Komórki, wibracje i dźwięk

Z Barbarą Romanowską (Barbrą Angel) – twórczynią Muzykoterapii Dogłębnej – Komórkowej z okazji jubileuszu 20-lecia istnienia metody – rozmawia Anna Schwerin

Pani ścieżka muzyczna początkowo przebiegała stereotypowo, wedle wymagań państwowej edukacji muzycznej w Polsce: najpierw nauka gry na skrzypcach (predyspozycją był słuch absolutny), potem fortepian dodatkowy, zmiana instrumentu na altówkę, śpiew i… w naturalnej kolejności Akademia Muzyczna w Katowicach, wydział Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, na którym ukończyła Pani z wyróżnieniem dwie specjalizacje: kompozycję-aranżację oraz wokalistykę. Na którym etapie rozpoczęła się Pani fascynacja akustyką, wibracją dźwięków, a w efekcie możliwościami kamertonów?

– Moja fascy­na­cja dźwię­kiem roz­po­czę­ła się już chy­ba z przyj­ściem na świat, (haha)! Mówią, że to ma zwią­zek z dniem moich uro­dzin (27 stycz­nia to tak­że uro­dzi­ny Wol­fgan­ga Ama­de­usza Mozar­ta) i abso­lut­nym słu­chem, któ­ry Mozart posia­dał chy­ba nawet w nad­mia­rze. To począt­ko­wo było ogrom­ne dla mnie wyzwa­nie, bo bar­dzo trud­no jest się odna­leźć oso­bom z abso­lut­nym słu­chem w życiu, w póź­niej­szym cza­sie pozwo­li­ło mi jed­nak dostrzec dźwięk nie tyl­ko w jego for­mie muzycz­nej, ale jako narzę­dzie uzdrawiania.

Ponoć pierw­sze mie­sią­ce życia spę­dzi­łam gapiąc się w sufit lub w nie­bo (pew­nie słu­cha­łam muzy­ki?). W przed­szko­lu zamiast bawić się z dzieć­mi sta­łam w kącie i wsłu­chi­wa­łam się w odgło­sy two­rzą­ce dla mnie peł­ną orkie­strę. W koń­cu skie­ro­wa­no mnie na bada­nia. Ku zasko­cze­niu oto­cze­nia, ich rezul­ta­ty wyka­za­ły słuch abso­lut­ny, talent muzycz­ny i wyso­kie IQ, zamiast domnie­ma­ne­go opóź­nie­nia emo­cjo­nal­ne­go, ADHD czy auty­zmu. Potem komi­sja w przed­szko­lu wyty­po­wa­ła mnie do szko­ły muzycz­nej i tak roz­po­czę­łam 17 lat edu­ka­cji muzycz­nej. I wła­śnie po stu­diach, kie­dy pra­co­wa­łam już w stu­diu nagrań jako pro­du­cent muzycz­ny, naj­moc­niej doświad­czy­łam leczą­cej siły dźwię­ku. Oso­by cho­re, któ­re nie mogły zaśpie­wać nawet fra­zy, któ­rą musia­łam nagrać w godzi­nę, po poka­za­niu im moich spo­so­bów, śpie­wa­ły tak prze­pięk­ne, że same nie mogły uwierzyć!

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach