Missing 411: najdziwniejsze zaginięcia w USA

Wyszedł z domu i nie wró­cił – takie zda­nie pada czę­sto w ogło­sze­niach o poszu­ki­wa­nych oso­bach. Sta­ty­sty­ki na temat zagi­nięć są zatrwa­ża­ją­ce. W Pol­sce co roku poli­cja odno­to­wu­je kil­ka­na­ście tysię­cy tego typu przy­pad­ków. W Wiel­kiej Bry­ta­nii (wg Home Offi­ce) jest ich już ok. 250 tysię­cy, a w USA, liczą­cych pra­wie 318 milio­nów miesz­kań­ców, każ­de­go roku zgła­sza się zagi­nię­cia ok. 0,75 milio­na osób (w rekor­do­wym 1997 było ich aż 0,98 miliona).

Więk­szość zagi­nio­nych prę­dzej czy póź­niej zosta­je zlo­ka­li­zo­wa­na, choć ich histo­rie mają bar­dzo róż­ny prze­bieg oraz finał: od samo­bójstw i ucie­czek od dotych­cza­so­we­go życia począw­szy, a na nie­szczę­śli­wych wypad­kach, porwa­niach i mor­der­stwach koń­cząc. Każ­dy zagi­nio­ny to odręb­na fabu­ła i nie­rzad­ko indy­wi­du­al­na tra­ge­dia, a naj­wię­cej kon­tro­wer­sji budzą przy­pad­ki ludzi, po któ­rych urwał się wszel­ki ślad i któ­rych, mimo sze­ro­ko zakro­jo­nych poszu­ki­wań, nigdy nie odna­le­zio­no. Z danych Fede­ral­ne­go Biu­ra Śled­cze­go (FBI) wyni­ka, że w latach 1975–2008 w USA znik­nę­ło w ten spo­sób ponad 100 tysię­cy osób.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dwa proroctwa, które nadal się realizują (cz.II)

Dwa proroctwa, które nadal się realizują (cz.I)

Choć mogłoby się wydawać, że każde zaginięcie da się jakoś wyjaśnić, drobiazgowa analiza części spraw wprowadza nas w świat raczej niepokojący.

Jak mówi David Pau­li­des, praw­dzi­wy dia­beł ukry­ty jest w szcze­gó­łach, o któ­rych nie zawsze mówi się głośno.

Pau­li­des prze­słu­żył 16 lat w poli­cji miej­skiej San Fran­ci­sco, a następ­nie pra­co­wał w bran­ży tech­nicz­nej, by w koń­cu zająć się tro­pie­niem legen­dar­ne­go Big­fo­ota (Wiel­kiej Sto­py) – pół­noc­no­ame­ry­kań­skie­go mał­po­lu­da. Opie­ra­jąc się na rela­cjach świad­ków spo­tkań z tym stwo­rze­niem, napi­sał na jego temat dwie książ­ki. Pew­ne­go razu, pod­czas wizy­ty w jed­nym z par­ków naro­do­wych, gdzie stwór miał być widy­wa­ny, badacz tra­fił na ślad zagad­ki o wie­le więk­szej, niż ów wło­cha­ty homi­nid.

– Któ­rejś nocy zapu­ka­li do mnie dwaj straż­ni­cy. Byli po służ­bie. Powie­dzie­li, że mają infor­ma­cje, któ­re mogą mnie zain­te­re­so­wać. Wyja­śni­li, że wcze­śniej pra­co­wa­li w kil­ku par­kach i wie­lo­krot­nie bra­li udział w akcjach zwią­za­nych z poszu­ki­wa­niem zagi­nio­nych tury­stów. Ich zda­niem licz­ba osób, któ­re prze­pa­dły bez śla­du, była ogrom­na, a służ­by odpo­wie­dzial­ne za par­ki (…) nie pro­wa­dzi­ły odpo­wied­nich reje­strów i nie rozu­mia­ły, co tak napraw­dę kry­je się za tymi przypadkami.