Maciej Kuczyński. Człowiek, którego czas nadejdzie

Mogę to powie­dzieć z całą odpo­wie­dzial­no­ścią, bo jak rzad­ko kto pozna­łem poglą­dy i ścież­ki, któ­ry­mi podą­ża­ło myśle­nie Macie­ja Kuczyń­skie­go. A nie ze wszyst­ki­mi tym się dzie­lił, bojąc się, iż ujaw­nie­nie jego prze­ko­nań może kosz­to­wać go człon­ko­stwo w pol­skim oddzia­le Explo­rers Club (gdzie – jak mówił – szcze­gól­nie ostrzył sobie zęby na nie­go dłu­go­let­ni szef tej insty­tu­cji, pre­ko­lum­bij­ski arche­olog – prof. Mariusz Ziół­kow­ski).

Kore­spon­do­wa­li­śmy ze sobą i wymie­nia­li­śmy poglą­dy na wie­le spraw przez bli­sko 30 lat. Doło­ży­łem też swą nie­wiel­ką cegieł­kę – swe­go cza­su, w szyb­kim ter­mi­nie w roku 2005, w wydaw­nic­twie KOS uda­ło się wydać jego nie­co­dzien­ną auto­bio­gra­fię Podróż. A poza tym – połą­czy­ły nas… halucynogeny!

PRZECZYTAJ TAKŻE

Ambasady dla Kosmitów: kto i jak powinien rozmawiać z Obcymi?

Brama do świata ducha. Rola przysadki i szyszynki w rozwoju osobistym

Dlaczego ludzkość musi poznać swe korzenie?

Co dwa serca, to nie jedno

Nie, spo­koj­nie, nie ćpa­li­śmy do spół­ki, ale – i jego, i mnie przez wie­le lat inte­re­so­wa­ło to, w jaki spo­sób rytu­al­ne apli­ko­wa­nie halu­cy­no­ge­nów wpły­wa­ło na posze­rze­nie świa­do­mo­ści i jak tzw. ludom tubyl­czym poma­ga­ło w czer­pa­niu wie­dzy z ponad­cza­so­wej skarb­ni­cy ist­nie­ją­cej gdzieś ponad naszy­mi gło­wa­mi. ^[1]

Pięć podstawowych prawd

Kuczyń­ski, dzię­ki temu, że podró­żu­jąc po całym świe­cie przez kil­ka­dzie­siąt lat, utrzy­my­wał kon­takt z wie­lo­ma luda­mi, nie­ma­ją­cy­mi świa­do­mo­ści, iż ist­nie­je coś takie­go jak kul­tu­ra zachod­nia, doszedł do czte­rech pod­sta­wo­wych wnio­sków – a każ­dy z nich potra­fił udo­wod­nić, się­ga­jąc do swo­ich doświad­czeń i bar­dzo sze­ro­kiej wie­dzy – głów­nie biologicznej.

Po pierw­sze – ist­nie­je zde­cy­do­wa­ny pry­mat ducha nad mate­rią. Mate­ria posia­da bar­dzo gru­bą i abso­lut­nie pod­sta­wo­wą pod­szew­kę ducho­wą. Nasza mate­rial­na egzy­sten­cja jest zale­d­wie małą łódecz­ką, pły­wa­ją­cą na bez­den­nym oce­anie duchowości.