Kiedy mimowolnie stajemy się wzajemnymi terapeutami

Każdy z nas, kto kiedykolwiek dzielił swoje życie z przyjaznym stworzeniem, doświadczył terapeutycznych relacji, nawet jeśli o nich nie wiedział. Wszystko, co robimy bliskiej nam istocie – ulżenie w bólu, udzielenie pomocy, sprawienie przyjemności – jest terapią miłości i nie potrzeba do tego żadnych kursów czy certyfikatów. To się po prostu dzieje, kiedy masujemy czyjś obolały brzuszek, kiedy głaszczemy, kojąc ból. Niewiele się to różni od intuicyjnego działania w stosunku do bliskich nam ludzi. Są też rzeczy trudne do wyjaśnienia z punktu widzenia nauki

Pew­na moja sym­pa­tycz­na kole­żan­ka cier­pi na cho­ro­bę auto­agre­syw­ną nerek. Pra­cu­je głów­nie w domu, gdzie towa­rzy­szą jej dwa raso­we mło­de jesz­cze koty. Spę­dza­ją dużo cza­su wspól­nie. Zwie­rza­ki są zdro­we, acz­kol­wiek przy­szedł czas, by zro­bić im wete­ry­na­ryj­ny prze­gląd. I co się oka­za­ło? Mia­ły nie­po­ko­ją­co zawy­żo­ne para­me­try ner­ko­we. Niby koty czę­sto zapa­da­ją na ner­ki. Może die­ta nieodpowiednia?

Mam cho­ro­bę gene­tycz­ną, pole­ga­ją­cą na sta­łej nad­pro­duk­cji cho­le­ste­ro­lu, a więc bada­nia wyka­zu­ją zawsze pod­wyż­sze­nie nor­my. Przed pla­no­wa­nym szcze­pie­niem moich kotów (byli to wów­czas dwaj 12-let­ni bra­cia i dwie 3‑letnie sio­stry, nie­spo­krew­nio­ne rodzeń­stwa), rów­nież zro­bi­łam im prze­gląd tech­nicz­ny. Cała piąt­ka mia­ła bar­dzo zawy­żo­ny cho­le­ste­rol we krwi, co nie jest czę­ste u tego gatun­ku. Zgłę­bi­łam temat, tra­fi­łam do pro­fe­so­ra nauk wete­ry­na­ryj­nych, die­te­ty­ka. Popro­sił o wszyst­kie bada­nia zwie­rząt, histo­rię ich cho­rób, sto­so­wa­ne kar­my, nawet pytał, jaką piją wodę. Prze­ana­li­zo­wał dane, jed­nak nie zna­lazł przy­czy­ny takich wskaź­ni­ków. Przy­po­mnia­łam sobie przy­pa­dek kole­żan­ki i to, w jak bli­skich rela­cjach jestem z moimi kota­mi. Wnio­sek, choć trud­ny do udo­wod­nie­nia, nasu­wa się sam: one na pozio­mie ener­ge­tycz­nym bio­rą od nas cho­ro­by. Naj­praw­do­po­dob­niej jest to sku­tek prze­by­wa­nia w polu pro­mie­nio­wa­nia cho­rych komó­rek. Tak jak zaan­ga­żo­wa­ny emo­cjo­nal­nie tera­peu­ta może pod­czas zabie­gu wziąć na sie­bie nega­tyw­ną ener­gię, tak dzie­je się ze zwie­rzę­ta­mi, będą­cy­mi z nami w bli­skich rela­cjach. Nie są to przy­pad­ki odosob­nio­ne. Od opie­ku­nów kotów usły­sza­łam kil­ka takich opowieści.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Quantec w akcji

Z kim się dogaduje bioenergoterapeuta?

To, że bli­skie nam emo­cjo­nal­nie zwie­rzę­ta kła­dą się na naszych bolą­cych miej­scach, niwe­lu­jąc ból, prze­ko­na­li­śmy się pew­nie wszy­scy. Ale może nie każ­dy wie, że kocie mru­cze­nie, któ­re taką ulgę potra­fi nam przy­nieść, jest też… bio­ener­go­te­ra­pią! Rów­nież dla nich samych. Te mikro­dr­ga­nia, wyda­wa­ne przez mię­śnie krta­ni, uspo­ka­ja­ją, powo­du­ją, że lepiej i szyb­ciej zra­sta­ją się kości, przy­spie­sza­ją pro­ces rekonwalescencji.