Listopadowa zaduma

– Samot­ni i zmę­cze­ni pochy­la­my gło­wy przed tajem­ni­cą śmier­ci – pisze nasza Czy­tel­nicz­ka, pani Lucy­na Domań­ska. – Ota­cza nas listo­pa­do­wa zadu­ma… Ufa­my jed­nak, że nasze życie to dro­ga ku Świa­tłu.

I ta jesien­na zadu­ma skła­nia nas do reflek­sji nad życiem, jego war­to­ścią, ale i kru­cho­ścią, śmier­cią, odcho­dze­niem, dal­szym trwa­niem w wymia­rze ducho­wym. A jesień prze­cież to taka gra­nicz­na pora roku zasy­pia­nia przy­ro­dy w zimo­wy letarg, by z wio­sną naro­dzić się do nowe­go życia. A więc sym­bol zwią­za­ny z tra­dy­cją wia­ry, a tak­że wiecz­nym kołem Natury.

Dla kogo bar­dziej waż­ne są te ducho­we odwie­dzi­ny, pie­lę­gno­wa­nie gro­bów – dla tych, co ode­szli, czy tych, któ­rzy zosta­li. Cze­go mają nas nauczyć, co uświa­do­mić? Dla­cze­go nie­któ­re cmen­ta­rze są świe­tli­ste, inne mrocz­ne. Nie­kie­dy prze­my­ka­ją po nich cie­nie – jed­ne sku­lo­ne w bólu lub gnie­wie, to nie­rzad­ko sta­li bywal­cy tego miej­sca; inne otu­lo­ne jasno­ścią, spo­koj­ne, pły­ną­ce cicho nad zie­mią, by spo­tkać i uko­ić tych, któ­rzy przy­szli na ich mogiłę.