Magia w imieniu zaklęta

Wydaje się, że bez niego nas nie ma, przynajmniej urzędowo. Imię posiada każdy, nieraz więcej niż jedno. Nosimy je w takiej wersji, jaką wybrali nasi rodzice. Mógł nimi kierować sentyment, rodzinna tradycja, aktualna moda, a nawet dobre brzmienie w duecie z nazwiskiem. Można ubolewać, iż obecnie nie przywiązuje się już takiej wagi do ich etymologii, choć nie da się zaprzeczyć, iż nadal z niektórymi wiążą się rozmaite stereotypy, nierzadko przesądy. Gdyż imię jest kwestią niezwykle istotną, która nie tylko nas personalizuje i prawnie określa, ale może znacznie ułatwić lub utrudnić przejście życiowej ścieżki

Dziec­ko zaczy­na reago­wać na swo­je imię mniej wię­cej pod koniec pierw­sze­go roku życia. Póź­niej wypo­wia­da je, by ozna­czyć nim sie­bie, a dzie­je się to jesz­cze przed tym, nim zacznie posłu­gi­wać się sło­wem ja. O tym jak waż­ne jest imię wie­dzie­li już ludzie anty­ku. Wypo­wie­dzieć imię zmar­łe­go, to tak, jak­by przy­wró­cić go do życia – prze­ka­zu­je jeden ze sta­ro­egip­skich wer­se­tów Księ­gi Umar­łych.

Imię było dla ludu fara­ona nie tyl­ko iden­ty­fi­ka­to­rem oso­by, ale przede wszyst­kim zapi­sem magicz­nym. Egip­cja­nie wie­rzy­li, że funk­cjo­nu­je ono na rów­ni z duszą. Imio­na wład­ców ota­cza­no spe­cjal­ną pętlą (począt­ko­wo koli­stą, póź­niej podłuż­ną) zwa­ną kar­tu­szem. Były skon­stru­owa­ne niczym maga­zyn wypeł­nio­ny mistycz­ną siłą, a wspo­mnia­ne wypo­wia­da­nie imie­nia zmar­łe­go zapew­nia­ło mu wiecz­ny żywot.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Echa wielkiej Medytacji NŚ 2024

Religia z Natury. Bóg w mózgu