Leszek Szuman – zagadki zza grobu

Ponad 30 lat żył z jednym płucem. Już sam ten fakt, czynił go wyjątkowym oraz uwidaczniał się, tak w zachowaniu, jak i wyglądzie. Znajomi wspominają go jako mężczyznę zagadkowego, oszczędnego w działaniach, schorowanego, bladego (wręcz przezroczystego), kruchego, choć… mocnego. Poza wyglądem, niektórych przerażały jego intuicja, nieracjonalna wiedza i, wykraczające daleko poza normę, umiejętności prekognicji

Ten uro­dzo­ny w Pozna­niu, 18 listo­pa­da 1903 r. (w zna­ku Skor­pio­na, chiń­skie­go Kró­li­ka oraz wibra­cji nume­ro­lo­gicz­nej Szóst­ki), huma­ni­sta o nie­spo­ty­ka­nej – nawet jak na tam­te, burz­li­we i boga­te cza­sy – inten­syw­no­ści zawo­do­wej, z wykształ­ce­nia był ekonomistą.

W swo­im ponad 80-let­nim życiu pra­co­wał w dwu­na­stu zawo­dach, naj­dłu­żej jako tłu­macz przy­się­gły języ­ka nie­miec­kie­go. Znał bie­gle sie­dem języ­ków, w tym kil­ka egzo­tycz­nych, jak cho­ciaż­by narze­cza i gwa­ry ple­mien­ne Afry­ki. W Ber­li­nie, jesz­cze przed wybu­chem II woj­ny świa­to­wej skoń­czył stu­dia eko­no­micz­ne, co wyni­ka­ło z jego pierw­szej pasji i zdol­no­ści. Uzy­ska­ną wów­czas wie­dzę spo­żyt­ko­wał jako zarząd­ca ziem­ski, kie­ru­jąc rodzin­ny­mi: tar­ta­kiem, mły­nem i żwi­row­nią, któ­re zaku­pi­ła mat­ka po tym, jak w 1914 r. zmarł jego ojciec.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

W latach 30. minio­ne­go wie­ku w tajem­ni­czych oko­licz­no­ściach swo­je losy zwią­zał z Ame­ry­ką Połu­dnio­wą, gdzie pia­sto­wał urząd kon­su­la gene­ral­ne­go w Uru­gwa­ju. Po powro­cie do kra­ju zajął się rekla­mą, pra­cu­jąc mię­dzy inny­mi jako kie­row­nik ds. rekla­my w zakła­dach Phi­lip­sa w War­sza­wie oraz autor jed­ne­go z pierw­szych, pol­sko­ję­zycz­nych pod­ręcz­ni­ków do public rela­tions. Astro­lo­gią poważ­nie zain­te­re­so­wał się dopie­ro w 1932 r., kie­dy kupił pierw­szy kalen­darz astro­lo­gicz­ny i z cie­ka­wo­ści spo­rzą­dził wła­sny horo­skop.

Do dziś nie wiadomo, czy to wtedy poznał datę swojej śmierci,

ale z wie­dzy tej zwie­rzył się swo­im naj­bliż­szym, gdy w latach 70. ub. w. roz­po­czął inten­syw­ne poszu­ki­wa­nia asy­stent­ki oraz oso­bi­stej sekre­tar­ki i zaczął prze­bą­ki­wać o koniecz­no­ści pośmiert­ne­go zebra­nia, a tak­że wyda­nia wyni­ków jego badań. Nawią­zał wów­czas sta­łą współ­pra­cę wydaw­ni­czą z Gorzow­skim Klu­bem Miło­śni­ków Fan­ta­sty­ki Nauko­wej oraz Wiel­ko­pol­skim Sto­wa­rzy­sze­niem Różdż­ka­rzy, dzię­ki cze­mu świa­tło dzien­ne ujrza­ły trzy (nie­ste­ty, zale­d­wie!) tytuły.