Phowa: reportaż z drugiej strony

Gdy po przyznaniu mu literackiej Nagrody Nobla w 1981 r., Gabriel Garcia Marquez udzielał wywiadu tygodnikowi Die Zeit, powiedział: Śmierć będzie jedynym ważnym wydarzeniem mojego życia, o którym nie zdołam już opowiedzieć. Czyżby wielki Gabo się mylił? Czyżby – wbrew pozorom – i z tego zdarzenia, nie przekraczając śmierci klinicznej, można zdać relację?

1.

Zauwa­ży­li­śmy ją z dale­ka. Obła, wal­co­wa­ta kon­struk­cja – dłu­ga na kil­ka­dzie­siąt metrów, wyso­ka na kil­ka­na­ście – wyra­sta­ła z tra­wia­stej rów­ni­ny, któ­ra prze­cho­dzi­ła w pasmo nie­wy­so­kich wzgórz. Obok sta­ło już kil­ka sze­re­gów aut i kil­ka­na­ście rzę­dów wła­śnie roz­bi­ja­nych namio­tów. Po prze­je­cha­niu ponad tysią­ca kilo­me­trów, byli­śmy na miej­scu. Na hory­zon­cie, w lek­kiej mgle maja­czy­ły syl­wet­ki kil­ku wyso­ko­ściow­ców w pobli­skim Luce­ne­cu (Łuczeń­cu) – nie­wiel­kim mia­stecz­ku na połu­dniu Słowacji.

To wła­śnie tu, na tej spa­lo­nej słoń­cem rów­ni­nie, jesz­cze tego same­go dnia miał się roz­po­cząć kurs świa­do­me­go umie­ra­nia – pho­wa (czyt. poła). Sły­sze­li­śmy na jego temat wie­le nie­sa­mo­wi­tych histo­rii, któ­re pra­gnę­li­śmy zwe­ry­fi­ko­wać na wła­snej skó­rze. Z nie­cier­pli­wo­ścią prze­stę­po­wa­li­śmy z nogi na nogę i nie mogli­śmy docze­kać się tego, co mia­ło tu się zacząć dosłow­nie za chwilę…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Karma i ludzki los a wolna wola

Echa Wielkiej Medytacji NŚ 2024 – cz. 3