Jestem mostem pomiędzy światami (1)

Pani nauczyciel i mistrz, Jonathan Horwitz, pisze we wstępie do Pani książki, że do tej pory kultura zachodnia nie dysponowała definicją szamana, i że każdy odkrywał swoje powołanie indywidualnie. Wiele wskazuje na to, że Pani praca zmieni ten stan rzeczy. Czy łatwo było odkryć w sobie „dar” szamanki?

– Myślę, że to, o czym mówił Jona­than, pozo­sta­je aktu­al­ne do dziś, a i z ludź­mi jest podob­nie. Moja pra­ca wła­ści­wie nicze­go nie zmie­nia – owszem, chęt­ni mogą uczyć się sza­ma­ni­zmu na ogól­nie dostęp­nych warsz­ta­tach, ale powo­ła­nie wyra­sta z nich samych, to oni nawią­zu­ją kon­takt z ducha­mi, to w nich powsta­je pra­gnie­nie bada­nia nowe­go dla nich świata.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach

Zawsze jest coś, co może uchy­lić przed nimi drzwi, bo duchy prze­ma­wia­ją do nas na bar­dzo wie­lu pozio­mach. Dosta­je­my sygna­ły przez przy­pad­ko­wo spo­tka­nych przy­ja­ciół, zna­jo­mych – roz­ma­wia­my o czymś i nagle pro­ble­my życio­we, jakie w danej chwi­li prze­ży­wa­my, znaj­du­ją roz­wią­za­nie; odpo­wiedź przy­cho­dzi w spo­tka­niu, w roz­mo­wie z przy­ja­cie­lem. Według mnie na tym wła­śnie pole­ga sza­ma­nizm – moje warsz­ta­ty są dostęp­ne w wie­lu róż­nych kra­jach, ale osta­tecz­nie powo­ła­nie sza­mań­skie zawsze wycho­dzi z wewnątrz, nikt tego nie wymu­sza. W jakiś spo­sób ludzie budzą się do tego, nie­któ­rzy przy­cho­dzą z cie­ka­wo­ści, inni dla­te­go, że prze­czy­ta­li książ­kę czy arty­kuł, jesz­cze inni, bo ktoś zna­jo­my im opo­wie­dział, jak sza­ma­nizm odmie­nił ich życie.