Maya Deren i tajemnicze rytuały voodoo (cz. II)

Zwierzęce wokalizacje, rytualne transe, wizje mistyków, owładnięcia przez loa

Kie­dy Erzi­li Ge-Rouge nawie­dza kogoś, to cia­ło nawie­dzo­ne kur­czy się w okrop­nej, para­li­żu­ją­cej fru­stra­cji. Każ­dy mię­sień jest naprę­żo­ny, kola­na pod­cią­gnię­te, pię­ści tak zaci­śnię­te, że dło­nie krwa­wią, poprze­ci­na­ne paznok­cia­mi. Szy­ja jest sztyw­na, z zamknię­tych na siłę oczu leją się łzy, z zaci­śnię­tych szczęk i zgrzy­ta­ją­cych zębów wydo­by­wa się dźwięk, będą­cy na wpół jękiem, na wpół krzykiem…

Jesz­cze cie­kaw­sze były mani­fe­sta­cje Ogu­na – bóstwa ognia sym­bo­li­zu­ją­ce­go wła­dzę, siłę, sukces: 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Targi Ezoteryczne w Poznaniu – 17–18 maja 2025 r.

V edycja programu Certyfikat dla Małych Księgarni

Moc prze­by­wa rów­nież w świę­tej sza­bli czy macze­cie Ogu­na. Aby udo­wod­nić, że wła­da nią po mistrzow­sku, naci­ska ostrzem na swo­je ramię lub udo, a póź­niej poka­zu­je, że nie ma tam żad­ne­go śla­du. Cza­sa­mi, w skraj­nym przy­pad­ku, zako­pu­je ręko­jeść sza­bli w zie­mi, tak że ostrze ster­czy pio­no­wo. Następ­nie, opie­ra­jąc się na nim prze­po­ną, powo­li pod­no­si sto­py z zie­mi, aż jego cia­ło roz­po­ście­ra się jak orzeł, a cały cię­żar spo­czy­wa na sza­bli. Cho­ciaż koszu­la zosta­je prze­bi­ta, jego cia­ło nie dozna­je uszczerb­ku.

Maya Deren zapew­nia­ła, że w paź­dzier­ni­ku 1949 r. w pobli­żu Car­re­fo­ur (na połu­dnie od Port-au-Prin­ce) sama widzia­ła dwóch Ogu­nów rów­no­cze­śnie w tej nie­wia­ry­god­nej posta­wie w hun­fo­rze [świą­ty­ni].

Biała ciemność

Co inne­go jed­nak patrzeć z boku na sce­ny owład­nię­cia, a co inne­go doświad­czyć tego oso­bi­ście. W cza­sie jed­nej z cere­mo­nii voodoo Deren prze­ży­ła nawie­dze­nie przez Erzu­lie – bogi­nię miło­ści, pięk­na i płod­no­ści. Na począt­ku bęb­niarz robił prze­rwy wystar­cza­ją­co czę­sto, żeby pozwo­lić tań­czą­cym roz­luź­nić się i odpo­cząć, ale w mia­rę jak taniec się roz­wi­ja, sta­ją się one coraz rzad­sze i nastrój zaba­wy prze­ra­dza się w odczu­cie wiel­kie­go wysił­ku. Powie­trze wyda­je się cięż­kie i wil­got­ne.