Era Neptuna (2025−2039)

Neptun pierwszy raz od 165 lat zawitał na sam początek zodiaku – rozgościł się w Baranie. Ta planeta iluzji i duchowości może z jednej strony manifestować się w tym znaku jako uświęcona przemoc, z drugiej jako pacyfistyczna niemoc. Którą drogą pójdzie świat przez najbliższe 14 lat?

W astro­lo­gii Nep­tun ma boga­tą sym­bo­li­kę. Wią­że się z arche­ty­pem misty­ka, wizjo­ne­ra albo męczen­ni­ka, ale też pomy­leń­ca czy alko­ho­li­ka. Jest zna­kiem wyzwo­le­nia, a jed­no­cze­śnie samo­znisz­cze­nia. Bo z jed­nej stro­ny uka­zu­je meta­fi­zycz­ny świat ducho­wy, z dru­giej zaś – mówi o oszu­stwach i nałogach.

W prze­ci­wień­stwie do Ura­na, któ­re­go dostrze­żo­no przy­pad­ko­wo i począt­ko­wo niko­mu nie mie­ści­ło się w gło­wie, że może być on pla­ne­tą, o tym, że wokół Słoń­ca krą­ży jesz­cze jeden glob, ucze­ni byli prze­ko­na­ni, zanim zdą­ży­li go zauwa­żyć. Na pod­sta­wie per­tur­ba­cji orbi­ty Ura­na jego ist­nie­nie postu­lo­wa­no bowiem już w 1834 roku, ale wła­ści­we­go odkry­cia doko­na­no 12 lat póź­niej. Naj­pierw bowiem wyzna­czo­no wszyst­kie para­me­try jego orbi­ty, co zaję­ło uczo­nym wie­le lat, po czym w nocy 23 wrze­śnia 1846 roku nie­miec­ki astro­nom Johann Gal­le skie­ro­wał tele­skop w to miej­sce na nie­bie, na któ­re wska­zy­wa­ły obli­cze­nia, i po godzi­nie obser­wa­cji odkrył Nep­tu­na! To było nie­wia­ry­god­ne doko­na­nie. Mimo że póź­niej w podob­ny spo­sób pró­bo­wa­no znaj­do­wać inne obiek­ty, takie­go suk­ce­su nigdy nie powtó­rzo­no. Odkry­cie Nep­tu­na było bowiem szczy­to­wym punk­tem w dzie­jach astro­no­mii matematycznej.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Symbole stopni zodiaku

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Ziden­ty­fi­ko­wa­nie pla­ne­ty, poprze­dzo­ne nauko­wą wizją, astro­lo­go­wie ode­bra­li w spo­sób jed­no­znacz­ny. Nep­tun został okrzyk­nię­ty pla­ne­tą wizji, intu­icji, pre­ko­gni­cji oraz prze­czuć, a nawet pro­roctw. Nic więc dziw­ne­go, że w horo­sko­pach jasno­wi­dzów czy okul­ty­stów odgry­wa on nie­ba­ga­tel­ną rolę, cze­go przy­kła­dem jest choć­by słyn­ny Edgar Cay­ce, mają­cy wgląd w Kro­ni­kę Aka­szy, kosmicz­ną pamięć, z któ­rej odczy­ty­wał losy świa­ta, jak też poszcze­gól­nych ludzi. Nep­tun mówi więc o tym, co ukry­te, nie­do­strze­gal­ne szkieł­kiem i okiem, co spo­wi­ja tajem­ni­ca i sekre­ty. Prze­cież zanim Gal­le odkrył Nep­tu­na, ponad dwa wie­ki wcze­śniej obser­wo­wał go Gali­le­usz, cho­ciaż zupeł­nie nie był tego świadomy.

Nep­tun to zaprze­cze­nie logicz­ne­go i ana­li­tycz­ne­go Mer­ku­re­go. Sym­bo­li­zu­je bowiem wyobraź­nię, marze­nia, sny, zdol­no­ści mistycz­ne, odwiecz­ną mądrość, moż­li­wość pod­łą­cze­nia do świa­ta ducho­we­go, per­cep­cję poza­zmy­sło­wą. Pro­wa­dzi czło­wie­ka ku wyż­szej świa­do­mo­ści poprzez to, co ducho­we, trans­cen­den­tal­ne, pona­do­so­bo­we. Stąd też Nep­tu­na koja­rzy się z miło­ścią uni­wer­sal­ną, boskim czyn­ni­kiem, poświę­ce­niem i współczuciem.