Przy wspólnym stole

Z kim zasiądziemy przy wigilijnym stole? Nad czym się zamyślimy? Jaka symbolika, myśl, uczucie zdominują ten szczególny wieczór? Kogo nam zabraknie w ważnym dla nas gronie, a kto przybędzie? Czy zdominuje te chwile tylko bogactwo smakowitych dań i finansowy wymiar prezentów? A może nasze dusze wzlecą wysoko, by pochwycić Nadzieję Wielkiego Dobra? 

W naszej tra­dy­cji Świę­to to ma tak­że wymiar poza­re­li­gij­ny. Jako dotknię­cie uni­wer­sal­ne­go wiel­kie­go Dobra, wspól­no­ty, pojed­na­nia i nie­zmie­rzo­nej Miło­ści – uczuć łączą­cych ludzi ponad reli­gia­mi. Nie­chaj zatem ten aspekt ducho­wy prze­wa­ży, zdo­mi­nu­je inten­cje i odczu­cia towa­rzy­szą­ce wigi­lij­nej wie­cze­rzy oraz przy­go­to­wa­niu prezentów. 

Powę­druj­my cie­płą myślą ku bli­skim i przy­ja­cio­łom, wszyst­kim ludziom o pięk­nych duszach i ser­cach, któ­rych kocha­my, ceni­my, podzi­wia­my, tak­że do tych, któ­rych zabra­kło lub są samot­ni. Niech towa­rzy­szy nam Nadzie­ja i Opty­mizm, jakie nio­są naro­dzi­ny Dobra. I niech to ema­nu­je na cały 2024 rok.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Eutanazja w białych rękawiczkach, czy skrócenie cierpienia

Zmiana na Tronie Piotrowym

Święci nierozpoznani

Pomyśl­my rów­nież o tych, któ­rzy w cie­niu codzien­nych wyda­rzeń żyją i tru­dzą się dla innych. Czę­sto nawet nie zna­my ich z imie­nia i nazwi­ska. A bez nich ist­nie­nie wie­lu istot było­by nie­moż­li­we lub przy­naj­mniej nader utrud­nio­ne. Na ogół, mówiąc o świę­tych mamy na myśli tych uzna­nych przez Kościół, w dodat­ku zazwy­czaj daw­no żyją­cych – zakon­ni­ków, zakon­ni­ce, księży…

W tych kate­go­riach nie myśli się o zwy­kłych świec­kich oso­bach, żyją­cych dla innych, poświę­ca­ją­cych im swój czas, myśli oraz trud. A nie­rzad­ko to wła­śnie ich mozol­ne sta­ra­nia ratu­ją czy­jeś życie, skle­ja­ją poroz­bi­ja­ne losy, dają pocie­chę i wspar­cie, przy­wra­ca­ją radość ist­nie­nia w ziem­skim wymiarze. 

Taką wła­śnie oso­bą była Zofia Pla­té, któ­rej książ­kę poświę­ci­ła prof. dr hab. Maria Bubicz, mat­ka zna­ne­go w Pol­sce pro­pa­ga­to­ra jogi, Sła­wo­mi­ra Bubi­cza (nie­ste­ty zmar­łe­go w okre­sie pan­de­mii), o czym pisa­łam w NŚ 11/2023. Przy­po­mnij­my, że pani Zofia – oso­ba, któ­rej los nie oszczę­dził odbie­ra­jąc rodzi­ców, mają­tek i wzrok – po woj­nie poświę­ci­ła się opie­ce nad sie­ro­ta­mi. Wspie­ra­ła je tak­że, gdy wcho­dzi­ły w doro­słe życie, a nawet póź­niej, kie­dy sta­wia­ły czo­ła trud­nym wyzwa­niom. Wie­rzo­no, iż potra­fi wymo­dlić wspar­cie u Stwór­cy. Tak jest i dziś, pisze prof. Bubicz, gdyż na gro­bie Zofii Pla­té widać kwia­ty i świa­tła, spo­tkać moż­na ludzi nie­rzad­ko na głos modlą­cych się i zano­szą­cych prośby.

Mamy takich Świę­tych w ska­li mikro w róż­ne­go rodza­ju fun­da­cjach, sto­wa­rzy­sze­niach, rodzi­nach. Są zazwy­czaj tak skrom­ni i zapra­co­wa­ni, że nawet im samym nie przy­cho­dzi do gło­wy mia­no świę­to­ści.

Jak się­gam pamię­cią, taką oso­bą była moja bab­cia Alek­san­dra. Przed woj­ną pięk­na, ele­ganc­ka, inte­li­gent­na dama, żona wzię­te­go adwo­ka­ta. Gdy dowie­dzia­ła się, że mąż zmarł w obo­zie kon­cen­tra­cyj­nym, zapa­dła się w sobie, zmi­ni­ma­li­zo­wa­ła wła­sne potrze­by i ocze­ki­wa­nia, żyjąc dla córek, a potem wnu­cząt. Wspie­ra­ła na mia­rę sił i moż­li­wo­ści każ­de­go, kto takiej pomo­cy potrze­bo­wał. W cięż­kich powo­jen­nych latach wszyst­kich gości­ła tym, czym mia­ła, a to tale­rzem zupy, a to kub­kiem mle­ka z bisz­kop­tem, pięk­nym jabł­kiem i zawsze dobrym słowem. 

Sta­wia­ła kar­ty, a ich pod­po­wie­dzi dawa­ły wska­zów­ki w trud­nych kwe­stiach. Powta­rza­ła, że to nie zaba­wa, a ich pod­po­wie­dzi nale­ży prze­my­śleć i trak­to­wać poważ­nie. To ona ura­to­wa­ła moje życie nie­mow­la­ka czu­wa­jąc przy mnie przez pierw­sze lata dzień i noc. Jej cudow­ne, cie­płe dło­nie koiły ból i smu­tek. Nie­ustan­ną tro­ską, pie­czą i nie­ogar­nio­ną miło­ścią ota­cza­ła wszyst­kich wokół. Sie­bie sta­wia­ła na koń­cu kolej­ki potrzeb.

Była oso­bą wie­rzą­cą wia­rą głę­bo­ką, oso­bi­stą, pozwa­la­ją­cą na zanu­rze­nie się w bez­po­śred­niej roz­mo­wie – modli­twie ze Stwór­cą, Jezu­sem, Mary­ją, św. Anto­nim… Szcze­gól­nie lubi­ła to czy­nić klę­cząc przed ukrzy­żo­wa­nym Chry­stu­sem w maleń­kim drew­nia­nym kościół­ku w pod­war­szaw­skim Ani­nie. Przy­sia­da­jąc koło niej na klęcz­ni­ku, popa­da­łam w zadu­mę i nie wie­dząc o tym medy­to­wa­łam. Uno­si­łam się wów­czas myślą, by oglą­dać wiszą­ce na ścia­nach świę­te obra­zy. Lubi­łam ten stan swo­iste­go zawie­sze­nia. Podob­nie jak towa­rzy­sze­nie w bab­ci­nym smęt­ku, gdy o zmierz­chu, opie­ra­jąc się na para­pe­cie okna, w zamy­śle­niu patrzy­ła w dal. Wybie­ga­ła wów­czas myślą ku dobrym i złym chwi­lom prze­szło­ści, a potem z nie­po­ko­jem w przy­szłość. Wresz­cie wra­ca­ła do tu i teraz, moc­no mnie przy­tu­la­ła, bo zawsze byłam przy niej, a nasze myśli spo­ty­ka­ły się. Byłam wów­czas prze­ko­na­na, że tak bli­sko ser­cem i myślą moż­na być z każ­dym. Jakież było moje roz­cza­ro­wa­nie, gdy oka­za­ło się, iż to rzad­kość – pięk­na, cen­na wyjąt­ko­wość. W dodat­ku przy moim wigi­lij­nym sto­le w ostat­nich latach uby­wa wie­lu bli­skich mi, wyjąt­ko­wych ludzi, a ci, któ­rzy przy­by­wa­ją, nie wypeł­nia­ją tej luki. 

W poszukiwaniu sensu istnienia

Zapew­ne zna­cie takie świę­te oso­by żyją­ce pasją wspie­ra­nia innych, pra­cu­ją­ce z cho­ry­mi, nie­spraw­ny­mi, potur­bo­wa­ny­mi przez los – ludź­mi czy zwie­rzę­ta­mi. Napisz­cie o nich. Niech dowie­dzą się, że inni widzą i doce­nia­ją ich trud. Jak­że waż­ne są przyj­mo­wa­ne przez nas posta­wy na ścież­ce poszu­ki­wa­nia sen­su ist­nie­nia. Co zabie­rze­my ze sobą na dal­szą dro­gę? Nie blichtr i pozór a wie­dzę, mądrość, uczu­cia, emo­cje – nasze wła­sne, a tak­że dobrą pamięć innych o nas… Niech zatem będzie jak naj­lep­sza, peł­na miło­ści oraz przy­jaź­ni… Wro­gość i rywa­li­za­cja wypar­ta niech zosta­nie dobro­cią, zatry­um­fu­je Sojusz Świa­tła i po pro­stu Radość. Wycza­ruj­my to naszą Myślą i Mocą w Wigi­lij­ny Wie­czór, by ponieść w przy­szłość, w sze­ro­ki świat.