Próżnia fizyczna, jej zasoby i możliwości wykorzystania (cz. II)

W trakcie II wojny światowej prowadzono w USA prace badawcze ukierunkowane na demagnetyzację okrętów wojennych w celu zabezpieczenia ich przed minami magnetycznymi. Rozszerzono je później na wypróbowanie silnego pola elektromagnetycznego (PEM), które spowodowałoby ugięcie promieni świetlnych do tego stopnia, by uczynić okręt niewidzialnym dla wroga ^[1]. W weryfikację technologii, którą opracowywano w oparciu o jednolitą teorię pola Einsteina, zaangażowali się znani fizycy i matematycy (m.in. sam Einstein, a także Nikola Tesla czy John von Neumann)

Pierw­sza zakoń­czo­na suk­ce­sem pró­ba w ska­li pilo­to­wej odby­ła się we wrze­śniu 1940 r., nato­miast do prak­tycz­ne­go jej spraw­dze­nia w ska­li bojo­wej posłu­żo­no się nisz­czy­cie­lem eskor­tu­ją­cym USS Eldrid­ge (DE137), zwo­do­wa­nym w fila­del­fij­skiej stocz­ni w poło­wie 1943 r. Przed skie­ro­wa­niem okrę­tu do reali­za­cji dzia­łań wojen­nych wyko­na­no kil­ka prób, a pod­czas jed­nej z nich wyge­ne­ro­wa­no w stocz­ni potęż­ne pole siło­we, nad któ­rym stra­co­no kontrolę.

Okręt rzeczywiście znikł w obłoku zielonkawej mgły, a także z ekranu radaru.

Podob­no po ośle­pia­ją­cym nie­bie­skim bły­sku świa­tła tele­por­to­wał się w oko­li­ce Nor­folk, gdzie wyło­nił się z podob­nej mgły i był tam widzia­ny przez zało­gę stat­ku typu Liber­ty, Andrew Furu­seth. Obser­wu­ją­cy to mary­na­rze twier­dzi­li, że pole siło­we ota­cza­ją­ce okręt było wyczu­wal­ne mimo odle­gło­ści. Stam­tąd USS Eldrid­ge też wkrót­ce znikł, ponow­nie poja­wia­jąc się w dokach Filadelfii.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Elektryczność w starożytności (?)

O odczarowaniu świata. Czy warto trzymać nogi na ziemi?