Strefa czasowa 2012: strategia strachu

Żyje­my w świe­cie peł­nym pro­ble­mów i bra­ku kon­cep­cji ich roz­wią­za­nia. Kry­zys finan­so­wy i zmia­ny kli­ma­tycz­ne pozba­wi­ły tchu nie tyl­ko poli­ty­ków i eks­per­tów, lecz zanie­po­ko­iły całe spo­łe­czeń­stwa. Jakież jed­nak mają one zna­cze­nie, gdy cho­dzi o prze­ży­cie ludz­ko­ści i świa­ta, sko­ro nie­ba­wem mamy zostać skon­fron­to­wa­ni z nowym zagro­że­niem, więk­szym niż wszyst­ko, czym nasza cywi­li­za­cja w tym momen­cie powin­na się zaj­mo­wać? Cho­dzi o groź­bę, któ­rej nikt nie potra­fi zara­dzić i nie ma na nią wypró­bo­wa­nych środ­ków. Nadej­ście tego wyda­rze­nia zapo­wia­da­no ponoć od stu­le­ci: to koniec świa­ta w roku 2012!

PRZECZYTAJ TAKŻE

2027, 2029, 2032: zapamiętajmy te daty!

Kuriozalne przypadki w historii medycyny

W listo­pa­dzie na ekra­ny kin kil­ku­dzie­się­ciu państw wszedł film kata­stro­ficz­ny Rolan­da Emme­ri­cha – 2012. Wyko­rzy­sta­no w nim licz­ne „mity’’ na temat 21 grud­nia 2012. Tego bowiem dnia po raz pierw­szy od 5 tysię­cy lat koń­czy się wiel­ki cykl w kalen­da­rzu Majów. Jed­nak 2012 to coś wię­cej niż film. Dla wie­lu ludzi data ta wią­że się z bar­dzo real­nym stra­chem przed koń­cem świa­ta, a wspo­mnia­ne­mu dzie­łu towa­rzy­szy prze­my­śla­na kam­pa­nia rekla­mo­wa, któ­rej celem jest zasia­nie w moż­li­wie jak naj­szer­szych war­stwach spo­łe­czeństw pra­sta­re­go lęku przed Apokalipsą.

Trzeba wyraźnie powiedzieć, że 21 grudnia 2012 rzeczywiście kończy się wielki cykl kalendarza Majów.

Jest tak­że fak­tem, że koniec małych cykli zwią­za­ny był z wiel­ki­mi zmia­na­mi spo­łecz­ny­mi i kul­tu­ro­wy­mi, taki­mi np. jak zało­że­nie Rzy­mu i Jero­zo­li­my, czy powsta­nie wyso­ko roz­wi­nię­tych kul­tur jak hetyc­ka, asy­ryj­ska, albo Majów.

Twór­cy fil­mu 2012 „wie­dzą” jed­nak wię­cej. Dokład­nie wte­dy, ich zda­niem, ma wystą­pić nie­zwy­kle rzad­kie zja­wi­sko astro­no­micz­ne, któ­re zagro­zi ist­nie­niu Zie­mi. Pro­ble­mem tym zaj­mu­je­my się w sekwen­cji tej publi­ka­cji opa­trzo­nej hasłem Fak­ty i fik­cje.

Wszyst­kie dywa­ga­cje na temat zagro­że­nia pły­ną­ce­go z Kosmo­su, co wypa­da pod­kre­ślić, opar­te są na spu­ściź­nie Majów.

Byli oni wybit­ny­mi astro­no­ma­mi i potra­fi­li pre­cy­zyj­nie prze­wi­dzieć zaćmie­nia Słoń­ca, cykle Wenus oraz inne kosmicz­ne wyda­rze­nia, i to już w cza­sach nasze­go średniowiecza.

Jednak w ich przepowiedniach dotyczących końca kalendarza nie ma mowy o żadnych zagrożeniach!

Zamiast tego pro­du­cen­ci fil­mu wyko­rzy­sta­li więc publi­ko­wa­ne od lat w książ­kach i mediach infor­ma­cje o rze­ko­mych nie­bez­pie­czeń­stwach zwią­za­nych ze wspo­mnia­ną datą. Pełen ich jest zwłasz­cza inter­net. Pier­wot­nym twór­cą tych rewe­la­cji oka­zu­je się angiel­ski autor i nie­za­leż­ny badacz John Major Jen­kins (nato­miast naj­więk­szą aktyw­no­ścią w pro­pa­go­wa­niu kata­stro­ficz­nych i rze­ko­mo mają­cych nauko­we pod­sta­wy pro­gnoz wyka­zu­je się od lat bel­gij­ski autor i „badacz” Patrick Geryl – przyp. red. NŚ). Film Emme­ri­cha nie został przy tym opar­ty na auten­tycz­nych prze­ka­zach Majów, lecz powie­ści ame­ry­kań­skie­go pisa­rza Bria­na D’Amato Koniec cza­sów.