Jak tybetańscy mnisi zmusili do ucieczki chińskie wojsko

Mamy na to licz­ne dowo­dy histo­rycz­ne – jak cho­ciaż­by osła­wio­ne trą­by jery­choń­skie… A pean? Oka­zu­je się, że ta pieśń woj­ny i try­um­fu grec­kich hopli­tów to nie tyl­ko ćwi­cze­nie woj­sko­we, lecz tak­że magicz­ny prze­pis walki!

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kobiety pierwszych Piastów

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

I tak, np. pod­czas słyn­nej bitwy pod Issos, w któ­rej woj­ska Alek­san­dra Wiel­kie­go roz­gro­mi­ły sil­ną armię Dariu­sza III-go – fan­ta­stycz­ne dźwię­ki wyda­wa­ne przez pean hopli­tów dosłow­nie spa­ra­li­żo­wa­ły nie­zwy­cię­żo­ną wcze­śniej kawa­le­rię per­ską. Było to w 333 r. p.n.e.

Oko­ło roku 960, Abra­mos z Tre­bi­zon­dy zna­ny póź­niej jako świę­ty Ana­sta­zy w dzi­kiej i pustyn­nej oko­li­cy Góry Athos (Gre­cja) budo­wał ze swo­imi zakon­ni­ka­mi mona­styr Lavra. Klę­cząc na mar­mu­ro­wej pły­cie – zwró­co­ny twa­rzą w stro­nę gór i śpie­wa­jąc w spe­cjal­ny spo­sób – spra­wił, że z kamie­ni­stej zie­mi wyra­sta­ły ponoć drze­wa poma­rań­czy, oliw­ko­we i mig­da­ło­we, a tak­że wino­ro­śle pokry­te owo­ca­mi mimo nie­od­po­wied­niej ku temu pory. Nie­dłu­go przed śmier­cią świę­ty prze­ka­zał swo­im „lavras” sekret sekwen­cji gre­go­riań­skiej har­mo­nii dia­to­nicz­nej, któ­ra za pomo­cą cyfr, bęben­ków i ludz­kie­go gło­su pozwa­la odpę­dzić każ­de­go napastnika.

Także z czasów nam już bliższych, warto wskazać na szczególnie ciekawe przykłady.

W 1959 r. lud­ność wschod­nie­go Tybe­tu, jak wia­do­mo, powsta­ła prze­ciw narzu­co­nym jej przez Mao Tse Tun­ga chiń­skim kolo­ni­za­to­rom. Wysła­ne do Tybe­tu woj­sko masa­kro­wa­ło bied­nych, sła­bo uzbro­jo­nych rdzen­nych miesz­kań­ców tego regio­nu. Tu i ówdzie zda­rza­ło się jed­nak, że chiń­skie oddzia­ły pierz­cha­ły w popłochu.

Tak było m.in. pod­czas ata­ku na klasz­tor Kom Gom­pa i Lobra Gom­pa. O fak­cie tym dono­si­ły gaze­ty, nie poda­jąc jed­nak­że szcze­gó­łów incy­den­tu. Jego dokład­ny i wia­ry­god­ny opis zawdzię­cza­my pew­ne­mu leka­rzo­wi i etno­lo­go­wi (z pocho­dze­nia Pola­ko­wi), któ­ry kil­ka lat temu zmarł w Kana­dzie. Spę­dził on w Tybe­cie dzie­sięć lat i, miesz­ka­jąc w klasz­to­rze, był naocz­nym świad­kiem całe­go zda­rze­nia. Opi­sał je w swo­im pamięt­ni­ku, któ­ry pro­wa­dził przez 40 lat!

A oto ta relacja:

„Gdy nad­szedł dzień ostat­nie­go ata­ku Chiń­czy­ków na zruj­no­wa­ne już w trzech czwar­tych mia­sto, stał jesz­cze cudem oca­la­ły klasz­tor, gdzie schro­ni­ły się kobie­ty i dzie­ci. Nie­licz­ni już tybe­tań­scy obroń­cy kry­li się w ruinach mia­sta. Woj­sko szło już na klasz­tor z trzech stron, a na głów­nej, naj­szer­szej uli­cy uka­za­ły się czołgi.

Wtem z klasz­to­ru wyszła pro­ce­sja, jakaś set­ka mni­chów. Byli w parad­nych stro­jach, a na gło­wach mie­li sze­ro­kie, ucha­te czap­ki. Bez bro­ni. Nie­śli jedy­nie wyso­ko swe pro­por­ce. Dziel­nie, maje­sta­tycz­nie kro­czy­li naprze­ciw żoł­nie­rzom najeźdź­cy. Nie­któ­rzy zakon­ni­cy mie­li na pier­siach cza­ry z brą­zu, w któ­re ude­rza­li pałecz­ka­mi, inni potrzą­sa­li czymś w rodza­ju spłasz­czo­ne­go dzwo­nu, trzy­ma­jąc go za serce.

Potwor­ne odgło­sy, gwiz­dy ści­na­ją­ce krew w żyłach, dźwię­ki roz­ry­wa­ją­ce uszy, wypły­wa­ły z tych instru­men­tów. Dźwię­ki te, choć pły­ną­ce z dość dużej odle­gło­ści, były tak wstręt­ne, że zatka­łem sobie uszy, spo­glą­da­jąc z murów klasz­to­ru na nie­by­wa­ły widok ucie­ka­ją­cych w popło­chu przed set­ką lamów (…), regu­lar­nych chiń­skich żoł­nie­rzy, któ­rzy porzu­ca­li broń gdzie popadnie…

Nagle kil­ka­set metrów przede mną ujrza­łem czoł­gi, suną­ce z celow­ni­ka­mi skie­ro­wa­ny­mi na zakon­ni­ków. Ze smut­kiem pomy­śla­łem o zbli­ża­ją­cej się tra­ge­dii. I oto – w chwi­li wystrza­łu pierw­sze­go poci­sku – od gru­py lamów wzniósł się sil­ny, gło­śny war­kot, któ­ry prze­szył na wylot moją czasz­kę. Mia­łem wra­że­nie, że pękły mi bęben­ki w uszach. Przy­się­gam, że nic nie zmy­ślam! Ujrza­łem poci­ski tań­czą­ce w jakiejś prze­dziw­nej świetl­nej spi­ra­li nad orsza­kiem lamów i roz­pa­da­ją­ce się w dali jak ben­gal­skie ognie. Nie­co dalej, na moich oczach, roz­sy­pał się w drob­ny mak czołg, a dru­gi zamie­nił się w dym.

Gdy już napast­ni­cy znik­nę­li co do jed­ne­go – zakon­ni­cy w wiel­kiej ciszy i sku­pie­niu obe­szli kil­ka­krot­nie w orsza­ku- pro­ce­sji mury mia­sta. Poczem wró­ci­li do klasztoru”.