Paweł Połonecki: Służba zdrowia zrobiła dla mnie wyjątek

Z Pawłem Połoneckim – uznanym i cenionym na świecie bioterapeutą, jednym z pionierów tej dziedziny w Polsce, społecznikiem i filantropem, którego działalność redaktorzy NŚ Anna Ostrzycka i Marek Rymuszko zaczęli obserwować już ponad 40. lat temu, rozmawia Dorota Czerwińska.

Pana talent został odkryty przez przypadek. Pracując przed laty w banku, wiózł Pan samochodem radiestetę, który wyczuł Pana silne biopole. Uwierzył Pan jego słowom? 

– Zawsze czu­łem, że mam w sobie pew­ne wła­ści­wo­ści ener­ge­tycz­ne, tyl­ko nie wie­dzia­łem, jak to zja­wi­sko nazwać. Moja młod­sza o dwa lata sio­stra zacho­ro­wa­ła w dzie­ciń­stwie na polio. Leka­rze nie dawa­li jej żad­nych szans na prze­ży­cie i dora­dzi­li mamie szy­ko­wać waliz­kę. To były lata 50. XX w., cza­sy powo­jen­ne­go kry­zy­su, gdy bra­ko­wa­ło drze­wa na trum­ny, więc ludzie zastę­po­wa­li je waliz­ka­mi. Sio­stra mia­ła spa­ra­li­żo­wa­ne cia­ło i twarz, a ja od 4 do 10 roku życia spa­łem z nią w jed­nym łóż­ku. I jej cho­ro­ba ustą­pi­ła cał­ko­wi­cie. Dziś jest zdro­wą kobie­tą. Z kolei mój brat cio­tecz­ny, któ­ry też zacho­ro­wał na polio, nie­ste­ty zmarł, bo jego rodzi­ce nie chcie­li sko­rzy­stać z nie­kon­wen­cjo­nal­nych metod lecze­nia. Po wie­lu latach dowie­dzia­łem się od mamy, że swo­je zdol­no­ści bio­te­ra­peu­tycz­ne otrzy­ma­łem w spad­ku praw­do­po­dob­nie po dziad­ku. Z kolei po mnie odzie­dzi­czył je mój młod­szy syn Łukasz, któ­ry w tym roku zdał egza­min i ode­brał dyplom od Sto­wa­rzy­sze­nia Rze­czo­znaw­ców Radie­ste­zji na uli­cy Smo­czej w Warszawie.

Pomagał Pan w tamtych czasach również innym ludziom?

– Zawsze byłem spo­łecz­ni­kiem. Pra­co­wa­łem w ban­ku, ale rów­no­cze­śnie byłem prze­wod­ni­czą­cym ZSMP (Zwią­zek Socja­li­stycz­nej Mło­dzie­ży Pol­skiej – przyp. red.) i poma­ga­łem mło­dym ludziom w zała­twia­niu róż­nych spraw urzę­do­wych. Jak widzia­łem wypa­dek, zatrzy­my­wa­łem się, przy­kła­da­łem ręce do gło­wy poszko­do­wa­ne­go i czu­łem, co mu dole­ga. W ten spo­sób wskrze­si­łem po koli­zji dro­go­wej m.in. moje­go kole­gę z pra­cy. Innym razem poczu­łem, że potrą­co­na przez samo­chód kobie­ta mia­ła pęk­nię­tą kość, co chwi­lę póź­niej potwier­dzi­ło przy­by­łe na miej­sce wypad­ku pogo­to­wie. Poma­ga­łem wte­dy spon­ta­nicz­nie i jesz­cze nie do koń­ca świa­do­mie pod wzglę­dem wymo­gów tera­pii ener­ge­tycz­nej. Bio­te­ra­peu­tą zosta­łem ofi­cjal­nie w 1977 r. W tam­tych cza­sach nasze sto­wa­rzy­sze­nie mie­ści­ło się przy ul. Radom­skiej w War­sza­wie, a jego pre­ze­sem była nie­ży­ją­ca już wspa­nia­ła oso­ba, wybit­na radie­stet­ka, pani Jani­na Kamiń­ska (patrz NŚ 12/2022). Powie­dzia­ła: – Paweł, ty masz takie wła­ści­wo­ści, że będziesz sław­ny na całym świe­cie. Rok póź­niej zain­te­re­so­wa­ła się mną Hali­na Hof­f­man, pre­zes Kosme­tycz­no-lekar­skie Spół­dziel­ni Pra­cy Izis. Byłem tam pierw­szym bio­te­ra­peu­tą, przy­wra­ca­łem do zdro­wia zarów­no pacjen­tów, jak i ludzi z zarzą­du pla­ców­ki. Póź­niej dołą­czy­li Rysiek Toma­szew­ski, Jerzy Reimer i Johan­nes Ron­gen. To była czo­łów­ka uzna­nych w Pol­sce bio­te­ra­peu­tów. Dzi­siaj mamy nie­ste­ty tysią­ce nie­rzad­ko samo­zwań­czych uzdro­wi­cie­li, któ­rzy przyj­mu­ją w każ­dym mieście.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Opowieść o Duchach Natury

O subtelnych energiach

Słowa pani Janiny okazały się prorocze. Praktyka w warszawskiej Izis stała się Pana przepustką do pracy m.in. w Anglii, Niemczech, Szwecji, Szwajcarii i Kanadzie.

– Gdy nastał stan wojen­ny, zre­zy­gno­wa­łem osta­tecz­nie z pra­cy w ban­ku. W nowym zawo­dzie odnaj­dy­wa­łem się bar­dzo dobrze i coraz wię­cej ludzi dowia­dy­wa­ło się o mnie pocz­tą pan­to­flo­wą. Byłem zapra­sza­ny do róż­nych miejsc, zaczą­łem też wyjeż­dżać na Zachód, w tym wła­śnie do Anglii. Przyj­mo­wa­łem w Pol­skim Ośrod­ku Spo­łecz­no-Kul­tu­ral­nym w Lon­dy­nie i to tam nazwa­no mnie Pol­skim Har­ri­sem.

Pierwszy raz publicznie zaprezentował Pan swoje możliwości podczas I Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie „Bioenergoterapia i radiestezyjne metody diagnostyczne” (1981). Diagnozował Pan dłonią i różdżką. Z czym wiązał się dla Pana ten ogólnokrajowy rozgłos?

– Wraz z rosną­cą popu­lar­no­ścią zyski­wa­łem dodat­ko­we przy­wi­le­je. Mia­łem peł­no prze­pu­stek i woj­sko nie zatrzy­my­wa­ło mnie na uli­cy. Poma­ga­łem ludziom z każ­dej bran­ży, zna­łem wszyst­kich. Nim zaczą­łem pra­co­wać w Izis, już było o mnie gło­śno. Przyj­mo­wa­łem na dru­gim pię­trze, a do moje­go gabi­ne­tu sta­ła się kolej­ka na scho­dach. Przy­jeż­dża­ły nawet karet­ki z pacjen­ta­mi ze szpi­ta­li. Pra­co­wa­łem przez pięć dni w tygodniu.

Po takim dniu pracy tracił Pan na wadze po 2–3 kilogramy?

– Tak jest do dziś, mimo że przyj­mu­ję już tyl­ko trzy razy w tygo­dniu, od śro­dy do piąt­ku. Ale wystar­czy, że coś zjem i waga wra­ca do normy.