Nam pisać zakazano

XXXV

Nam pisać zaka­za­no. – Poważ­ne zbyt mało
takie pismo wyda­wać – stu cen­zo­rów grzmiało.
– Zupeł­nie nie po linii i nie po tej bazie.
Naszej zgo­dy nie damy. Nigdy. W żad­nym razie.
Naten­czas Marek rze­cze do głę­bi przejęty:
- Nie zamie­rzam się pod­dać. Na nic te przekręty!
I niczym wódz cier­pli­wy, idei oddany,
rzekł tyl­ko: – Nie szko­dzi. My to przeczekamy.
W żad­nym razie runę­ło, przy­szła odwilż nowa
i kolej­na makie­ta była już gotowa.

PRZECZYTAJ TAKŻE

A jego imię będzie czterdzieści i cztery: Dziady Mickiewicza a historia matematyczna

W Krainie Fiordów. Oslo, Munch, wikingowie, runy

W kawa­ler­ce gra­fi­ka, gdzieś na Lazurowej
powstał pierw­szy egzem­plarz, numer premierowy.
Choć kasy wciąż nie było i dachu nad głową,
prze­świet­ną vic­to­rię odtrą­bio­no zbiorowo.
Dach nad gło­wą się zmie­niał, róż­ne miej­sca były,
Soczi oraz Kie­lec­ka, Stat­kow­skie­go, Bryły…
Takie były począt­ki, tak to się zaczęło
i tak wła­śnie powsta­ło wie­ko­pom­ne dzieło.

Naj­pierw efekt był skrom­ny, cały w czarno-bieli,
wie­dzą o tym ci wszy­scy, któ­rzy go widzieli.
Pierw­szy numer z dru­kar­ni tra­fił do Halika –
on stał się ojcem chrzest­nym tego miesięcznika.
Tro­chę póź­niej okład­ka bły­snę­ła kolorem,
tak wszyst­ko już zaczę­ło iść wła­ści­wym torem.
I powo­li cały numer pięk­nie się roztęczył,
nie­po­mier­nie, do skut­ku, kon­ku­ren­cję dręczył.

Następ­ne, coraz lep­sze, bar­dziej wypasione,
z tek­stów świet­nych i gra­fik zgrab­nie ułożone.
Poukła­da­ne potem przez Elę z Rafałem
któ­rzy dba­li o wygląd z ogrom­nym zapałem.
Wyśmie­ni­tych auto­rów cią­gną się szeregi,
by wypeł­nić mie­sięcz­nik aż po same brzegi.
Tek­stów było nagmin­nie o wie­le za wiele,
trze­ba było je wci­skać nawet nonparelem.
By w małej obję­to­ści, pożą­da­nych treści
dla wier­nych czy­tel­ni­ków jak naj­wię­cej zmieścić.

Czy­tel­nik był dla Sze­fa jego oczkiem w głowie,
na każ­dy list i e‑mail odpo­wia­dał bowiem
– Dbać o swych czy­tel­ni­ków, kon­takt z nimi sta­ły –
takie wła­śnie wytycz­ne dostał zespół cały.
Wszel­ką kore­spon­den­cję Basia mia­ła w pieczy,
nie­za­wod­na, dokład­na, zna­ła się na rzeczy.

Pismo tych, któ­rzy wię­cej myślą, czu­ją, widzą
i swo­jej odmien­no­ści wca­le się nie wstydzą.
Są otwar­ci na innych, ich ener­gię czują,
zna­ją się na różdż­kar­stwie oraz medytują.
Zaj­mu­ją się zio­ła­mi oraz telepatią,
i każ­de­go czło­wie­ka darzą swą sympatią.
By pisać o tym wszyst­kim choć­by nie­co szerzej,
trze­ba było powięk­szyć ilość stron w numerze.

U Rymusz­ków w miesz­ka­niu zamiast mebli stały
kosze tek­stów peł­niut­kie. Auto­rzy przysłali.
Z nich Marek niczym z puz­zli kolum­ny układał
niczym wódz żoł­nie­rza­mi, on tek­sta­mi władał.
Kie­dy odszedł i zajął miej­sce naczelnego
naj­słyn­niej­szej gaze­ty: Goń­ca Niebiańskiego,
(Patrz Rymusz­ko na nas z nie­ba, Twe­go wspar­cia nam potrzeba)
to Anna Ama­zon­ka mie­sięcz­nik przejęła,
kon­ty­nu­acją dzie­ła pew­nie się zajęła.
Poszła ostro do przo­du przez kolej­ne lata,
mimo burz dooko­ła i mize­rii świata.

Sam to wszyst­ko widzia­łem, to wszyst­ko przeżyłem,
z wyjąt­ko­wy­mi ludź­mi NŚ współtworzyłem.
Byłem Mar­ka zastęp­cą, byłem sekretarzem,
w tej chwi­li na tych łamach jam naj­star­szy stażem.
Pół moje­go żywo­ta mi w tym piśmie zeszło,
lata szyb­ko prze­bie­gły, prze­mi­nę­ło, przeszło,
Tem­pus fugit, nor­mal­ka, taki żywot człeka,
trzy­dzie­ści pięć minę­ło. Dru­gie tyle czeka.
Bo choć świat się powo­li prze­krę­ca, jak wiemy
Nie­zna­ny Świat nie zgi­nie, póki my żyjemy.
Żeby zaś nie prze­dłu­żać, więc na samym końcu
wraz się wszy­scy spo­tkaj­my w następ­nym miesiącu.
Święć się świę­cie, święć.