Usta medium

Jak­kol­wiek by to brzmia­ło fan­ta­stycz­nie, bar­dzo rzad­ki feno­men Rober­to Busca­io­li, o któ­rym dziś pisze­my, jest auten­tycz­ny (wie­lo­krot­nie bada­no go i ana­li­zo­wa­no pod kątem ewen­tu­al­ne­go oszu­stwa, jed­nak rezul­tat tych docie­kań oka­zy­wał się zawsze nega­tyw­ny). Jest zaś on rzad­ki dla­te­go, że w przy­pad­ku Rober­to mate­ria­li­za­cja przed­mio­tów nastę­pu­je poprzez usta. Jako cie­ka­wost­kę war­to odno­to­wać tak­że fakt, że o czło­wie­ku, któ­re­go pre­zen­tu­je­my w naszej publi­ka­cji, usły­sze­li­śmy po raz pierw­szy pod­czas poby­tu w Szwaj­ca­rii w 1992 r. od dok­to­ra Jerze­go Rej­me­ra. Gdy­by nie fakt, że infor­ma­cja ta pocho­dzi­ła wła­śnie od nie­go, pew­nie prze­szli­by­śmy nad całą spra­wą do porząd­ku dzien­ne­go – jed­nak oso­ba roz­mów­cy spra­wi­ła, że feno­me­nem Busca­io­li posta­no­wi­li­śmy się bli­żej zain­te­re­so­wać. Oto plon tych starań.

Redak­cja „Nie­zna­ne­go Świata”

Mam przed sobą książ­kę autor­stwa Rober­to Busca­io­li – jed­ne­go z naj­więk­szych mediów we Wło­szech – a tak­że dwa arty­ku­ły, któ­re uka­za­ły się o nim w mie­sięcz­ni­ku II Gior­na­le dei Miste­ri.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Król mediów

Jak radziecki lekarz fotografował pijackie zwidy

Szcze­gól­nie cie­ka­we wyda­je się, że Busca­io­li zaczął prak­ty­ko­wać jako medium w wie­ku pięć­dzie­się­ciu lat. W bar­dzo krót­kim cza­sie osią­gnął mak­si­mum w tym zakre­sie, prze­ka­zu­jąc nie tyl­ko prze­sła­nia ducho­we na naj­wyż­szym pozio­mie, lecz rów­nież pre­zen­tu­jąc szcze­gól­nie spek­ta­ku­lar­ne feno­me­ny w posta­ci tzw. suchych apor­tów, któ­re wydo­by­wa­ją się z jego ust.

Kim jest Roberto Buscaioli?

Już w dzie­ciń­stwie był boha­te­rem nie­zwy­kłych feno­me­nów. Bawił się z nie­wi­docz­ny­mi dla innych posta­cia­mi, roz­ma­wiał z nimi. Żeni się (jest to wiel­ka miłość) ze swo­ją szkol­ną kole­żan­ką Norą. Mał­żeń­stwo nale­ży do bar­dzo uda­nych, ma Rober­to dwo­je dzie­ci: Ale­xan­drę i Andrea.

Rów­nież pra­ca daje mu dużo satys­fak­cji. Pra­cu­je w fir­mie petro­che­micz­nej, gdzie zaj­mu­je się zaku­pa­mi sprzę­tu i prze­tar­ga­mi. Peł­ni funk­cję dyrek­to­ra, a jego pra­ca wyma­ga wiel­kiej odpo­wie­dzial­no­ści. We wrze­śniu 1980 roku ginie w wypad­ku jego jedy­ny syn – Andrea. Od tego momen­tu rodzi­na pogrą­ża się w roz­pa­czy. Mimo to, Rober­to twier­dzi, że tra­ge­dia, któ­ra go dotknę­ła, musi mieć jakiś sens. Na nowo odczu­wa wokół sie­bie obec­ność posta­ci z dzie­ciń­stwa: To tak jak­by mój syn musiał stać mi się świad­kiem, aby móc prze­pro­wa­dzić to, co poprzed­nio obaj zaprogramowaliśmy.

Pew­ne­go dnia ktoś z przy­ja­ciół rodzi­ny reje­stru­je na magne­to­fo­nie głos Andrei. Rober­to Busca­io­li spo­ty­ka się z Gabrie­lą Alvi­si, któ­ra upo­wszech­ni­ła we Wło­szech psy­cho­fo­nię (nagry­wa­nie gło­sów z innych wymia­rów – przyp. red.). Uczy się od niej nagry­wa­nia i oto znów sły­szy głos Andrei: To ja Andrea. Krzyż jest rado­ścią. Zna­cze­nie wyda­je się jasne – cier­pie­nie, poświę­ce­nie dają w efek­cie miłość i radość.

Roberto Buscaioli twierdzi, że psychofonia dała mu wiele, ale nie była wystarczająca. Uzyskane dzięki niej przekazy, były krótkimi zdaniami lub nawet tylko pojedynczymi słowami.

Bra­ko­wa­ło dia­lo­gu, a wła­śnie dia­log był tym, cze­go Rober­to szukał.

W 1983 roku nastę­pu­je zasad­ni­czy zwrot – pew­ne­go wie­czo­ru Rober­to, kie­dy miał prze­pro­wa­dzić eks­pe­ry­ment ze sto­li­kiem spi­ry­ty­stycz­nym, omdle­wa, osu­wa­jąc się gło­wą na stół. Oto jak sam opi­su­je to, co się wów­czas zdarzyło:

Usły­sza­łem melo­dyj­ne dźwię­ki, szmer gło­sów, zoba­czy­łem przed sobą otwie­ra­ją­cy się zupeł­nie inny świat, o inten­syw­nych kolo­rach. Póź­niej spo­strze­głem zbli­ża­ją­cą się w moją stro­nę gru­pę ubra­nych na bia­ło ludzi, któ­rzy, idąc, led­wie muska­li sto­pa­mi zie­mię pokry­tą bar­dzo zie­lo­ną tra­wą. Z dale­ka sły­sza­łem czyjś głos, lecz nie roz­róż­nia­łem słów. Sie­dzia­łem na mar­mu­ro­wej ław­ce, pod drze­wem z gęstym listo­wiem. Zbli­ża­ją­cy­mi się oso­ba­mi była moja mat­ka, mój syn, mój ojciec i inni jesz­cze ludzie, któ­rych zna­łem i któ­rych kocha­łem. Pode­szli, obję­li mnie, zaczę­li do mnie mówić… 

Póź­niej zna­la­złem się w domu, z przy­ja­ciół­mi, z któ­ry­mi słu­cha­łem gło­su o bar­dzo niskim zabar­wie­niu, upew­nia­ją­ce­go mnie o real­no­ści wszyst­kie­go, co się dzia­ło; ten głos sły­sza­łem jak sze­lest. – Dro­gie dzie­ci, dobrze odna­le­zio­ne – powie­dział i tak po raz pierw­szy przed­sta­wił się Pop; ten sam któ­ry stał się póź­niej moim ducho­wym prze­wod­ni­kiem. W chwi­li gdy przy­sze­dłem do sie­bie, zoba­czy­łem impo­nu­ją­cą postać, ubra­ną jak pra­wo­sław­ny duchow­ny, z dłu­gą spa­da­ją­cą do poło­wy pier­si bia­łą bro­dą. Postać ta obję­ła mnie, a jej uścisk roz­grzał każ­dą komór­kę mego ciała…

Od tego momentu, trans w jaki wszedł spontanicznie Roberto, zaczął się systematycznie powtarzać.

Jest to nota­be­ne szcze­gól­ny rodzaj transu, nie będą­cy zapo­mnie­niem, lecz zacho­wa­niem świa­do­mo­ści, któ­ra jed­nak ope­ru­je w zupeł­nie innym wymia­rze. Świa­do­mość Busca­io­li zosta­je w tym cza­sie jak­by wyrzu­co­na poza cia­ło i prze­nie­sio­na do wymia­ru rów­no­le­głe­go, w któ­rym żyje jego syn, nato­miast jego cia­ło zaj­mu­je Pop.

Trans tego typu nie potrze­bu­je ciem­no­ści. Gru­pa osób (któ­re przy­ję­ły nazwę Cena­co­lo 71), zbie­ra się po pro­stu w domu Rober­to w Raven­nie lub w jakim­kol­wiek innym miej­scu. Świa­tło jest lek­ko przy­ćmio­ne. Robi się cicho. Cór­ka Alek­san­dra (któ­ra odzie­dzi­czy­ła po ojcu medial­ne cechy) trzy­ma go za jed­ną rękę, a ktoś inny za dru­gą. Nie jest przy tym potrzeb­ne trzy­ma­nie się za ręce wszyst­kich innych obec­nych. W pew­nym momen­cie, Rober­to pochy­la gło­wę, a kie­dy ją pod­no­si, w miej­sce jego oso­bo­wo­ści wcho­dzi inna. Zazwy­czaj jest to Pop, choć może nią być i inny Byt.

Przez chwi­lę mam jak­by rodzaj wizji, nas wszyst­kich i sie­bie same­go, z góry – mówi Rober­to. – Sły­szę led­wie echo tego, o czym się mówi, a potem wcho­dzę do inne­go wymia­ru, gdzie spo­ty­kam byty zna­ne mi i nie­zna­ne. Rze­czy­wi­stość jawi mi się jak­by wzmoc­nio­na, wszyst­ko prze­su­nię­te jest o 360 stop­ni. Wszech­świat jest jak nie­zmie­rzo­ny błę­kit, powrót jest jak błysk fle­szu i czu­ję, że prze­ży­łem wię­cej, niż zdo­łam opowiedzieć.