Post-prawda: matrix w matrixie

O tym, jak duży wpływ na społeczeństwa wywiera wojna informacyjna można się przekonać od początku inwazji Rosji na Ukrainę. Szczególnie jaskrawym przykładem była putinowska propaganda, próbująca narzucić jedyną słuszną wizję konfliktu. Nie od dziś wiadomo jednak, że rozwój technologii wirtualnych może zmienić radykalnie naszą definicję realności. Możliwe również, że na głębszych poziomach rzeczywistości, gdzie nie sięga ludzki rozum i postrzeganie, zaciera się różnica między faktem a fikcją

Ele­men­tem kształ­tu­ją­cym część opi­nii publicz­nej na świe­cie są obec­nie armie tzw. trol­li, któ­rzy z two­rze­nia fake new­sów (fał­szy­wych infor­ma­cji) uczy­ni­li sobie spo­sób na życie. Trol­lu­ją nie tyl­ko zawo­dow­cy, ale i ano­ni­mo­wi, znu­dze­ni życiem inter­nau­ci, a nawet ludzie wła­dzy, nauki czy biz­ne­su, odde­le­go­wa­ni do tego, aby przed­sta­wiać fak­ty wygod­ne dla reali­za­cji kon­kret­nej agendy.

Nie­for­mal­nym twór­cą tytu­ło­we­go poję­cia post-praw­dy jest Donald Trump, któ­ry w trak­cie swo­jej pre­zy­den­tu­ry wie­lo­krot­nie prze­ina­czał róż­ne histo­rie, aby zjed­nać tym wybor­ców i poli­tycz­no-eko­no­micz­nych part­ne­rów. Jed­nak z pro­ce­de­rem fabry­ko­wa­nia real­no­ści mamy do czy­nie­nia od zara­nia dziejów.

PRZECZYTAJ TAKŻE

O książce, ludziach (dobrych i złych), a przede wszystkim o systemie… Prawdziwy dr Anthony Fauci

Rewolucja a obłęd

W koń­cu nie dziś powsta­ły powie­dze­nia, że histo­rię piszą zwy­cięz­cy czy wie­lo­krot­nie powta­rza­ne kłam­stwo sta­je się praw­dą. Obec­nie jed­nak dostrze­ga­my to bar­dziej, ponie­waż żyje­my w infos­fe­rze, znie­wa­la­ją­cej nas nie­ustan­nym dopły­wem bodź­ców i koor­dy­no­wa­nej przez ludzi, chcą­cych, by spo­łe­czeń­stwo pozo­sta­wa­ło spo­la­ry­zo­wa­ne. To jed­na z głów­nych stra­te­gii naj­więk­szych kon­cer­nów tech­no­lo­gicz­nych, któ­re w ten spo­sób nie­ja­ko infe­ku­ją umy­sły ludzi na całej planecie.

Post-prawda jest zjawiskiem, w którym fakty obiektywne przegrywają walkę o moc kształtowania dyskursu publicznego z odczuciami subiektywnymi, odwołującymi się do emocji i prywatnych przekonań jednostek.

Wszy­scy zatem mogą kła­mać, ale dla niko­go nie ma to już zna­cze­nia. Inny­mi sło­wy nic nie jest napraw­dę, ale wszyst­ko jest moż­li­we. To jed­nak coś wię­cej niż kłamstwo.