Ukryty w czasie

20 lutego 1978 r. Steven Kubacki, 23-letni Amerykanin o polskich korzeniach, zaginął na jeziorze Michigan w pobliżu miasta Saugatuck. Przyjęty został właśnie do małej prywatnej uczelni Hope College na południowo-wschodnim brzegu tego jeziora. Młody człowiek wybrał się, aby dzień czy dwa pojeździć na nartach, ale nie wrócił. Grupa poszukiwawcza na skuterach śnieżnych znalazła porzucone narty biegówki oraz plecak. W związku z tym poinformowano władze o zaginięciu mężczyzny

Pod­ję­to akcję poszu­ki­waw­czą. Dla rodzi­ny sta­ło się to począt­kiem trau­my. Sprzęt męż­czy­zny zna­le­zio­no na brze­gu, a śla­dy pro­wa­dzi­ły po lodzie jezio­ra w jed­nym kie­run­ku i nagle się ury­wa­ły. Z bra­ku innych dowo­dów, śled­czy doszli do wnio­sku, że naj­praw­do­po­dob­niej zała­mał się lód i Kubac­ki się uto­pił. Roz­wa­ża­no też samo­bój­stwo, cze­mu sta­now­czo zaprze­czy­ła jego rodzi­na. Nie miał bowiem żad­nych pro­ble­mów psy­cho­lo­gicz­nych ani emo­cjo­nal­nych, któ­re mogły­by skło­nić go do takie­go kro­ku. Po wie­lu mie­sią­cach Ste­ve­na Kubac­kie­go uzna­no ofi­cjal­nie za zmar­łe­go. Uczel­nia Hope Col­le­ge przy­zna­ła mu pośmiert­nie nawet tytuł absol­wen­ta. Wyda­wa­ło się, że histo­ria ta dobie­gła końca…

Powrót znikąd

Kubac­ki poja­wił się ponow­nie w maju 1979 r. Żywy, w dobrej kon­dy­cji – jak sam powie­dział, ock­nął się w tra­wie, leżąc na nie­wiel­kim wzgó­rzu. W ręku trzy­mał książ­kę z cyta­ta­mi Kon­fu­cju­sza. Nie wie­dział, gdzie jest. Dopie­ro gdy dotarł do naj­bliż­sze­go mia­sta, odkrył ku swo­je­mu zasko­cze­niu, że znaj­du­je się w Pit­ts­field w sta­nie Mas­sa­chu­setts. A więc ponad 1000 kilo­me­trów na wschód od miej­sca, w któ­rym zagi­nął! Był prze­ko­na­ny, że wciąż jest rok 1978.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Z życia pacjenta onkologicznego wzięte

Obrona tego, co niewidzialne

Jed­na z cio­tek Kubac­kie­go miesz­ka­ła wła­śnie w Pit­ts­field, a życz­li­wy, przy­jaź­nie nasta­wio­ny stu­dent, Ronald Cur­tis, zawiózł go tam swo­im samo­cho­dem. Po dro­dze, aby pod­trzy­mać roz­mo­wę, Kubac­ki powie­dział, że nie­daw­no przy­le­ciał tu z San Fran­ci­sco. To była jego histo­ria zastęp­cza, któ­rą wymy­ślił. – Nie wie­dzia­łem dokład­nie, jaką mamy datę i godzi­nę, gdzie miesz­kam – wspo­mi­nał. – Na począt­ku nie zda­wa­łem sobie nawet spra­wy gdzie dokład­nie jestem. Jed­ne­go byłem tyl­ko pew­ny: nie mia­łem na sobie ubrań, któ­re nale­ża­ły do mnie. Podob­nie ple­cak, jaki zna­la­złem obok sie­bie, nie był mój. Ale z jakie­goś powo­du odno­si­łem wra­że­nie, że to moja wła­sność. Otwo­rzy­łem go i zna­la­złem w nim przede wszyst­kim wie­le map. Uh – pomy­śla­łem – musia­łem ostat­nio dużo podró­żo­wać. Pro­blem pole­gał na tym, że nic o tym nie wie­dzia­łem. W ple­ca­ku zna­la­złem też parę butów do bie­ga­nia. Byłem zdu­mio­ny koszul­ką z mara­to­nu w Wiscon­sin. Skąd ją wzią­łem? W mojej pamię­ci znaj­do­wa­ła się duża, czar­na luka. Ostat­nią rze­czą, jaką pamię­ta­łem, było jezio­ro Michi­gan w lutym 1978 r. i uczu­cie bar­dzo dotkli­we­go zimna.

W wyni­ku śledz­twa usta­lo­no, że Ste­ven Kubac­ki nie uległ wypad­ko­wi, w któ­rym doznał ura­zu gło­wy, co mogło­by wpły­nąć na zabu­rze­nie pamięci.