Nawiedzone szpitale na świecie

Już w XIX w. były swoistą atrakcją turystyczną. Otaczał je nimb niezwykłości oraz grozy. Trzymano tam w odosobnieniu chorych cierpiących na schizofrenię, depresję, psychozy i histerię. Większość pacjentów właśnie w tych przybytkach dożywała swoich dni

Cza­sem wokół takiej pla­ców­ki bar­dzo szyb­ko wyra­stał nie­wiel­ki cmen­ta­rzyk dla pacjen­tów. Wyso­ka śmier­tel­ność cecho­wa­ła tak­że szpi­ta­le dla gruź­li­ków. Gruź­li­ca była kie­dyś cho­ro­bą nie­ule­czal­ną, więc wie­lu z tych, któ­rzy przy­by­wa­li na lecze­nie, opusz­cza­ło szpi­tal w trum­nach. Budyn­ki, w któ­rych nie­gdyś leczo­no cho­rych, są obec­nie zbior­ni­ka­mi róż­nych nega­tyw­nych uczuć i emo­cji prze­by­wa­ją­cych tam ludzi. Ich mury prze­cho­wu­ją pamięć fizycz­nych i ducho­wych cierpień.

Nawiedzone szpitale Ameryki

Za naj­bar­dziej nawie­dzo­ny szpi­tal na świe­cie ucho­dzi daw­ne ame­ry­kań­skie sana­to­rium dla gruź­li­ków Waver­ly Hills w Louisvil­le (Ken­tuc­ky). To ogrom­ny, pię­cio­pię­tro­wy budy­nek, nie­gdyś prze­zna­czo­ny dla ponad 400 pacjen­tów, doro­słych i dzie­ci. Został odda­ny do użyt­ku w 1926 r. Jego powsta­nie wią­że się z epi­de­mią gruź­li­cy, któ­ra pano­wa­ła w tam­tej oko­li­cy na począt­ku XX w. W ośrod­ku tym usi­ło­wa­no leczyć cho­rych na płu­ca za pomo­cą róż­nych eks­pe­ry­men­tów medycz­nych, prze­waż­nie nieskutecznych.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Certyfikat dla małej księgarni 2025–2026

„Nie ma chorób nieuleczalnych” – zaproszenie na spotkania w Poznaniu i Wrocławiu

Ogól­na licz­ba osób, któ­re w cią­gu 50 lat jego dzia­łal­no­ści wyda­ła w sana­to­rium ostat­nie tchnie­nie, wyno­si pra­wie 10 tysię­cy, może nawet wię­cej. Po wyna­le­zie­niu strep­to­my­cy­ny, licz­ba cho­rych na gruź­li­cę zaczę­ła szyb­ko spa­dać. Sana­to­rium Waver­ly Hills mia­ło w związ­ku z tym coraz mniej pacjen­tów. Osta­tecz­nie zamknię­to je w 1961 r. Potem w tym miej­scu funk­cjo­no­wał szpi­tal geria­trycz­ny. Następ­nie budy­nek był trzy­krot­nie kupo­wa­ny i sprze­da­wa­ny. Przez jakiś czas pozo­sta­wał opusz­czo­ny – i wte­dy podob­no odby­wa­ły się w nim sata­ni­stycz­ne rytuały.

W Waver­ly Hills od daw­na widy­wa­no jakieś tajem­ni­cze cie­nie oraz sły­sza­no nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ne hała­sy, a tak­że frag­men­ty roz­mów. W cza­sie, kie­dy budy­nek był odcię­ty od prą­du, w jego oknach świe­ci­ło świa­tło. Drzwi sana­to­rium same się otwie­ra­ły i zamy­ka­ły. Pewien straż­nik noc­ny ujrzał raz gło­wę ludz­ką uno­szą­cą się w powie­trzu. Tak się wów­czas prze­stra­szył, że nigdy wię­cej nie wszedł do budynku.

Legen­da mówi, że naj­czę­ściej odwie­dza­ny przez duchy jest pokój 502, w któ­rym w 1928 r. popeł­ni­ła samo­bój­stwo prze­ło­żo­na pie­lę­gnia­rek. Jed­na z wer­sji wyda­rze­nia gło­si, że powie­si­ła się z roz­pa­czy, bo zaszła w cią­żę, a nie­ste­ty była nie­za­męż­na. Do tego w tym samym cza­sie odkry­ła, że zacho­ro­wa­ła na gruź­li­cę. Według innej – wysko­czy­ła z okna. Ist­nie­ją rela­cje mówią­ce, że w poko­ju 502 widzia­no zja­wę kobie­ty w pie­lę­gniar­skim uniformie.

Do miejsc szcze­gól­nie budzą­cych gro­zę nale­ży spe­cjal­ny tunel, któ­rym trans­por­to­wa­no na zewnątrz cia­ła osób zmar­łych w sana­to­rium. Podob­no w jego wnę­trzu do dziś moż­na usły­szeć gło­sy nie­wi­dzial­nych duchów. To miej­sce sta­ło się głów­nym moty­wem fil­mu gro­zy Death Tun­nel z 2005 r. (reż. Phi­lip Adrian Booth). Reali­zo­wa­no tam rów­nież pro­gram tele­wi­zyj­ny Cele­bri­ty Para­nor­mal Pro­ject. Obec­ni wła­ści­cie­le, wyko­rzy­stu­jąc zwią­za­ne z budyn­kiem legen­dy i plot­ki, uczy­ni­li z nie­go atrak­cję turystyczną.