Przejście na tamtą stronę

Odkąd pamię­tam, zawsze towa­rzy­szy­ło mi pyta­nie, o co w tym życiu napraw­dę cho­dzi? Jakie jest jego praw­dzi­we zna­cze­nie? W pro­ce­sie wła­snej trans­for­ma­cji, wni­kli­wie ana­li­zu­jąc, zapo­zna­jąc się ze spo­rą licz­bą ksią­żek, zgłę­bia­jąc na prze­strze­ni lat wie­dzę innych kul­tur, ich reli­gie oraz filo­zo­fie, doszłam do wnio­sku, że było to nie­zwy­kle cie­ka­we i potrzeb­ne, ale oprócz wie­dzy samej w sobie nicze­go mnie nie nauczy­ło. Potrzeb­na była prak­ty­ka, bo oso­bi­ste doświad­cze­nia albo nas budzą, albo dalej śpi­my snem nie­świa­do­me­go. Dla mnie prze­ło­mem i prze­bu­dze­niem z takie­go letar­gu oka­za­ła się dłu­go­let­nia emi­gra­cja na Wyspy Bry­tyj­skie i pod­ję­cie pra­cy w domach opie­ki. To z tam­tej prze­strze­ni zaczę­ły nad­cho­dzić odpo­wie­dzi na nur­tu­ją­ce mnie pyta­nia, przede wszyst­kim na to, doty­czą­ce sen­su moje­go życia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Preegzystencja dusz: reinkarnacja w chrześcijaństwie

Zza zasłony zaświatów

Obcując z cierpieniem podopiecznych w ich dniach ostatnich, ze śmiercią, która czyhała w zaułku każdego dnia, zaczęłam odkrywać własne wnętrze i odpowiadać sobie na pytania, kim jestem, jako materialny byt i co robię na tym świecie?

Wcze­śniej czu­łam się, jak zamknię­ta we wła­snym umy­śle. Tym­cza­sem pra­ca z senio­ra­mi dała mi narzę­dzia do ducho­we­go pozna­nia, a pobyt w care houses (ang. domach opie­ki) na wyspach był dro­go­wska­zem do wła­sne­go wnętrza.

Od kie­dy pozna­łam sen­ten­cję Nie jeste­śmy tym, kim myśli­my, że jeste­śmy, zaczę­ło się poszu­ki­wa­nie PRAWDY na wła­sną rękę. Sta­łam się wni­kli­wą obser­wa­tor­ką samej sie­bie i swo­ich poczy­nań, docho­dząc do wnio­sku, że dosko­na­li­łam się przez wła­sne i cudze cier­pie­nie. Poję­łam, że nie ma inne­go spo­so­bu. Przy­kła­do­wo powie­ścio­pi­sarz Mar­cel Pro­ust nigdy nie odniósł­by suk­ce­su, gdy­by jego dro­ga była usła­na róża­mi. To nie­po­wo­dze­nia, brak akcep­ta­cji czy szczę­ścia w miło­ści zapro­wa­dzi­ły go na szczyt. Tak to już bywa.