Quantec w akcji

W ostatnich numerach Nieznanego Świata zwróciły moją uwagę publikacje pokazujące, jak bioterapia uzdrawia zwierzęta.

Od wie­lu lat pra­cu­ję za pomo­cą urzą­dze­nia Quan­tec, o któ­rym mówię, że jest elek­trycz­nym bio­ener­go­te­ra­peu­tą o nie­zwy­kłej sku­tecz­no­ści. Sto­su­ję je tak­że w lecze­niu zwie­rząt i widzę jego korzyst­ne oddzia­ły­wa­nie nie tyl­ko na nas, ale i na czwo­ro­no­gi. I w ich przy­pad­ku taka tera­pia jest bar­dziej inten­syw­na, dogłęb­niej­sza i sku­tecz­niej­sza niż u ludzi, szcze­gól­nie u oświe­co­nych nie­do­wiar­ków, zaj­mu­ją­cych się nauka­mi kwan­to­wy­mi, któ­rym bar­dzo się spie­szy, by odzy­skać zdro­wie, ale scep­ty­cyzm zacho­wu­ją do koń­ca… Zwie­rzę­ta bowiem nie wie­rzą, nie stu­diu­ją, nie dzie­lą każ­dej infor­ma­cji na czwo­ro. One po pro­stu żyją i cier­pią. Z wdzięcz­no­ścią więc przyj­mu­ją przy­no­szą­ce im ulgę impul­sy tera­peu­tycz­ne Quantec’a.

Mogła­bym wymie­niać wie­le przy­pad­ków, ale skon­cen­tru­ję się na takich, któ­re szcze­gól­nie zapa­dły mi w pamięć i w serce.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kiedy mimowolnie stajemy się wzajemnymi terapeutami

Masaru Emoto: to spotkanie odmieniło mój świat

Prze­pięk­ny, o kre­mo­wej sier­ści kocur pers, w wie­ku oko­ło 13 lat cięż­ko zacho­ro­wał na nie­wy­dol­ność nerek. Po dwóch dia­li­zach lekarz wete­ry­na­rii stwier­dził, że trze­ba przy­jeż­dżać ze zwie­rzę­ciem na zabieg co tydzień, a i tak jego dni są poli­czo­ne. Kot był wychu­dzo­ny i wycień­czo­ny, sła­niał się na łapach. Przy­go­to­wa­łam kil­ka pro­gra­mów urzą­dze­nia Quan­tec – na cho­ro­by nerek, narzą­dów wewnętrz­nych oraz ogól­ne zdro­wie. Kocur jak­by otrzy­mał zastrzyk ener­gii – zaczął jeść, pić, mru­czeć. Po tygo­dniu powo­li scho­dził po scho­dach z pierw­sze­go pie­tra, gdzie miesz­kał, do ogród­ka i na podwór­ko. Żył jesz­cze oko­ło trzech lat w dosko­na­łej kondycji.

Kotek rasy rag­doll, kie­dy jego wła­ści­ciel­ka wcho­dzi­ła do domu, prze­stra­szył się prze­jeż­dża­ją­ce­go wła­śnie samo­cho­du cię­ża­ro­we­go. Od tego cza­su przy naj­mniej­szym hała­sie cho­wał się pod łóż­ko, pod koł­drę lub do sza­fy. Widać było, że cier­pi na ner­wi­cę i sta­ny lęko­we. Jakieś trzy godzi­ny od włą­cze­nia tera­pii urzą­dze­niem Quan­tec kot wyszedł z ukry­cia. Na pełen suk­ces trze­ba było cze­kać oko­ło dwóch mie­się­cy, kie­dy to wcho­dzą­cą do domu wła­ści­ciel­kę kot powi­tał przy drzwiach z radością!

Nie tyl­ko raso­we koty były lub są pod opie­ką Quan­te­ca. Zna­le­zio­ny na uli­cy i przy­gar­nię­ty kocu­rek Filuś żył zdro­wo i szczę­śli­wie u swo­jej opie­kun­ki, dopó­ki nie zaczę­ły się pro­ble­my z chud­nię­ciem, bra­kiem pra­gnie­nia, postę­pu­ją­cym wycień­cze­niem. Wete­ry­narz apli­ko­wał zastrzy­ki, tablet­ki, jed­nak bez wymier­nych rezul­ta­tów – kotek nik­nął w oczach. Wła­ści­ciel­ka z pła­czem pro­si­ła mnie o ura­to­wa­nie pupi­la. Quan­tec od razu roz­po­znał cięż­ką sytu­ację zdro­wot­ną zwie­rzę­cia i zale­cił zro­bie­nie sze­ściu pro­gra­mów tera­peu­tycz­nych. Nie­ste­ty, Filuś był tak cho­ry, że nawet kil­ku­go­dzin­ne dodat­ko­we sesje nie wpły­nę­ły istot­nie na popra­wę jego zdro­wia, trzy­ma­ły go jed­nak przy życiu. W tym cza­sie posia­da­łam już urzą­dze­nie do bio­re­zo­nan­su z bio­fe­ed­bac­kiem SCIO- The­ta. Zaczę­łam więc tak­że je wyko­rzy­sty­wać dla dobra kota. Zro­bi­łam kil­ka dłu­gich noc­nych sesji na usu­wa­nie dege­ne­ra­cji. Te bar­dzo sil­ne impul­sy prze­pro­wa­dzi­ły Filu­sia na stro­nę zdro­wia. Obec­nie jest zdro­wy, ale pre­wen­cyj­nie ma jed­nak tera­pie z uży­ciem Quanteca.

Mały prze­ra­so­wio­ny pie­sek Miki ze zdia­gno­zo­wa­ną nie­wy­dol­no­ścią nerek, dzię­ki zasto­so­wa­niu Quan­te­ca oraz kil­ku sesjom SCIO prze­żył w sto­sun­ko­wo dobrym zdro­wiu jesz­cze pół­to­ra roku, po tym, jak w jed­nej z naj­lep­szych (i odpo­wied­nio dro­gich) kli­nik wete­ry­na­ryj­nych w Niem­czech nie dawa­no mu szans na życie.

Moim naj­dziw­niej­szym zwie­rzę­cym klien­tem był koń ura­to­wa­ny przed rzeź­nią. Miał on depre­sję i uczu­le­nie na nie­któ­re tra­wy. Jed­no i dru­gie uda­ło się usunąć!

Nato­miast moją uko­cha­ną klient­ką była koza Zuzia. Nagle prze­sta­ła jeść, biła gło­wą w ścia­nę i w koń­cu nie mia­ła siły, żeby wstać. Zroz­pa­czo­na wła­ści­ciel­ka zadzwo­ni­ła do mnie z infor­ma­cją, że żad­ne zastrzy­ki nie poma­ga­ją i nie wie, jak rato­wać Zuzię. Quan­tec wykrył u niej cho­ro­by zębów, przy­zę­bia i bóle gło­wy. Mam w moim urzą­dze­niu pro­gram den­ty­stycz­ny dla ludzi, ale pomy­śla­łam sobie – a co tam, raz kozie śmierć! I zasto­so­wa­łam cały pro­gram ludz­kiej den­ty­sty­ki. Cze­ka­łam w napię­ciu na wia­do­mo­ści od wła­ści­ciel­ki. Zuzia odży­wa­ła z dnia na dzień. Teraz zno­wu jest pięk­ną, zdro­wą i upar­tą kozą.

Ale w pra­cy z Quan­te­kiem odno­to­wu­je się nie tyl­ko suk­ce­sy. Tra­fia­ją się rów­nież poraż­ki, o któ­rych mówić i pisać jest naj­cię­żej. Moje wła­sne koty – dachow­ce w róż­nym wie­ku, kolej­no cho­ro­wa­ły na raka jelit i mimo moich nie­prze­spa­nych nocy i inten­syw­nej pra­cy Quan­te­ca oraz SCIO ode­szły w ciszy, i mam nadzie­ję, że bez bólu.
Żegnam Was, kocha­ne, nie­za­po­mnia­ne istot­ki: Lucy, Sza­ruś, Kizia, Kiciu­nia z Krót­kim Ogon­kiem, Bodzio!

Anna Schulz, Drezdenko