Nowy Człowiek. Nowe Ja

Rozwój świadomości to nieustanny proces, którego nie da się powstrzymać, ponieważ wpisany jest w odwieczny cykl przemian i transformacji. Mechanizm ten działa jak wielki zegar, w którym każdy tryb w końcu powróci do pierwotnego położenia bogatszy o kolejny obrót. Tak jest również z Ziemią, a tym samym i z nami

Cze­ka­my. Nie wszy­scy, choć wie­lu z nas to robi. Na fali wzno­szą­cej cyklu, ozna­ki zmian sta­ją się coraz bar­dziej widocz­ne i zaczy­na­my je zauwa­żać. Wokół poja­wia się coraz wię­cej pre­dyk­cji lub wglą­dów w to, co nas cze­ka. To nas uspo­ka­ja i spra­wia, że część osób przyj­mu­je za pew­nik ich speł­nie­nie, a ponie­waż jest to prze­są­dzo­ne, to każ­dy doświad­czy wznie­sie­nia. Dla­te­go czekają…

Rozwój tymczasem jest nieustanną kreacją

To my, indy­wi­du­al­nie, jak i kolek­tyw­nie, two­rzy­my rze­czy­wi­stość. Jest odbi­ciem tego, kim oraz jacy jeste­śmy. Choć wyda­je nam się, że dzie­li­my tę samą prze­strzeń, dla każ­de­go może być dia­me­tral­nie inna, bo two­rzy­my ją indy­wi­du­al­nie, po swo­je­mu, bar­dziej lub mniej świa­do­mie. Zawsze jed­nak jest to kreacja.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Preegzystencja dusz: reinkarnacja w chrześcijaństwie

Zza zasłony zaświatów

Ocze­ki­wa­nie też nią jest, lecz nie pro­wa­dzi do tego, cze­go ocze­ku­je­my. Wręcz prze­ciw­nie – odda­la nas two­rząc, nie­pro­wa­dzą­cą do celu, bocz­ną dro­gę. Wnio­sek jest pro­sty – dopó­ki sami nie zacznie­my dążyć do reali­za­cji naszych pra­gnień, nowa rze­czy­wi­stość nie zaist­nie­je, gdyż nie jest powo­ły­wa­na do życia. Pozo­sta­wa­nie w ocze­ki­wa­niu two­rzy stan zawie­sze­nia i spra­wia, że dla wszyst­kich, nie tyl­ko dla tych bier­nych, odda­la się per­spek­ty­wa doświad­cze­nia bycia Nowy­mi Ludź­mi. To pro­sty mecha­nizm, w któ­rym zanie­cha­nie jest wbrew roz­wo­jo­wi wyni­ka­ją­ce­mu z tego, że jeste­śmy kreatorami.

Wizja kwit­ną­cej Zie­mi i Nowych Ludzi o magicz­nych wręcz, z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy umie­jęt­no­ściach, jest nie­zwy­kle pocią­ga­ją­ca. Gdzieś pod­skór­nie wie­lu ludzi odczu­wa, że mamy to w zasię­gu ręki, a infor­ma­cje o zdol­no­ściach nie­któ­rych jed­no­stek obec­nie żyją­cych mię­dzy nami jesz­cze to potwierdzają.

Trze­cia książ­ka Rober­ta A. Mon­roe (1915−1995) – Naj­dal­sza podróż (wyd. pol­skie 1998, 2020 – przyp. red.), zawie­ra opis jego wizy­ty w przy­szło­ści i spo­tka­nie z Nowy­mi Ludź­mi. To fascy­nu­ją­ca wypra­wa w przy­szłość o ponad 1500 lat, kie­dy Zie­mia wyglą­da zupeł­nie ina­czej niż ta, któ­rą zna­my. Znaj­du­je się ona w pro­ce­sie odbu­do­wy, a raczej two­rze­nia na niej raj­skie­go ogro­du. Na powierzch­ni nie ma miast, dróg i dymią­cych komi­nów. Znik­nę­ły. Jest za to buj­na roślin­ność, sta­no­wią­ca eks­pre­sję życia orga­ni­zmu, któ­rym jest Zie­mia. Nad jej wyglą­dem i kon­dy­cją pra­cu­ją zamiesz­ku­ją­cy ją ludzie.