Niebezpieczne gry

Prze­sąd­ny z natu­ry Ges­sner miał tro­chę wie­dzy na temat magii. Wia­do­mo np.. że posia­dał kopię The­oso­phia Pneu­ma­ti­ca – nie­miec­kie­go pod­ręcz­ni­ka podsta­wowej magii.

Ges­sner zwró­cił się z proś­bą o pomoc do swe­go przy­ja­cie­la o nazwi­sku Heichler, z zawo­du kraw­ca, któ­ry zaj­mo­wał się ama­tor­sko okul­ty­zmem. Obaj zgo­dzi­li się, że przy odkry­wa­niu skar­bu bar­dzo przy­dat­nym będzie dzie­ło Hol­len­zwang – jak wieść nio­sła, napi­sa­ne przez nie­miec­kie­go czar­no­księż­ni­ka, same­go dok­to­ra Johan­na Fausta.

Faust cie­szył się w owym cza­sie repu­tacją potęż­ne­go cza­row­ni­ka. Przypisywa­no mu wie­le zna­nych w tym okre­sie dzieł, zaj­mu­ją­cych się taki­mi pro­ble­ma­mi jak: jak uwieść kobie­tę wbrew jej woli lub jak szyb­ko wzbo­ga­cić się odnaj­du­jąc ukry­ty skarb.

Gessner i Heichler nie mieli więc wątpliwości, że to Faust będzie wybor­nym przewodnikiem w poszukiwaniu ich skarbu.

Do udzia­łu w przed­się­wzię­ciu zapro­szono stu­den­ta uni­wer­sy­te­tu w Jenie Webe­ra, któ­ry posia­dał nie­zbęd­ne księ­gi i rekwi­zy­ty, jak taj­ne pie­czę­cie i talizma­ny. Ges­sner dodat­ko­wo upięk­szył swą histo­rię, opo­wia­da­jąc, że ukry­ty skarb jest pil­no­wa­ny przez ducha. Kil­ka monet, któ­re znaj­do­wa­ły się w posia­da­niu Ges­sne­ra, były wedle jego słów, wykra­dzio­ne owe­mu duchowi.

Zarów­no na Heichle­rze, jak i Webe­rze opo­wieść ta wywar­ła duże wra­że­nie. Cala trój­ka doszła do wnio­sku, że potrze­bu­ją jed­nak wię­cej magicz­ne­go wspar­cia. Ujaw­ni­ło się ono w posta­ci korze­nia man­dra­go­ry, uzy­ska­ne­go przez czwarte­go człon­ka gru­py, sąsia­da Ges­sne­ra, Zen­ne­ra. Zen­ner nic był jed­nak posia­da­czem korze­nia. Nale­żał on do inne­go czło­wie­ka, któ­re­go żona była kochan­ką Zen­ne­ra. Histo­rycz­ny prze­kaz nic poda­je jej imie­nia. Wszyst­ko co o niej wia­do­mo to to, że nazy­wa­ła się Frau N.N.

Czterej mężczyźni często spotykali się dyskutując plan działania.

Weber zaaran­żował m.in. kil­ka wróżb mają­cych na celu usta­le­nie toż­sa­mo­ści ducha pil­nu­ją­ce­go skar­bu w win­ni­cy. Za pomo­cą podręcz­ników magii doszedł do wnio­sku, że Byt astral­ny ma na imię Natha­el i jest słu­gą wiel­kie­go ducha sło­necz­ne­go Och. Och jako ksią­żę sło­necz­ny odpo­wia­dał za two­rzenie się na Zie­mi zło­ta, sztucz­nych me­tod pro­duk­cji zło­ta, takich jak alche­mia i wresz­cie wszyst­kich magicz­nych opera­cji zwią­za­nych ze zło­tem. Co wię­cej. Och był w sta­nic prze­dłu­żyć ludz­kie życie do 600 lat, zapew­nia­jąc czło­wie­ko­wi dosko­nałe zdro­wie i mądrość. Pod każ­dym wzglę­dem był to więc przy­dat­ny gość. O jego słu­żą­cym wia­do­mo było jedy­nie, że nosi imię pocho­dze­nia hebrajskiego.

Wszy­scy męż­czyź­ni wyra­zi­li ocho­tę wzię­cia udzia­łu w obrząd­ku przy­wo­ła­nia Natha­ela, ale Weber oznaj­mił, że proce­dura wyma­ga nie­pa­rzy­stej licz­by ucze­stników. W tej sytu­acji Heichler posta­no­wił się wyco­fać. Kra­wiec naj­bar­dziej ze wszyst­kich oba­wiał się, że zosta­nie schwy­ta­ny. Magia była bowiem w tym cza­sie zaję­ciem nie­le­gal­nym (w Niem­czech wiedź­my palo­no na sto­sach jesz­cze w 1745 roku).

Ges­sner miał małą cha­tę na tere­nie win­ni­cy i wła­śnie ona zosta­ła wybra­na jako miej­sce zaklęć. Nie chcąc być zupeł­nie wyłą­czo­ny z udzia­łu w przed­się­wzię­ciu Heichler zaofe­ro­wał, że dostar­czy węgla na opał. Był wszak gru­dzień i pano­wa­ły dotkli­we chłody.