O paproci, tasiemcu i magnetyzmie roślin

Przeciwpasożytnicze właściwości paproci, a szczególnie zakazanego dziś w ziołolecznictwie kłącza tej rośliny, znane były od tysiącleci. Niektórzy zielarze uznawali wręcz, że jej oddziaływanie wykracza poza sferę cielesną

Współ­cze­śnie magne­ty­zmem nazy­wa­ne są zja­wi­ska i wła­ści­wo­ści mate­rii zwią­za­ne z wza­jem­nym oddzia­ły­wa­niem ciał za pośred­nic­twem pola magne­tycz­ne­go. Ter­mi­nem tym okre­śla się rów­nież tajem­ną siłę tkwią­cą w czło­wie­ku, któ­ra przy­cią­ga do nie­go innych ludzi. Ale jesz­cze względ­nie nie­daw­no magne­ty­zmem nazy­wa­no naukę, któ­ra wyro­sła na grun­cie medycz­nym, dzię­ki posta­ci, któ­rą był dr n. med. Franz Anton Mesmer (1734−1815) – twór­ca mesme­ry­zmu. Zakła­dał on ist­nie­nie w przy­ro­dzie nie­wi­dzial­nych flu­idów magne­tycz­nych emi­to­wa­nych przez żywe orga­ni­zmy, któ­re mia­ły odpo­wia­dać za rela­cje mię­dzy ludź­mi oraz warun­ko­wać powsta­wa­nie cho­rób bądź ich brak.

Samym poję­ciem magne­ty­zmu oso­bi­ste­go posłu­gi­wa­no się już w XIV w. w odnie­sie­niu do wła­ści­wo­ści, jaki­mi mia­ły ema­no­wać nie­któ­re oso­by, szcze­gól­nie te zaj­mu­ją­ce zaszczyt­ne pozy­cje spo­łecz­ne. W XVI w.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dźwięki dla ciała i nie tylko…

By móc decydować, trzeba wiedzieć

Paracelsus

(1493−1554), szwaj­car­ski lekarz i przy­rod­nik, bada­jąc magne­tyzm gwiezd­ny (uni­wer­sal­ny), prze­ciw­sta­wiał każ­de­mu rodza­jo­wi cho­ro­by spe­cjal­ną kate­go­rię magne­ty­zmu pla­ne­tar­ne­go, two­rząc pod­sta­wy pod medy­cy­nę holi­stycz­ną. Obser­wo­wał on wła­ści­wo­ści emi­to­wa­ne przez rośli­ny, sub­stan­cje che­micz­ne, mine­ra­ły, nie­któ­re meta­le i zwie­rzę­ta, zesta­wia­jąc je ze zja­wi­ska­mi pro­mie­nio­wa­nia ludz­kie­go. Tak przez wie­ki odkry­wa­no wpływ magne­ty­zmu roślin lecz­ni­czych na orga­nizm czło­wie­ka – na cia­ło fizycz­ne i ener­ge­tycz­ne. Cho­ro­by nato­miast rozu­mia­no jako brak upo­rząd­ko­wa­nia w wie­lu obsza­rach życia oraz wpływ obcych energii.