Jak nie stracić świadomości i odnaleźć równowagę w dzisiejszym zaganianym świecie?

Jako dziecko komunizmu prawdopodobnie należę do ostatniego pokolenia, które pamięta świat bez internetu. Pamiętam czasy, kiedy z przyjaciółkami pisałyśmy do siebie odręcznie listy. Pamiętam, jak nagrywałam na kasetę magnetofonową piosenki z radia tworząc tematyczne składanki, i jak z wypiekami czekałam w niedzielę, żeby obejrzeć w telewizji kolejny odcinek serialu Dr Quinn. Pamiętam również pierwszy komputer i możliwość czatowania, dzięki któremu świat stanął przed nami otworem

To były bar­dzo ana­lo­go­we cza­sy. Póź­niej, z roku na rok, coraz wię­cej nas było wir­tu­al­nie i mniej spo­ty­ka­li­śmy się na żywo. Zresz­tą, po co jechać na spo­tka­nie, sko­ro bez wzglę­du na stre­fy cza­so­we wystar­czy klik­nąć w link, a w koń­cu expres sam nam zro­bi kolej­ną kawę i pora­tu­je daw­ką kofe­iny. Tele­fo­ny komór­ko­we wiel­ko­ści cegły, któ­rych mało kto uży­wał, bo było za dro­go, zamie­ni­ły się w smart­fo­ny, przez któ­re może­my z całym świa­tem roz­ma­wiać bez limi­tu. Coraz mniej doświad­cza­my i odkry­wa­my samo­dziel­nie, bo wszyst­ko już poda­no nam w for­mie pro­duk­tu, pod­ca­stu lub fil­mi­ku, naj­le­piej w wer­sji short, bo prze­cież nikt nie ma teraz cza­su. Para­doks współczesności!

Pral­ka za nas pie­rze, iRo­bot odku­rza, zmy­war­ka zmy­wa, a elek­trycz­ny rower sam peda­łu­je po asfal­to­wych ścież­kach. Grze­ba­nie w ogro­dzie pośród koma­rów to ewen­tu­al­nie hob­by, bo i tak w skle­pie lub onli­ne kupu­je­my wszyst­ko natych­miast, a samo­chód już pra­wie samo­dziel­nie nas wszę­dzie zawie­zie. Właściwie

PRZECZYTAJ TAKŻE

Król mediów

Jak radziecki lekarz fotografował pijackie zwidy

nawet na miłość cze­kać nie trzeba

bo apli­ka­cje dobio­rą nam per­fek­cyj­nie dopa­so­wa­ne­go part­ne­ra. Każ­dą sekun­dę ciszy zagłu­szy­my sobie na milion spo­so­bów, a jeśli nie wie­my cze­go chce­my, to pod­po­wiedź da nam algo­rytm. Nasze zmy­sły odbie­ra­ją w cią­gu dnia tyle infor­ma­cji, ile nasi dziad­ko­wie przy­swa­ja­li przez rok.

Żyje­my w świe­cie tech­no­lo­gicz­ne­go boomu, w któ­ry era Wod­ni­ka wkro­czy­ła nie­sio­na przez Sztucz­ną Inte­li­gen­cję. W cią­gu ostat­nich 20 lat roz­wi­nę­li­śmy prze­mysł bar­dziej niż przez ostat­nie 200. W nie­cier­pli­wym i szyb­kim tem­pie życia, gdzie nowin­ki tech­no­lo­gicz­ne sta­le bom­bar­du­ją nas set­ka­mi infor­ma­cji, prze­bodź­co­wa­nie – daw­niej teo­ria psy­cho­lo­gicz­na – sta­je się rze­czy­wi­stym doświad­cze­niem. Codzien­na goni­twa, mnó­stwo zadań oraz nie­ustan­ny napływ infor­ma­cji dopro­wa­dza­ją nas do punk­tu kry­tycz­ne­go i pra­gnie­my wyrwać się z transu zbio­ro­wej hip­no­zy.

Prze­bodź­co­wa­nie to pro­blem, któ­ry skut­ku­je nega­tyw­nie na zdro­wie psy­chicz­ne i fizycz­ne. Zaczy­na się nie­win­nie, od trud­no­ści w utrzy­ma­niu kon­cen­tra­cji i pode­ner­wo­wa­nia. Roz­pro­sze­nie uwa­gi spra­wia, że wyko­ny­wa­nie nawet pro­stych zadań sta­je się wyzwa­niem, co nega­tyw­nie wpły­wa na naszą pro­duk­tyw­ność zarów­no w pra­cy, jak i życiu pry­wat­nym, jed­no­cze­śnie pod­ko­pu­jąc pew­ność sie­bie i poczu­cie sen­su dzia­łań. Cią­głe prze­no­sze­nie uwa­gi mię­dzy róż­ny­mi zada­nia­mi skut­ku­je szyb­kim wyczer­pa­niem się zarów­no umy­sło­wym, jak i fizycz­nym. Media spo­łecz­no­ścio­we, któ­re wal­czą o każ­dą sekun­dę naszej uwa­gi izo­lu­ją nas od bli­skich, zagłu­sza­ją intu­icję, odda­la­ją od kon­tem­pla­cji. To z kolei pro­wa­dzi do poczu­cia samot­no­ści i prze­wle­kłe­go zmę­cze­nia. Zwięk­sza­nie się pozio­mu stre­su, może skut­ko­wać pro­ble­ma­mi zdro­wot­ny­mi – bez­sen­no­ścią, bóla­mi gło­wy, nad­ci­śnie­niem itp.

Na depre­sję, któ­ra jest czwar­tą naj­po­waż­niej­szą cho­ro­bą na świe­cie i jed­ną z głów­nych przy­czyn samo­bójstw, według danych sta­ty­stycz­nych Świa­to­wej Orga­ni­za­cji Zdro­wia (WHO) cho­ru­je 280 mln ludzi na świe­cie. A co roku 800 000 osób odbie­ra sobie życie. W komu­ni­ka­tach przed­sta­wia­nych przez WHO prze­bi­ja­ją się infor­ma­cje, że co 40 sekund ktoś popeł­nia samo­bój­stwo, nato­miast co 3 sekun­dy podej­mo­wa­na jest przez kogoś pró­ba samobójcza.