma­cia­ka Janu­sza Szpo­tań­skie­go: by czło­wiek był czło­wie­ka bra­tem, trze­ba go wpierw prze­ćwi­czyć batem?

Żeby sku­tecz­nie rzą­dzić, trze­ba naj­pierw prze­jąć kon­tro­lę, wpro­wa­dzić ład, nagiąć ponie­kąd spo­łe­czeń­stwo do swej woli oraz wyzna­wa­nych przez sie­bie war­to­ści. Pod­dać hege­mo­ni kul­tu­ro­wej, jak okre­śla­ją to mark­si­ści spod zna­ku wło­skie­go filo­zo­fa Anto­nio Gram­scie­go (1891−1937) i węgier­skie­go myśli­cie­la Gyor­gy Lucac­sa (1885−1971). Spad­ko­bier­cy ide­owi owych posta­ci rów­nież chcą narzu­cić swo­ją hege­mo­nię pod zwod­ni­czym hasłem nie ma wol­no­ści dla wro­gów wol­no­ści, czy­li dla naszych wro­gów, bo czym jest wol­ność i kto jest jej wro­giem usta­la­my my.

PRZECZYTAJ TAKŻE

O książce, ludziach (dobrych i złych), a przede wszystkim o systemie… Prawdziwy dr Anthony Fauci

Rewolucja a obłęd

Bez tej kon­tro­li i hege­mo­nii zapa­no­wał­by nie­praw­do­po­dob­ny cha­os, z któ­re­go i tak wyło­nił­by się hege­mon o nazwie – pra­wa dżun­gli.

Pyta­nie nie brzmi zatem, czy jeste­śmy kon­tro­lo­wa­ni, ale w jaki spo­sób i jak głę­bo­ko? Czy będąc kon­tro­lo­wa­ny­mi może­my jesz­cze mówić o sobie, że jeste­śmy wol­ny­mi ludź­mi? Czy raczej wyzu­ty­mi z wol­nej woli mario­net­ka­mi, bez wła­sne­go ja, z pustym wnę­trzem? Jak bez­wol­ne mane­ki­ny, prze­wra­ca­ne i kopa­ne – śpie­wa­ła nie­gdyś nie­za­po­mnia­na Danu­ta Rinn.