Mówił o planach utworzenia Nieznanego Świata…

Spotkaliśmy się z Rymuszkami przypadkowo w latach 80. XX wieku, na którymś z sympozjów bioenergoterapii, jakie w Warszawie organizował Lech (pełen emfazy) Stefański. Dziś, z perspektywy czterdziestu już lat wiem, że Emfazy, Ania, Marek i ja mieliśmy sobie coś dać, aby pójść do przodu – ku wzniesieniu

Roz­po­czę­ło się od bio­ener­go­te­ra­pii, bo poka­za­nie, że zdro­wie moż­na odzy­skać nie za pomo­cą sub­stan­cji, lecz ener­gii, sta­no­wi­ło wte­dy prze­łom, zwłasz­cza dla mło­de­go leka­rza, jakim wów­czas byłem.

Był to nie­zwy­kły czas ogól­no­pol­skiej fascy­na­cji nie­zna­nym – waha­dła, różdż­ki, bio­ener­go­te­ra­pia, Agnihotra…

PRZECZYTAJ TAKŻE

A jego imię będzie czterdzieści i cztery: Dziady Mickiewicza a historia matematyczna

W Krainie Fiordów. Oslo, Munch, wikingowie, runy

Na mojej dro­dze sta­nę­li wte­dy przy­pad­ko­wo ludzie, któ­rzy nie­śli dla mnie: Zbi­gniew Gar­nu­szew­ski – aku­punk­tu­rę, Jerzy Łozow­ski – home­opa­tię, A. Der­na­ło­wicz – iry­do­lo­gię, Andrzej Rakow­ski – krę­gar­stwo, Ire­na Gumow­ska – die­te­ty­kę, Jacek San­torski – psy­cho­edu­ka­cję, Kin­ga Wiśniew­ska-Rosz­kow­ska – gło­dów­ki, Alek­san­der Oża­row­ski – zio­ło­lecz­nic­two, Artur Stoj­ko – apiterapię…

Był to dla mnie czas nie­zwy­kle inten­syw­nej nauki – więk­szość week­en­dów spę­dza­łem na róż­nych sym­po­zjach, warsz­ta­tach, kon­gre­sach. Mat­ką chrzest­ną mojej medy­cy­ny sta­ła się Lucy­na Win­nic­ka, któ­ra pozna­ła mnie z wie­lo­ma wspa­nia­ły­mi ludź­mi. To w dużej mie­rze dzię­ki niej zaczą­łem poważ­nie, odważ­nie i z cie­ka­wo­ścią trak­to­wać dziw­ne feno­me­ny Nie­zna­ne­go. Sta­nę­ła też na mojej dro­dze lite­ra­tu­ra wedyj­ska – Bha­ga­wat Gita uczy­ni­ła mnie teistą, a kolej­ne Kan­ta Shri­mad Bagva­tam zapro­wa­dzi­ły do Cybo­ra­na i Mir­cei Elia­de­go. Sta­łem się nagle gno­sty­kiem, pozor­nie samot­nie szu­ka­ją­cym Boga. Pozor­nie, bo Coś/Ktoś pro­wa­dził mnie za rękę, pod­su­wał lek­tu­ry, tema­ty, przy­pro­wa­dzał ludzi z ich ide­ami i pasja­mi. Całe moje zawo­do­we i oso­bi­ste życie sta­nę­ło na gło­wie. Sta­łem się kimś nowym, kto zaczął iść zupeł­nie nową dro­gą. Mar­ka pozna­łem w tym samym cza­sie, co Anię – choć każ­de­go z nich z osob­na. Ania zwró­ci­ła moją uwa­gę uro­dą i kla­są. Marek – zdy­stan­so­wa­ny, ale poru­szo­ny, śle­dził jak­by z lotu pta­ka wyda­rze­nia sym­po­zjal­ne. Kolek­cjo­no­wał zna­jo­mo­ści z wszyst­ki­mi ory­gi­na­ła­mi, wypeł­nia­ją­cy­mi wte­dy salę. Byłem jed­nym z takich dzi­wo­lą­gów inte­lek­tu­al­nych, któ­rym się zain­te­re­so­wał. Spo­tka­li­śmy się w tam­tym okre­sie kil­ka razy. Mówił o pla­nach utwo­rze­nia swo­je­go cza­so­pi­sma – pochwa­lił się nawet kie­dyś pierw­szym nume­rem… Zacie­ka­wił mnie swo­im upo­rem w reali­za­cji marze­nia, któ­rej począt­ku byłem świad­kiem. W tym cza­sie też marzy­łem, ale o wła­snej lecz­ni­cy – a już wte­dy byłem wydaw­cą i redak­to­rem cza­so­pism: Aku­punk­tu­ra Pol­ska i Medy­cy­na Natu­ralna oraz pro­wa­dzi­łem swój sta­ły pro­gram w Radiu Kosza­lin. Polu­bi­li­śmy się, mimo że miał jed­ną wadę, któ­rej nie zno­si­łem – palił. Zawsze mie­li­śmy o czym roz­ma­wiać i z cze­go się śmiać. Byli­śmy mło­dzi i cie­szy­ły nas mate­rial­ne sukcesy.

Lata 90. ub.w., zmie­ni­ły nasze życia. Marek odniósł suk­ces, sta­jąc się wydaw­cą waż­ne­go tytu­łu. Ja, usi­łu­jąc zre­ali­zo­wać swo­je ucie­ka­ją­ce marze­nie o wła­snej pla­ców­ce medycz­nej, wpa­dłem w karu­ze­lę prze­pro­wa­dzek po Pol­sce – chcia­łem nawet emi­gro­wać. Poraż­ka za poraż­ką – tak wte­dy myśla­łem. Nasze kon­tak­ty zacie­śni­ły się dzię­ki rubry­ce Lekarz natu­ra­li­sta, aż do cza­su mojej rezy­gna­cji z bycia jej sta­łym felie­to­ni­stą (z cze­go do dziś nie wytłu­ma­czy­łem się czy­tel­ni­kom). Zre­zy­gno­wa­łem, gdyż więk­szą przy­go­dą od medy­cy­ny jest dla mnie ducho­wość. Marek to rozu­miał, bo to była też i Jego pasja. Wie­le roz­ma­wia­li­śmy na ten temat, gdy gościł u mnie. Byłem wte­dy jesz­cze na eta­pie fascy­na­cji nauką Bru­na Gro­enin­ga i z tego punk­tu widze­nia opi­sy­wa­łem Mu swój świa­to­po­gląd. Marek też miał swo­ją gno­zę, ale nie doszło do jej opi­sa­nia, bo wda­li­śmy się, sma­ku­jąc alko­hol, w ery­stycz­ny spór; czy agno­styk to gnostyk…

Każ­dy ma swo­ją dro­gę, a w stwo­rze­niu, wszyst­ko jest dobrze… Od cza­su tam­tej roz­mo­wy z Mar­kiem iden­ty­fi­ku­ję się jako część Shaum­bry i dziś potra­fił­bym chy­ba pro­sto przed­sta­wić Mu swój wywód: Ducho­wo jestem czę­ścią Boga – tak jak kro­pla jest czę­ścią Oce­anu, a Oce­an jest czę­ścią kro­pli...