Symbole stopni zodiaku

W 2025 roku mija setna rocznica powstawania tak zwanych symboli sabiańskich, które są ściśle związane z astrologią humanistyczną. Są to obrazy lub alegorie, względnie nawet wizje, które przypisuje się każdemu z 360 stopni zodiakalnego koła po to, by lepiej rozpoznać głęboką strukturę horoskopu. Przypuszczalnie nigdy by one nie powstały, gdyby nie dzieło Charubela opublikowane znacznie wcześniej, bo już w ostatniej dekadzie XIX wieku

Sym­bo­le sabiań­skie trak­to­wa­ne są jako część zdo­by­czy astro­lo­gii współ­cze­snej, cho­ciaż wypra­co­wa­ne zosta­ły na grun­cie wizji, ści­ślej mówiąc jasno­wi­dze­nia, kie­dy to pew­ne­go dnia w 1925 roku Marc Edmund Jones (1888−1980), jeden z naj­bar­dziej wpły­wo­wych astro­lo­gów ame­ry­kań­skich, zapro­sił do współ­pra­cy poru­sza­ją­cą się na wóz­ku inwa­lidz­kim Elsie Whe­eler, medium obda­rzo­ne wyjąt­ko­wy­mi zdol­no­ścia­mi, aby roz­po­zna­ła obra­zy sym­bo­li­zu­ją­ce poszcze­gól­ne 360 stop­ni zodiakalnych.

M.E. Jones był na tyle zafa­scy­no­wa­ny książ­ką Cha­ru­be­la Sym­bo­li­ka stop­ni zodia­ku, że zanim jesz­cze wpadł na pomysł współ­pra­cy z pan­ną Whe­eler, roz­wa­żał wyko­rzy­sta­nie do swo­jej astro­lo­gii obra­zów tego auto­ra, prze­for­mu­ło­wu­jąc je tak, aby zre­du­ko­wać w nich wymiar mora­li­za­tor­ski i war­to­ściu­ją­cy. Osta­tecz­nie nie dostał na to zgo­dy, tym nie­mniej i tak poszedł tą samą dro­gą co Cha­ru­bel, mia­no­wi­cie uzy­skał obra­zy wszyst­kich stop­ni zodia­ku w wyni­ku, jak twier­dził, mistycz­ne­go wglą­du w sym­bo­licz­ną rze­czy­wi­stość zodiaku.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Era Neptuna (2025−2039)

Gdy Saturn i Neptun swe szlaki krzyżują

Astrologia i mistyka

Cha­ru­bel, któ­ry bez wąt­pie­nia wpły­nął na roz­wój dwu­dzie­sto­wiecz­nych nur­tów astro­lo­gii huma­ni­stycz­nej, był pre­kur­so­rem łącze­nia astro­lo­gii z misty­cy­zmem i zdol­no­ścia­mi nad­przy­ro­dzo­ny­mi. Uro­dził się w Walii w 1826 roku jako John Tho­mas. W mło­do­ści odda­wał się stu­diom nad chrze­ści­jań­stwem. W 1851 roku stu­dio­wał teo­lo­gię kal­wiń­ską i meto­dy­stycz­ną, cho­ciaż nigdy nie został kon­wen­cjo­nal­nym kazno­dzie­ją. Wcze­śniej jed­nak zain­te­re­so­wał się hip­no­ty­zmem, uzdra­wia­niem (spe­cja­li­zo­wał się w lecze­niu reu­ma­ty­zmu) i zio­ło­lecz­nic­twem, a następ­nie zwró­cił się w stro­nę okul­ty­zmu, parap­sy­cho­lo­gii, mesme­ry­zmu i misty­cy­zmu. Był powszech­nie sza­no­wa­ny i podzi­wia­ny za swo­je zdol­no­ści jasno­wi­dze­nia. Twier­dził, że ma dar pre­ko­gni­cji, roz­wi­nię­ty szó­sty zmysł, posia­da wgląd w ukry­te pra­wa Natu­ry oraz otrzy­mu­je prze­ka­zy od istot duchowych.