Czy odmienne stany świadomości są normalne?

Przyzwyczajeni jesteśmy, że normalny stan naszego umysłu to taki, jakiego doświadczamy w codziennym trybie funkcjonowania. Uznajemy jeszcze drugi stan – a mianowicie sen. Jest on naturalny fizjologicznie i konieczny. Gdy ciało śpi, umysł nie jest aktywny i działa poza kontrolą świadomości

Daw­niej za natu­ral­ny uzna­wa­no taki stan, któ­ry osią­ga­li cza­row­ni­cy, sza­ma­ni, wróż­bi­ci i uzdro­wi­cie­le. Dla ogó­łu to stan tajem­ni­czy, ale natu­ral­ny, choć natu­ral­ny tyl­ko dla nie­licz­nych wybranych.

Od cza­su, kie­dy nauka zaczę­ła zaj­mo­wać się zagad­nie­niem hip­no­zy, doda­no trans hip­no­tycz­ny, któ­ry nie był ani sta­nem świa­do­mo­ści, ani snu, nato­miast umoż­li­wiał hip­no­ty­ze­ro­wi wpływ na umysł oso­by a nawet cia­ło w hip­no­zie. Współ­cze­śnie mamy zatem trzy sta­ny świa­do­mo­ści uzna­ne przez naukę. Świa­do­my stan czu­wa­nia (wiem co się dzie­je, wpły­wam na moje dzia­ła­nie), stan snu (kie­dy nie wiem, co się dzie­je, umysł dzia­ła w spo­sób nie­kon­tro­lo­wa­ny i nie oddzia­łu­je fizycz­nie na rze­czy­wi­stość poza snem), oraz stan transu hip­no­tycz­ne­go, kie­dy nie­ko­niecz­nie wiem, co się dzie­je, ale umysł wpły­wa na zmia­nę w świe­cie fizycznym.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Preegzystencja dusz: reinkarnacja w chrześcijaństwie

Zza zasłony zaświatów

Czy to są już wszystkie możliwe stany umysłu?

O odmien­nych sta­nach świa­do­mo­ści mówi­my, gdy czło­wiek prze­ży­wa, widzi i odczu­wa rze­czy­wi­stość ina­czej, niż w sta­nie czu­wa­nia. Ma inną per­cep­cję cza­su, prze­strze­ni, inne rozu­mie­nie i ogląd ota­cza­ją­ce­go go świa­ta, odmien­ny zakres i spo­sób widze­nia. Zmia­nie ule­ga całość doświad­cze­nia. We wszyst­kich reli­giach napo­ty­ka­my opi­sy mistycz­nych prze­żyć oraz nie­zwy­kłych doświad­czeń. Znaj­dzie­my je też u osób, któ­re prze­ży­ły śmierć kli­nicz­ną, i u takich, któ­re oder­wa­ły się od rze­czy­wi­sto­ści z powo­du bar­dzo sil­ne­go stre­su, czy będą­cych pod wpły­wem nar­ko­ty­ku. Nie­któ­re sta­ny będą nazy­wa­ne cho­ro­bą i halu­cy­na­cja­mi, inne oświe­ce­niem. Trans hip­no­tycz­ny wciąż owia­ny jest mgieł­ką nie­zro­zu­mie­nia tyl­ko dla­te­go, że nasz umysł – ste­ro­wa­ny z zewnątrz – może doko­ny­wać real­nych zmian na pozio­mie fizycz­nym. A prze­cież mamy też inne moce, rów­nie potęż­ne. Może­my poru­szać się za pomo­cą echo­lo­ka­cji (np. Ben Under­wo­od), śpie­wać peł­nym gło­sem bez otwie­ra­nia ust (np. Dar­cy Lynn), prze­by­wać pod wodą 10 minut bez oddy­cha­nia, a tak­że wytwo­rzyć w swo­im umy­śle miej­sce dla innej oso­by lub osób (któ­re to byty zysku­ją w umy­śle pacjen­ta sta­tus sub­o­so­bo­wo­ści; w psy­chia­trii to tzw. syn­drom oso­bo­wo­ści wie­lo­ra­kiej – przyp. red.). (jak Jen­ny Haines) itp.

Przy­zwy­cza­ili­śmy się do nasze­go empi­rycz­ne­go i fizycz­ne­go świa­ta, bo czu­je­my się bez­piecz­ni, gdy mamy dobrze zna­ny grunt pod noga­mi. Tym­cza­sem ist­nie­ją nie­zli­czo­ne dowo­dy na to, że umysł uczy­ni wszyst­ko, co chce­my, jeśli wyda­my mu odpo­wied­ni roz­kaz w okre­ślo­ny spo­sób. Tele­pa­tia, lecze­nie na odle­głość, poko­na­nie Saha­ry bez wody, prze­kra­cza­nie sfer rze­czy­wi­sto­ści, obej­mo­wa­nie jed­nym aktem wszyst­kich przy­czyn i powią­zań, two­rze­nie za pomo­cą umy­słu mate­rial­nych istot – wszyst­ko to sta­no­wi dzie­ło nasze­go umy­słu: jego zdol­no­ści odbio­ru, prze­twa­rza­nia i two­rze­nia informacji.

I nale­ży uznać to uznać za nor­mal­ny stan nasze­go umy­słu – dostęp­ny dla każ­de­go, kto będzie potra­fił uru­cho­mić jego funk­cje. Jak dotrzeć do tych, zazwy­czaj ukry­tych, mocy, to już osob­ne zagad­nie­nie. Obser­wu­jąc ludzi, któ­rzy taki stan uzy­ska­li, widzi­my, że nie ma jed­nej meto­dy czy tech­ni­ki – jed­nak wszyst­kie one wyma­ga­ją jasne­go celu oraz woli. Nie zwy­kłej chę­ci, lecz woli, któ­ra musi się stać skon­cen­tro­wa­na jak pro­mień lase­ra.