Ojciec Klimuszko: był z nami taki Ktoś…

Nazwi­sko oraz dzia­łal­ność duchow­ne­go sta­ły się zna­ne od lat pięć­dzie­sią­tych XX wie­ku za spra­wą pro­gra­mów tele­wi­zyj­nych Wan­dy Kona­rzew­skiej. A druk frag­men­tów książ­ki Kli­musz­ki w poło­wie lat sie­dem­dzie­sią­tych w mie­sięcz­ni­ku Lite­ra­tu­ra spo­wo­do­wał, że raz mie­sią­cu, gdy do kio­sków docie­ra­ło to cza­so­pi­smo, usta­wia­ły się dłu­gie kolej­ki. Cała inte­lek­tu­al­na eli­ta zain­te­re­so­wa­ła się jasnowidzem

O posta­ci ojca Kli­musz­ki sły­sza­łem przy naj­róż­niej­szych oka­zjach już od dzie­ciń­stwa. Były to roz­mo­wy doro­słych przy świą­tecz­nym stole…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Piramidy nie były grobowcami: nowa teoria starożytnej technologii sonochemicznej

Od sióstr Fox, przez Ossowieckiego, do Jackowskiego

Kie­dy indziej, gdy bab­cia roz­ma­wia­ła z sąsiad­ką o róż­nych waż­nych i mniej waż­nych spra­wach, w sie­ni nie­ist­nie­ją­ce­go dziś budyn­ku na war­szaw­skiej Pra­dze przy uli­cy Mię­dzy­bor­skiej. Albo gdy – pra­wie cudem oca­la­łe z woj­ny i odna­le­zio­ne przez moją rodzi­nę w latach 60. – zaprzy­jaź­nio­ne mał­żeń­stwo z Pomo­rza dwie deka­dy póź­niej, na przy­ja­ciel­skim spo­tka­niu, opo­wia­da­ło o sku­tecz­nej pomo­cy zna­ne­go duchow­ne­go w jakiejś waż­nej dla nich spra­wie. Pamię­tam też lata 80., kie­dy to w przy­tul­nej biblio­te­ce moje­go war­szaw­skie­go liceum przy Noakow­skie­go, w jed­nej z cichych roz­mów z zaprzy­jaź­nio­nym nauczy­cie­lem histo­rii Józe­fem Sza­niaw­skim (tak, tym Józe­fem Sza­niaw­skim, uro­dzo­nym we Lwo­wie i zmar­łym tra­gicz­nie w Tatrach, ostat­nim więź­niem poli­tycz­nym PRL‑u, któ­ry deka­dę póź­niej zapro­po­no­wał mi przej­ście na ty), ten zna­ny opo­zy­cjo­ni­sta na mie­siąc przed aresz­to­wa­niem w 1985 roku przez służ­by komu­ni­stycz­ne opo­wia­dał mi o zmar­łym kil­ka lat wcze­śniej duchow­nym z Elblą­ga, do któ­re­go w latach 60. i 70. jeź­dzi­ło z War­sza­wy po pomoc wie­le zna­nych osób ze świa­ta kul­tu­ry, sztu­ki czy nauki. Pamię­tam, że nazwi­sko Kli­musz­ko Józef wyma­wiał zawsze z wiel­kim sza­cun­kiem. Może wie­dział jesz­cze wię­cej, niż mi wte­dy powiedział…

Wie­le lat póź­niej, z powo­du moich pogłę­bio­nych zain­te­re­so­wań histo­rycz­nych Miko­ła­jem Koper­ni­kiem zaczą­łem co parę mie­się­cy jeź­dzić na dwa – trzy dni do From­bor­ka. Spo­koj­nie i w ciszy podą­ża­łem śla­da­mi astro­no­ma, w czym wie­lo­krot­nie poma­gał mi, towa­rzy­sząc na dłu­gich spa­ce­rach, słyn­ny from­bor­ski prze­wod­nik Edwin Świ­ta­ła. No, ale to nie nale­ży aku­rat do tej opo­wie­ści… W dro­dze na miej­sce wjeż­dża­łem zawsze do bli­skie­go Elblą­ga, aby choć kil­ka minut pomy­śleć o róż­nych spra­wach i pokło­nić się ojcu Kli­musz­ce przy jego gro­bie. Wte­dy też natra­fi­łem na publi­ka­cje o tym nie­zwy­kłym księ­dzu, pisa­ne przez Krzysz­to­fa Kamiń­skie­go, wybit­ne­go bada­cza i znaw­cę jego losów. Jego obszer­na, jed­nak łatwa w czy­ta­niu książ­ka Ojciec Kli­musz­ko zna­ny i nie­zna­ny, jest naj­lep­szym zbio­rem wie­dzy o duchow­nym. Zawie­ra też, sta­ran­nie dobra­ne, cie­ka­we frag­men­ty opo­wie­ści ludzi z całej Pol­ski, któ­rzy go oso­bi­ście zna­li, a nie­któ­rzy byli z nim przez dzie­się­cio­le­cia w dobrej komi­ty­wie. Bo kto inny mógł­by wie­dzieć, że duchow­ny był bli­sko zaprzy­jaź­nio­ny ze słyn­ną śpie­wacz­ką ope­ro­wą Wan­dą Wermiń­ską? Znaj­du­ją się w niej rów­nież frag­men­ty listów do i od duchow­ne­go, są też cie­ka­we, prze­peł­nio­ne dobrem i tro­ską o Czło­wie­ka i jego przy­szłość frag­men­ty kazań księ­dza. Jeśli czy­tel­nik tego arty­ku­łu zechce sze­rzej i głę­biej poznać oso­bę i życie Kli­musz­ki, niech się­gnie do ksią­żek Krzysz­to­fa Kamińskiego.