Ekspert od spraw niewyjaśnionych

Czeka mnie trudne zadanie, bo jak napisać o najważniejszym czasopiśmie ezoterycznym w historii Polski? Może zacznę od tego, że w 1990 roku potęgą były popularne kioski Ruchu. Małe, zabawne chatki w kształcie sześcianu, w których Polacy kupowali gazety, czasopisma, ale też bilety autobusowe, znicze, zapałki, zabawki czy inne drobiazgi. Miały one charakterystyczne ściany wyposażone w duże szyby, za którymi sprzedawcy rozkładali cały posiadany towar, chociaż miejsce główne zajmowały gazety i czasopisma. To właśnie w takim kiosku Ruchu, niedaleko mojego bloku na Saskiej Kępie (dzielnica Warszawy), zobaczyłem po raz pierwszy miesięcznik NIEZNANY ŚWIAT. Zaintrygował mnie tytuł, gdyż już wtedy – jako dwudziestoparoletni młody człowiek – bardzo interesowałem się właśnie nieznanym aspektem naszego życia. 

I tak związałem się z NŚ

To były cza­sy, kie­dy nie moż­na było przej­rzeć pisma przed zaku­pem, trze­ba było zapła­cić i wte­dy sprze­daw­ca przez małe okien­ko nam je poda­wał. I tak pew­ne­go dnia sta­łem się szczę­śli­wym posia­da­czem pierw­sze­go w moim życiu egzem­pla­rza NIEZNANEGO ŚWIATA. Pamię­tam, że bar­dzo spodo­ba­ło mi się poważ­ne trak­to­wa­nie takich zagad­nień, jak życie po śmier­ci, UFO czy inne tema­ty z sze­ro­kie­go spek­trum zja­wisk nie­wy­ja­śnio­nych. Bar­dzo kon­tra­sto­wa­ło to z tym, jak te rze­czy były przed­sta­wia­ne w innych mediach, zwłasz­cza w racz­ku­ją­cych w Pol­sce tablo­idach. Nigdy nie przy­pusz­cza­łem, że już wkrót­ce moje losy zwią­żą się na sta­łe z NŚ, a ja sam sta­nę się jed­nym ze współ­pra­cow­ni­ków tego zacne­go miesięcznika.

Kie­dy i jak pozna­łem legen­dar­ne­go redak­to­ra naczel­ne­go i twór­cę pisma Mar­ka Rymusz­ko? Przy­znam szcze­rze, że nie pamię­tam. Mam nie­od­par­te wra­że­nie, że zna­łem Go od zawsze. Podej­rze­wam, że po pro­stu pra­cu­jąc w Radiu Zet poszu­ki­wa­łem eks­per­ta od zja­wisk nie­wy­ja­śnio­nych, a pierw­szą oso­bą, któ­ra mi przy­szła do gło­wy, był wła­śnie szef tego nie­zwy­kłe­go tytu­łu. Od tej pory już zawsze, bio­rąc do ręki NIEZNANY ŚWIAT, myśla­łem o dwój­ce sym­pa­tycz­nych i zawsze uśmiech­nię­tych ludzi, czy­li o Mar­ku Rymusz­ko i Ani Ostrzyc­kiej (któ­ra teraz dziel­nie po odej­ściu Mar­ka do kra­iny świa­tła pro­wa­dzi NŚ).

PRZECZYTAJ TAKŻE

A jego imię będzie czterdzieści i cztery: Dziady Mickiewicza a historia matematyczna

W Krainie Fiordów. Oslo, Munch, wikingowie, runy

To wła­śnie z NŚ dowie­dzia­łem się o kil­ku zagad­nie­niach zwią­za­nych ze zja­wi­ska­mi nie­wy­ja­śnio­ny­mi, o któ­rych wcze­śniej nie mia­łem zie­lo­ne­go poję­cia. Tam pierw­szy raz prze­czy­ta­łem o krę­gach zbo­żo­wych, pol­skich miej­scach mocy czy o wiel­kich posta­ciach tego świa­ta, jak np. Sai Baba czy Wolf Mes­sing. Gdy w 1995 roku ruszy­łem z audy­cja­mi Nauti­lus Radia Zet, to wła­śnie posia­da­ne prze­ze mnie egzem­pla­rze ulu­bio­ne­go mie­sięcz­ni­ka były dla mnie źró­dłem inspi­ra­cji. Kie­dy poja­wia­ła się chwi­la nie­pew­no­ści, o czym zro­bić kolej­ny pro­gram, wystar­czy­ło wziąć egzem­plarz, otwo­rzyć na dowol­nej stro­nie i już pro­blem był roz­wią­za­ny. Naj­bar­dziej lubi­łem nagry­wać same­go Mar­ka i po zmon­to­wa­niu nagra­ne­go mate­ria­łu emi­to­wać go w ramach audy­cji. Naj­czę­ściej wyglą­da­ło to tak, że przy­jeż­dża­łem do redak­cji pisma lub do Muzeum Etno­gra­ficz­ne­go w War­sza­wie przy ul. Kre­dy­to­wej, gdzie odby­wa­ły się cyklicz­ne spo­tka­nia NIEZNANEGO ŚWIATA. To były cza­sy, kie­dy wiel­ka sala na kil­ka­set osób wypeł­nia­ła się do ostat­nie­go miej­sca. Na jed­nym z posia­da­nych prze­ze mnie zdjęć, z mikro­fo­nem w ręku, nagry­wam roz­mo­wę z Mar­kiem Rymusz­ko wła­śnie po jed­nym z takich spotkań.

Eksperyment telepatyczny

Pisząc pod­su­mo­wa­nie tych 35 lat, muszę wspo­mnieć o słyn­nym eks­pe­ry­men­cie tele­pa­tycz­nym, któ­ry moja radio­wa redak­cja Nauti­lu­sa prze­pro­wa­dzi­ła razem z NIEZNANYM ŚWIATEM. Był bodaj­że 1996 rok, kie­dy do Radia Zet przy­je­cha­ła sil­na eki­pa NŚ, czy­li Ania Ostrzyc­ka i Marek Rymusz­ko. W trak­cie nada­wa­ne­go na żywo eks­pe­ry­men­tu Ania, posia­da­ją­ca zdol­no­ści medial­ne, sta­ra­ła się prze­słać w eter obraz, któ­rym było zacho­dzą­ce Słoń­ce. Jakaż to była faj­na audy­cja, słu­cha­ła jej dosłow­nie cała Pol­ska! Potem zada­niem słu­cha­czy było przy­sła­nie infor­ma­cji, jaki obraz uda­ło im się odczy­tać. Rezul­ta­ty prze­ro­sły wszel­kie wyobra­że­nia. Pamię­tam, że kil­ka osób prak­tycz­nie bez­błęd­nie nary­so­wa­ło Słoń­ce, któ­re było na rysun­ku uży­tym do eks­pe­ry­men­tu. Potem w NŚ został opu­bli­ko­wa­ny arty­kuł pod­su­mo­wu­ją­cy to doświad­cze­nie, pre­zen­tu­ją­cy listy od Czy­tel­ni­ków NŚ i słu­cha­czy mojej audycji.

W latach 2001 i 2002 to wła­śnie na łamach NIEZNANEGO ŚWIATA poja­wia­ły się rela­cje o Wyla­to­wie i krę­gach zbo­żo­wych, do dziś sta­no­wią­ce dla mnie bar­dzo waż­ną część doku­men­ta­cji tej histo­rii. Pod­su­mo­wu­jąc te 35 lat pra­cy mie­sięcz­ni­ka, muszę wspo­mnieć tak­że o tym, że w jed­nym z nume­rów prze­czy­ta­łem tekst o nie­zwy­kłym czło­wie­ku z Pomo­rza, któ­ry według auto­ra miał mieć auten­tycz­ne zdol­no­ści do jasno­wi­dze­nia. Któ­ry to był rok? Począ­tek lat 90. ub.w. Zain­spi­ro­wa­ny arty­ku­łem, poje­cha­łem do Człu­cho­wa, gdzie pozna­łem Krzysz­to­fa Jac­kow­skie­go. Zna­jo­mość, czy wręcz przy­jaźń z nim zawdzię­czam więc w pewien spo­sób NŚ. Dziś media elek­tro­nicz­ne bez­li­to­śnie wypie­ra­ją tra­dy­cyj­ne pisma dru­ko­wa­ne na papie­rze, i utrzy­mać się na ryn­ku jest bar­dzo trud­ne. Tym bar­dziej kibi­cu­ję Ani Ostrzyc­kiej i zespo­ło­wi NŚ, gdyż to pismo jest abso­lut­nie naj­waż­niej­sze dla pol­skie­go bada­nia Nie­zna­ne­go. Bo chcia­ło­by się rzec: My wszy­scy z nie­go!