Koniec pierwszej epoki rozwoju religii na Ziemi

Przed miesiącem opisałem proces błyskawicznego rozpadu symboli, poprzez które ludzie byli zanurzeni i partycypowali w dotychczasowej rzeczywistości religijnej. Jednak owe symbole mają inny jeszcze aspekt – poprzez nie religia skupiona na rytuale była odbierana jako czytelna treść. Ich rozpad oznacza więc kryzys rytuału jako podstawy wierzeń, co jest dużo większą zmianą, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Oznacza bowiem, że na naszych oczach kończy się epoka trwająca od kilkuset tysięcy lat, wręcz od czasów Homo erectus

Żeby powyż­sze stwier­dze­nie sta­ło się jasne, muszę wyja­śnić, na czym pole­ga zna­cze­nie rytu­ału jako łącz­ni­ka czło­wie­ka z gru­pą sym­bo­li­zu­ją­cą daną reli­gię. To wpraw­dzie do dzi­siaj domi­nu­ją­ca for­ma prze­ży­cia reli­gij­ne­go, lecz z psy­cho­lo­gicz­ne­go punk­tu widze­nia jest to mecha­nizm dosłow­nie pier­wot­ny. Współ­cze­sny spo­sób koja­rze­nia, uwa­ża­ny za cywi­li­zo­wa­ny, opie­ra się na induk­cji i deduk­cji, co sta­je się moż­li­we tyl­ko, jeśli myśli­my w kate­go­riach mecha­ni­zmów i pro­ce­sów. Żeby móc postrze­gać deszcz jako opad atmos­fe­rycz­ny, musi­my wie­dzieć, że woda skra­pla się na pew­nej wyso­ko­ści nad zie­mią; aby wpły­wać na dobre zbio­ry owo­ców, powin­ni­śmy z grub­sza przy­naj­mniej rozu­mieć, jak żyje i rośnie drze­wo. Jesz­cze dla czło­wie­ka sprzed kil­ku tysię­cy lat wie­dza ta była nie tyl­ko nie­osią­gal­na, ale i nie­po­ję­ta. Myślał on wpraw­dzie, odwo­łu­jąc się do związ­ków przy­czy­no­wo-skut­ko­wych, ale bar­dzo róż­ni­ły się one od naszych.

Dla nie­go deszcz brał się z łez wier­nych, a wzrost roślin z krwi ofiar wyla­nej na zie­mię. Mamy tu więc do czy­nie­nia z myśle­niem sym­bo­licz­nym, róż­nią­cym się od nasze­go głów­nie tym, że pozo­ry oka­zy­wa­ły się w nim nie­odróż­nial­ne od isto­ty rze­czy, a sym­bo­le o podob­nych cechach cał­ko­wi­cie zle­wa­ły się ze sobą. Ptak sta­no­wił sym­bol ducha i miał wszel­kie jego moce, bo uno­sił się w powie­trzu. Kości daw­no zwie­trza­łych zwłok były bia­łe, więc bano się wszyst­kich bia­łych rze­czy, bo nio­sły ze sobą śmierć. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Giorgio Bongiovanni rzucił nowe światło na Trzecią Tajemnicę Fatimską i czekające świat zmiany

Drogi Marku!

Ogień traktowano jako żywy

gdyż isto­ty żyją­ce były cie­płe. Na zasa­dzie odwrot­no­ści, miłość okre­śla­no mia­nem gorą­cej i jako pło­mien­ne uczu­cie, bo to gorą­co trak­to­wa­no jako źró­dło życia mają­ce­go się póź­niej naro­dzić dziec­ka. Dłu­go moż­na by wyliczać…