O kwiecie jednej nocy

Kupałowa Noc często odbierana jest jako najbardziej słowiańskie ze wszystkich świąt. Niektórzy określają ją nawet walentynkami naszych prarodziców, co jednak nie jest w pełni adekwatne i nie oddaje natury czerwcowych uroczystości

–Wyrzuć to dia­bel­skie ziel­sko! – grzmia­ła nie raz bab­cia. Żeby było cie­ka­wiej, wtó­ro­wa­ła jej dru­ga, gdyż na temat tej rośli­ny mia­ła takie samo zda­nie. Jed­na czę­sto­cho­wian­ka, dru­ga spod zako­piań­skich Tatr – niby odle­głość spo­ra, a men­tal­ność babć w tej kwe­stii ta sama. Zadzi­wia­ją­ce. Co u licha zatem jest z tą rośli­ną nie tak, że oby­dwie aż tak jej nie lubiły?

Podob­nie zresz­tą nie prze­pa­da­ły za wrzo­sa­mi (bo rośli­na cza­row­nic) i blusz­czem (bo rośnie na cmen­ta­rzach), ale zagad­ki poczci­wej PAPROCI jakoś roz­gryźć nie mogłam. Czy­ta­łam prze­cież, że jest ona wiel­ce poży­tecz­na – nie tyl­ko dosko­na­le fil­tru­je powie­trze, ale też joni­zu­je ujem­nie domo­wą prze­strzeń. A jed­nak. Na domiar złe­go te zie­lo­ne pan­ny rosły u mnie jak sza­lo­ne i aż żal było wyno­sić je z domu.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Alchemia: w pogoni za nieśmiertelnością

Świadomość w roślinach