Z kim się dogaduje bioenergoterapeuta?

Wykonywanie zawodu bioenergoterapeuty wymaga, jak każda profesja dotycząca pomocy żywym istotom, dużej pokory. Dla zodiakalnego Barana, skłonnego do woluntaryzmu, wcale nie było to takie proste

Jed­nym w pierw­szych moich pacjen­tów był spo­nie­wie­ra­ny nowo­two­rem sta­ry dal­ma­tyń­czyk Kora­bek. Jego wła­ści­ciel­ka wal­czy­ła o każ­dy dzień jego życia, nie potra­fiąc się z nim roz­stać. Z gor­li­wo­ścią neo­fi­ty przy­stą­pi­łam do dzia­ła­nia, nie mając jesz­cze doświad­cze­nia, jak chro­nić sie­bie. Bez­wied­nie poda­wa­łam psu wła­sną ener­gię, cze­go skut­ki szyb­ko były widocz­ne. Osła­bie­nie, zawro­ty gło­wy skie­ro­wa­ły mnie po pomoc do bar­dziej doświad­czo­ne­go bio­ener­go­te­ra­peu­ty, nie­od­ża­ło­wa­ne­go Walen­te­go Sta­cho­wia­ka. Kole­ga, udzie­liw­szy mi nie­złej repry­men­dy, nała­do­wał mnie i przy­wró­cił do życia. Szczę­śli­wie dzia­ło się to na począt­ku mojej tera­peu­tycz­nej dro­gi, nauczy­łam się więc chro­nić wła­sną ener­gię, oczysz­czać z nega­tyw­nej i pozo­sta­wać w równowadze.

Cza­sa­mi jed­nak sta­ją na naszej dro­dze wyzwa­nia zmu­sza­ją­ce do podej­mo­wa­nia ryzy­kow­nej decy­zji. Tak było w przy­pad­ku kil­ku­dnio­we­go źre­ba­ka, któ­re­go mat­ka odrzu­ci­ła, odma­wia­jąc kar­mie­nia. Rzecz się dzia­ła pod War­sza­wą, w sobot­ni wie­czór. Przy­je­cha­łam na miej­sce i zoba­czy­łam słab­ną­ce­go koni­ka. Trze­ba było szyb­ko dzia­łać, wie­dzia­łam, że samą ener­gią go nie nakar­mię, a udo­jo­ne­go kla­czy mle­ka mały jakoś nie potra­fił pić. Upar­łam się na obec­ność wete­ry­na­rza. Po dłuż­szych poszu­ki­wa­niach uda­ło się namó­wić panią dok­tor, któ­ra mogła przy­je­chać za jakieś dwie godzi­ny. Moim zada­niem było utrzy­mać bie­da­ka przy życiu do jej przy­by­cia. Akcja była zma­so­wa­na, wła­ści­cie­le roz­cie­ra­li i maso­wa­li nogi, ja obie­ma dłoń­mi, przy­ło­żo­ny­mi w oko­li­cach nerek łado­wa­łam ener­gię… świa­do­mie swo­ją wła­sną, bo nie było cza­su na sub­tel­no­ści. Konik dożył obec­no­ści lekar­ki, a ja dwa dni docho­dzi­łam do sie­bie. Nie­ste­ty, otrzy­ma­łam wia­do­mość, że stwo­rze­nia nie uda­ło się ura­to­wać. Widocz­nie uro­dził się z jakimś defek­tem, o któ­rym myśmy nie wie­dzie­li, ale jego mama tak…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Podróżnicy. Strażnicy rodzinnych tradycji. Arkady Radosław i Marek Fiedlerowie

Czarna legenda pomorskich masonów (cz. 1)

I tu znów wracam do tematu: pokora

Wie­my o wie­le mniej, niż nam się wyda­je, ale kie­dy uda nam się zro­zu­mieć, co mówi do nas orga­nizm, potra­fi­my coś poczuć, zadzia­łać instynk­tow­nie. W przy­pad­ku opi­sa­nym powy­żej Natu­ra (czy­li klacz) wie­dzia­ła lepiej, a my, ludzie, chcie­li­śmy ją prze­ko­nać, że wszyst­ko potrafimy.