Mistycyzm w astrologii

Kontemplacja rzeczy niezmiennych i wiecznych, jakimi są konstelacje niebieskie, prowadzi do poznania prawdy poprzez spójny system astrologiczny, pozwalający pokonywać kolejne bramy wtajemniczenia w arkana wszechświata.

Astro­lo­gia z jed­nej stro­ny ma głę­bo­ką pod­bu­do­wę w grec­kiej nauce, zwłasz­cza mate­ma­ty­ce i astro­no­mii, bo to wła­śnie Gre­cy nada­li osta­tecz­ny kształt Zodia­ko­wi, z jego podzia­łem na dwa­na­ście rów­nych seg­men­tów, któ­ry jedy­nie odwzo­ro­wu­je gwiaz­do­zbio­ry, a tak napraw­dę sta­no­wi odręb­ny twór w prze­strze­ni niebieskiej.

Zwra­ca uwa­gę fakt, że tak waż­ny punkt jak ascen­dent, czy­li punkt wscho­dzą­cy na eklip­ty­ce, któ­ry sta­no­wi począ­tek horo­sko­pu i jest inte­gral­ną czę­ścią astro­lo­gicz­nych inter­pre­ta­cji, został zde­fi­nio­wa­ny przez grec­kie­go mate­ma­ty­ka Hyp­si­kle­sa z Alek­san­drii (II w. p.n.e.), zaj­mu­ją­ce­go się nie tyl­ko astro­no­mią, lecz tak­że geo­me­trią. Od tego cza­su astro­lo­go­wie zdo­by­li potęż­ne narzę­dzie do kon­stru­owa­nia horo­sko­pów uwzględ­nia­jąc poło­że­nie pla­net zarów­no w ich pozy­cjach zodia­kal­nych, jak i w poszcze­gól­nych sek­to­rach nie­ba (domach) wyni­ka­ją­cych z ruchu dobo­we­go Ziemi.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Gwiezdna ciąża

Ogrom­ną rolę ode­grał tak­że nauko­wy trak­tat astro­lo­gicz­ny, jakim był Czwo­rok­siąg, czy­li słyn­ny Tetra­bi­blos napi­sa­ny w poło­wie II wie­ku przez Klau­diu­sza Pto­le­me­usza, uczo­ne­go alek­san­dryj­skie­go, jako kon­ty­nu­acja obo­wią­zu­ją­ce­go przez kolej­ne stu­le­cia dzie­ła astro­no­micz­ne­go Alma­gest wyja­śnia­ją­ce­go zasa­dy geo­cen­trycz­ne­go mode­lu Kosmo­su. War­to dodać, że w rene­san­so­wej Euro­pie Czwo­rok­siąg był głów­nym pod­ręcz­ni­kiem aka­de­mic­kim do astro­lo­gii. Trud­no było bowiem wyobra­zić sobie naukę astro­lo­gii bez zna­jo­mo­ści tego dzieła.

To wszyst­ko spra­wia, że astro­lo­gia, rozu­mia­na jako sym­bo­licz­nie zin­ter­pre­to­wa­na astro­no­mia, albo prak­tycz­ne roz­wi­nię­cie astro­no­mii – no bo obser­wa­cje nie­ba i udo­sko­na­la­nie metod obli­cze­nio­wych słu­ży­ło przede wszyst­kim wła­śnie docie­ka­niom astro­lo­gicz­nym, for­mu­ło­wa­niu pro­gnoz itp. – sta­no­wi­ła inte­gral­ną część świa­to­po­glą­du nauko­we­go, nawet jeśli cza­sa­mi była kry­ty­ko­wa­na zarów­no przez uczo­nych, jak i duchowieństwo.

Droga do gwiazd

Obok pod­staw nauko­wych, mate­ma­tycz­nych, racjo­nal­nych, astro­lo­gia wspie­ra­na była rów­nież przez nur­ty sze­ro­ko rozu­mia­ne ezo­te­rycz­ne czy nawet mistycz­ne. Zwra­ca uwa­gę fakt, że rdzeń nauki ukła­da­nia horo­sko­pów tkwi w filo­zo­fii her­me­tycz­nej. Rdze­niem tym jest kon­cep­cja mówią­ca o odzwier­cie­dle­niu mikro- i makro­ko­smo­su, czy­li kore­spon­den­cji nie­ba i zie­mi. Słyn­ne pra­wo „Jak na górze, tak na dole”, któ­re jest spo­iwem astro­lo­gii i naczel­ną zasa­dą uwia­ry­god­nia­ją­cą jej sens, pocho­dzi od nauk tajem­nych Her­me­sa Tri­sme­gi­sto­sa, czy­li Her­me­sa Po Trzy­kroć Wielkiego.