Deus ex machina

Moje ciało coraz dosadniej uświadamia sobie smutną prawdę, że jest stare. Próbuję mu to wybić z głowy (?) i tłumaczę, że się myli, ale nie chce słuchać. Co będzie dalej, trudno powiedzieć, ale odnoszę wrażenie, że tylko jeden bóg i wnuczki raczą wiedzieć wszystko…

Moje wnu­czę­ta – pięć dziew­czy­nek i chłop­czyk, deser życia, poru­sza­ją się w świe­cie na tyle mało mi zna­nym, na ile mój świat nie jest zna­ny im, ale się kocha­my i niech tak pozostanie.

Zasta­na­wiam się nad cza­sem, jaki mi pozo­stał i zauwa­żam, że jest coraz bar­dziej sur­re­ali­stycz­ny. W ban­ku nie ma pie­nię­dzy, pocz­ta – w skle­pie spo­żyw­czym, w powie­trzu bzy­ka­ją samo­lo­ty ogrom­ne jak kie­dyś ich han­ga­ry, łodzie pod­wod­ne wiel­ko­ści Bato­re­go, a nad tym wszyst­kim mgieł­ka bli­skiej przy­szło­ści w ramio­nach uro­cze­go AI, Googla i non­sen­su. Na całe szczę­ście śnieg nie pada, bo gdy­by przy­szło odśnie­żać w taki upał…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Potwierdzają się wszystkie przewidywania dotyczące nadchodzącego renesansu człowieka

Uprawa

Este­ty­ka dnia dzi­siej­sze­go jest zupeł­nie inna niż moja i ja się z tym, bez sprze­ci­wu, godzę, ale to nie zna­czy, że akcep­tu­ję. Świat wokół nie jest mi wro­gi, nie obar­czam go żad­ny­mi mina­mi i wina­mi. Nie ozna­cza to, że zapo­mi­nam, iż byli­śmy kie­dyś zaprzy­jaź­nie­ni, ale to se né vra­ti pane Havra­nek.

Uwa­żam sie­bie za libe­ra­ła, co mię­dzy inny­mi ozna­cza wia­rę w ludzi. Nie musi, ale mogło­by się zda­rzyć, że gdy­by zaszła potrze­ba wyba­czył­bym też wro­go­wi, ale sta­rał­bym się nie pomnieć, że mu wyba­czy­łem. Nie­ste­ty obiek­tyw­ny sto­su­nek do realiów nicze­go nie wyja­śnia, bowiem przy­czy­no­wość w poto­ku rze­czy­wi­sto­ści jest załga­na dokumentnie.

Nie ma nic gor­sze­go, jak zna­leźć się w sytu­acji zależ­no­ści od czło­wie­ka, wykształ­co­ne­go ponad swo­ją inte­li­gen­cję. Zapa­mię­ta­łem te gdzieś prze­czy­ta­ne sło­wa – są nie­zwy­kle cel­ne. Dodał­bym tyl­ko, że jedy­nym ratun­kiem przed taki­mi typa­mi jest pozy­tyw­ne myśle­nie, istot­ne rów­nież dla­te­go, że moim zda­niem ma nie tyl­ko korzyst­ny wpływ na zdro­wie, ale ponoć hamu­je upływ czasu.

Deus ex machi­na – sło­wa zapi­sa­ne przez Eury­pi­de­sa. Pisarz spryt­nie zsy­łał w swo­ich sztu­kach na sce­nę boga, któ­ry bez­kom­pro­mi­so­wo i gwał­tow­nie koń­czył akcję, gdy spek­takl trwał zbyt dłu­go, a autor nie wie­dział, jak skoń­czyć. Ach, gdy­by tak się dało rów­nież poza sce­ną! Nie mam nic prze­ciw bogu czy bogom, mnie tyl­ko prze­ra­ża­ją posta­ci jego pol­skich funkcjonariuszy.

Niko­la Tesla twier­dził (fir­ma Elo­na Muska poni­ża ostat­nio to god­ne naj­wyż­sze­go sza­cun­ku nazwi­sko i pono­si tego kon­se­kwen­cje), że o godzi­nie trze­ciej nad ranem otwie­ra się ducho­wy por­tal, umoż­li­wia­ją­cy kon­takt z ener­gią kosmicz­ną. Łatwo powi­dzieć – non­sens! Na obro­nę genial­ne­go serb­skie­go wyna­laz­cy przy­to­czę opo­wiast­kę prze­czy­ta­ną u nobli­sty Cze­sła­wa Miło­sza. Gdzieś hen, w litew­skich lasach, prze­cho­dząc wiej­ską dro­gą zoba­czył dwie tapla­ją­ce się w bło­cie kacz­ki. Przed domem na ławecz­ce sie­dział sta­ry Litwin i Miłosz, wska­zu­jąc na nie, powie­dział zdzi­wio­ny: – Prze­cież sto metrów stąd jest rzecz­ka. Na to sta­ry Litwin: – Ba, żeby one wiedziały!

Gdy czło­wiek sta­je się nie­zbyt mło­dy, zaczy­na z cza­sem do nie­go docie­rać, że świat jest zbyt wspa­nia­ły, aby go zro­zu­mieć i że jedy­nym spo­so­bem na roz­ja­śnia­nie wąt­pli­wo­ści jest miłość. Trze­ba się nauczyć kochać bez­wa­run­ko­wo, rów­no­cze­śnie nie zapo­mi­na­jąc o źró­dle świa­do­mo­ści, rozu­mie­niu, któ­re kreu­je rzeczywistość.

Wyda­je mi się, źle mówię, JESTEM PEWIEN, że tyl­ko w sfe­rach wyż­szej, sfe­rycz­nej mate­ma­ty­ki mamy szan­se odna­leźć źró­dła naszej rze­czy­wi­sto­ści. Nie­ste­ty czło­wiek jest tak nie­udol­nie skon­stru­owa­ny, że wie­le rze­czy zaczy­na rozu­mieć póź­no, waż­ne – bar­dzo póź­no, a naj­waż­niej­sze – za późno.

dPN

andrzej.szmi­li­chow­ski@gma­il.com