Jak rozumieć Plutona

Mimo że Urana odkryto w 1781 r., astrologowie zainteresowali się nim dopiero po kilku dziesięcioleciach. W przypadku Neptuna, dostrzeżonego w 1846 r., również się nie spieszyli. Ale gdy w 1930 pojawił się Pluton, od razu chciano go poznać. Dotyczyło to głównie astrologów niemieckich. Jednym z pionierów horoskopowych badań nad Plutonem był Fritz Brunhübner, który pięć lat po odkryciu nowej planety napisał o niej książkę

To, jak dzi­siaj astro­lo­go­wie postrze­ga­ją Plu­to­na, nie róż­ni się zasad­ni­czo od tego, w jaki spo­sób obja­śnił i przed­sta­wił zna­cze­nie tej pla­ne­ty Fritz Brun­hüb­ner w swo­jej pio­nier­skiej publi­ka­cji Der neue Pla­net Plu­to, napi­sa­nej w 1934 r., a więc zale­d­wie czte­ry lata po odkry­ciu pla­ne­ty krą­żą­cej za Nep­tu­nem. Mimo iż autor pod­kre­śla, że jego roz­pra­wa sta­no­wi zale­d­wie szkic, dają­cy bodziec do dal­szych badań i poszu­ki­wa­nia zna­czeń, to jed­nak głów­ne tezy, zało­że­nia, roz­wią­za­nia, a nawet kon­klu­zje zosta­ły przy­ję­te przez spo­łecz­ność astro­lo­gicz­ną nie­mal bez zastrze­żeń, włącz­nie z przy­po­rząd­ko­wa­niem Plu­to­na do zna­ku Skorpiona. 

Typy mar­so­we są bara­nia­ste, nato­miast typy skor­pio­nicz­ne pra­gną tego, co okul­ty­stycz­ne, ducho­we, mistycz­ne. Skor­pion to dusza mefi­sto­fe­licz­na. Plu­ton, pra­gnąc znisz­cze­nia, two­rzy przy oka­zji dobro. Skor­pion jest tęsk­no­tą. Plu­ton to Feniks, któ­ry odra­dza się z popio­łów. Ze Skor­pio­na ma powstać wyso­ka wibra­cja w sfe­rze nauki i ducha. Skor­pion jest czę­sto ducho­wo skrę­po­wa­ny i zablo­ko­wa­ny, posia­da przy tym pre­dys­po­zy­cje do głę­bo­kie­go udu­cho­wie­nia, któ­re jed­nak musi się wydo­stać ze sfe­ry astral­nej. Wibra­cje Skor­pio­na cał­ko­wi­cie pokry­wa­ją się z Plu­to­nem. Plu­ton nie oddzia­łu­je jak Baran, ale jak Skor­pion. Zmy­sło­wość jest u Bara­na mniej­sza, nato­miast w moc­no roz­sek­su­ali­zo­wa­nym zna­ku Skor­pio­na wyda­je się żywio­ło­wa. Sta­now­czo odra­dzam podej­ście sche­ma­tycz­ne [przeł. M. Misior­ny] – pisze Brunhübner.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

Nie­miec­ki astro­log odkrył i traf­nie ziden­ty­fi­ko­wał isto­tę astro­lo­gicz­ne­go oddzia­ły­wa­nia nowo odkry­tej pla­ne­ty, co zosta­ło następ­nie powie­lo­ne przez innych adep­tów gwiaź­dziar­stwa. Moż­na zary­zy­ko­wać twier­dze­nie, że cała póź­niej­sza wie­dza astro­lo­gicz­na o Plu­to­nie, to jedy­nie dopi­ski albo przy­pi­sy do Frit­za Brun­hüb­ne­ra, cho­ciaż w dużej mie­rze czy­nio­ne nie­świa­do­mie. Tezy, któ­re posta­wił, i spo­strze­że­nia, jakich doko­nał, mają­cy wów­czas 40 lat autor, zna­ny głów­nie w nie­miec­kim śro­do­wi­sku astro­lo­gicz­nym, pozwo­li­ły nie­zwy­kle cel­nie uchwy­cić arche­typ Plu­to­na – Hadesa.

Duch czasu

Arche­typ ten zresz­tą ade­kwat­nie odda­wał nastro­je spo­łecz­ne panu­ją­ce w ówcze­snej Euro­pie i po czę­ści tak­że na świe­cie. W pierw­szych dzie­się­cio­le­ciach XX w. mie­li­śmy bowiem do czy­nie­nia nie tyl­ko z siłą auto­ry­ta­ry­zmu i tota­li­ta­ry­zmów poli­tycz­nych, lecz tak­że ze wzmo­żo­nym ocze­ki­wa­niem wiel­kiej odno­wy oraz nowe­go porząd­ku, cho­ciaż jed­no­cze­śnie pod­sy­ca­no oba­wy co do prze­mo­cy, opre­sji i destruk­cji. Moż­na powie­dzieć, że ludz­kość była goto­wa na poja­wie­nie się Plu­to­na; nawet nie­któ­rzy astro­lo­go­wie, zanim jesz­cze został on odkry­ty, snu­li domy­sły, że wkrót­ce znaj­dzie się pla­ne­ta, któ­ra będzie nosić imię Plu­ton. Taką zdol­no­ścią pre­dyk­cyj­ną wyka­zał się fran­cu­ski astro­log ukry­wa­ją­cy się pod pseu­do­ni­mem Fomal­haut, któ­ry pod koniec XIX w. prze­wi­dział, że w 1929 r. doj­dzie do odkry­cia pla­ne­ty noszą­cej nazwę Plu­ton! Pomy­lił się jedy­nie o rok. Ten duch cza­su, będą­cy szcze­gól­nym rodza­jem pobu­dze­nia nie­świa­do­mo­ści zbio­ro­wej, nie­wąt­pli­wie pomógł Frit­zo­wi Brun­hüb­ne­ro­wi doko­nać wykład­ni Plu­to­na, któ­rej póź­niej nikt nie zakwe­stio­no­wał, ani też spe­cjal­nie nie roz­wi­nął, cho­ciaż ter­mi­no­lo­gia, jaką autor posłu­gu­je się do opi­su tej pla­ne­ty, zaczerp­nię­ta zosta­ła m.in. z roz­ma­itych nur­tów okul­ty­stycz­nych, a nie np. z psy­cho­lo­gii głę­bi, któ­ra dostrze­ga w astro­lo­gicz­nej sym­bo­li­ce Plu­to­na mani­fe­sta­cję arche­ty­pu Cie­nia zbio­ro­we­go. Arche­typ ten nale­ży do głę­bo­kiej war­stwy nie­świa­do­mo­ści zbio­ro­wej i sym­bo­li­zu­je wypar­te siły destrukcji.