Odkrywanie prawdy

Listopadowa zaduma skłania do rozmyślań: O co w życiu naprawdę chodzi? Jakie jest jego prawdziwe znaczenie? Kim jestem w tym świecie? Czy istnieje ciągłość istnienia duszy? Czy możliwe są kontakty między światem materii a światem ducha? I wiele innych…

Kwe­stie te nur­to­wa­ły Łucję Fice od zawsze. Szu­ka­jąc odpo­wie­dzi w pro­ce­sie wła­snej trans­for­ma­cji wni­kli­wie ana­li­zo­wa­ła licz­ne książ­ki, zgłę­bia­ła wie­dzę róż­nych kul­tur, filo­zo­fii i reli­gii. W pew­nej chwi­li uświa­do­mi­ła sobie, że dopie­ro prak­tycz­ne doświad­cze­nia, z jaki­mi mie­rzy­my się na dro­dze życia, albo nas budzą z letar­gu, albo odpy­cha­my je, by spać dalej snem nie­wi­dzą­ce­go prawdy.

Prze­ło­mem i prze­bu­dze­niem sta­ła się dla niej dopie­ro wie­lo­let­nia emi­gra­cja na Wyspy Bry­tyj­skie i pra­ca opie­kun­ki ludzi star­szych, głów­nie w domach opie­ki. Codzien­nie obcu­jąc z cier­pie­niem pod­opiecz­nych w ich ostat­nich dniach, a tak­że ze śmier­cią, któ­ra czy­ha co dnia, zaczę­ła odkry­wać wła­sne wnę­trze. Sta­ło się to nauką samo­po­zna­nia i swo­istym dro­go­wska­zem w poszu­ki­wa­niu prawdy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Z życia pacjenta onkologicznego wzięte

Obrona tego, co niewidzialne

Zaczę­ło się od zda­nia: Nie jeste­śmy tym, kim myśli­my, że jeste­śmy. Do reflek­sji skła­niał rów­nież napis wid­nie­ją­cy na budyn­ku CIA w USA: Nic nie jest takie, na jakie wyglą­da.

Łucja zro­zu­mia­ła, że naj­bar­dziej dosko­na­li się przez wła­sne i cudze doświad­cze­nia, co sprzy­ja odnaj­dy­wa­niu Boga w ser­cu. Nie ma w życiu nic przy­pad­ko­we­go. Wszyst­ko, co fak­tycz­nie dzie­je się w naszym życiu, zacho­dzi w naszych ser­cach, bo umysł jest znie­wo­lo­ny – uważa.

Śmierć transformacją istnienia

– Mia­łam kie­dyś 90-let­nią pod­opiecz­ną o imie­niu Rose, bar­dzo boga­tą kobie­tę, któ­ra mimo cięż­kiej cho­ro­by, i nie­ustan­ne­go bólu kur­czo­wo trzy­ma­ła się życia. Nie mia­ła łagod­ne­go cha­rak­te­ru, wręcz moż­na było nazwać ją zrzę­dli­wą jędzą – wspo­mi­na Łucja.

Kobie­ta tuż przed śmier­cią widzia­ła swo­ją małą, daw­no zmar­łą córecz­kę, roz­ma­wia­ła z nią, a na pew­no nie było to grą.

Bez­po­śred­nio po śmier­ci star­szej damy, Łucja odczu­wa­ła czy­jąś obec­ność. Nie­wi­dzial­na ener­gia przez pewien czas łączy­ła ją z Ros. Mia­ła wów­czas wra­że­nie, jak­by czas zatrzy­mał się, dry­fu­ją­cy umysł zawisł, a ona doświad­cza­ła wieczności.

Szcze­gól­nie poru­sza­ją­cym doświad­cze­niem w tym kon­tek­ście oka­za­ła się też nie­spo­dzie­wa­na śmierć męża.

Wszyst­kie prze­my­śle­nia oscy­lu­ją­ce wokół klu­czo­wych pytań, doty­czą­cych nasze­go bytu, zna­la­zły odbi­cie w książ­kach Łucji Fice, a w szcze­gól­no­ści w tomie Za krysz­ta­ło­wym lustrem. Dziś się­ga­my po dwie jej reflek­sje cha­rak­te­ry­stycz­ne dla roz­łą­ki z bli­ski­mi, któ­rzy ode­szli za TĘCZOWY MOST. Śmierć star­szej damy poka­zu­je, że może­my oddać ostat­nie tchnie­nie świa­do­mie i w spo­ko­ju, a wów­czas zasta­na­wia­my się, jakie ponad­cza­so­we war­to­ści zabie­ra­my ze sobą do Zaświa­tów. Jed­ni, jak Ros, są przy­go­to­wa­ni na to przej­ście gra­ni­cy świa­tów, dla innych jest ono zasko­cze­niem. ona uzna­ła, iż w pogo­ni za dobro­by­tem uzy­ska­nym cięż­ką pra­cą zgu­bi­ła praw­dzi­we życie.

Anna Ostrzyc­ka

*

Łucja Fice

O domu Rose: Zgubiłam prawdziwe życie

– Otwórz tę dużą sza­fę! Pro­szę.

Byłam zdzi­wio­na sło­wem pro­szę, któ­re­go do tej pory nie sły­sza­łam. Speł­ni­łam proś­bę. Odsu­nę­łam duże szkla­ne drzwi, któ­rych rów­nież nigdy nie otwie­ra­łam. Zdzi­wie­nie, któ­re nama­lo­wa­ło się na mojej twa­rzy nie było uda­wa­ne. Musia­ło wpra­wić w zakło­po­ta­nie sta­rusz­kę, bo przy­glą­da­ła mi się badaw­czo, chy­ba nie wie­dząc, co mam na myśli, a ja tyl­ko onie­mia­łam na widok zawar­to­ści jej sza­fy, w któ­rej zoba­czy­łam ele­ganc­ką gar­de­ro­bę god­ną wiel­kiej damy. Wystar­czył tyl­ko rzut oka, by zmie­nić zda­nie na temat tej kobie­ty, o któ­rej myśla­łam, że z chy­tro­ści cho­dzi w sta­rych łachach.

Po chwi­li ciszy powiedziała:

– No, i po co mi te łasz­ki, fata­łasz­ki, bibe­lo­ty, kamie­ni­ce, meble, jak do trum­ny się nie zmiesz­czą. Po co było szar­pać się i pra­co­wać? Zgu­bi­łam praw­dzi­we życie. W ubó­stwie też bym je prze­ży­ła. – No! Ock­nij się! – krzyk­nę­ła, bo sta­łam jak zahip­no­ty­zo­wa­na. – Wycią­gnij tę gra­na­to­wą gar­son­kę i bia­łą jedwab­ną bluz­kę. Na pół­ce w worecz­ku jest zapa­ko­wa­na bie­li­zna. Pro­szę, podaj.

Posłusz­nie wyko­na­łam pole­ce­nie, któ­re­go celu nie zna­łam, zdzi­wio­na jej spo­ko­jem i kulturą.

– Zanieś wszyst­ko do moje­go poko­ju. Gar­son­kę też. Wró­ci­łam do salo­nu. – Podaj teraz kar­ton z buta­mi. Sta­rusz­ka wciąż trzy­ma­ła wore­czek na kola­nach. – Otwórz szu­fla­dę! – wska­za­ła pal­cem następ­ny prze­dział sza­fy. Otwo­rzy­łam. Kom­ple­ty jedwab­nej bie­li­zny leża­ły jak w luk­su­so­wym skle­pie, a na niej księ­ga. – Wycią­gnij!

Na gru­bym, pod­nisz­czo­nym wolu­mi­nie, goty­kiem wypi­sa­ne: BIBLIA. Poda­łam. Sta­rusz­ka kart­ko­wa­ła powo­li, a potem, na zna­jo­mej sobie stro­nie zało­żo­nej zakład­ką, doty­ka­ła liter i wzdy­cha­ła jak nie­wi­do­ma. – Idzie­my z powro­tem do moje­go poko­ju – rze­kła cie­pło. Pomy­śla­łam, że może szy­ku­je się do fry­zje­ra, ale nic mi nie było wia­do­mo o umó­wio­nej wizy­cie. Powo­li pcha­łam wózek i ocze­ki­wa­łam chwi­li, w któ­rej sta­rusz­ka oznaj­mi, cze­go sobie życzy. – Naszy­kuj nowe pam­per­sy! Pro­szę. Usły­sza­łam sło­wo pro­szę po raz dru­gi. – Oczy­wi­ście! Nie ma spra­wy – potwier­dzi­łam zamó­wie­nie, nie kry­jąc zdzi­wie­nia. Musia­łam ze swo­ją miną wyglą­dać cie­ka­wie, bo sta­rusz­ka bacz­nie przy­glą­da­ła się mojej twa­rzy. Kie­dy przy­nio­słam z łazien­ki pam­per­sy, dosta­łam nowe zle­ce­nie. – Teraz prze­bierz mnie i przy­go­tuj łóż­ko. Spoj­rza­łam na zega­rek. Dobie­ga­ła szes­na­sta. Rose widzia­ła moje zwąt­pie­nie, bo powtó­rzy­ła z naci­skiem. – Prze­bierz mnie! Nie rozu­mia­łam sen­su tej prze­bie­ran­ki, ale przy­go­to­wa­łam łóż­ko. Prze­bra­ną kobie­tę nakry­łam koł­drą. – Połóż moją lal­kę obok – roz­ka­za­ła. Poda­łam, nie chcąc jej draż­nić. – Usiądź przy mnie!

Przy­su­nę­łam tabo­ret do łóż­ka i usia­dłam, zakła­da­jąc swo­im zwy­cza­jem sple­cio­ne ręce na łonie. Czu­łam, że w powie­trzu wisi jakiś pro­blem. Rose doty­ka­ła moich dło­ni. Uję­łam jej kości­stą rękę. Nie cof­nę­ła jej i zada­ła pytanie:

– Czy jesteś szczę­śli­wa? Opo­wiedz mi coś o sobie.